Category: Πολιτισμος

Τα φυτίλια είναι ακόμα αναμμένα και οι δρόμοι θα πάρουν πάλι φωτιά

Ετοιμάζεται η έκδοση με την απομαγνητοφώνηση της παρουσίασης του βιβλίου “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα” με την συμμετοχή του Πασκουάλε Αμπατάντζελο στην πόλη της Πάτρας στις 8 Οκτώβρη 2022.

“Η ήττα μας, δεν οδήγησε σε μια εξαφάνισή μας από το κοινωνικό προσκήνιο. Φυτίλια μείνανε αναμμένα σε διάφορα κοινωνικά και ταξικά πεδία. Κι αυτό έγινε κατορθωτό μέσα από την πραγματική αποφασιστικότητα πολλών χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι παρά τις δυσμενείς συνθήκες που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται από ένα σημείο και έπειτα, δεν παραιτήθηκαν, δεν πήγαν σπίτι τους και συνέχισαν να αγωνίζονται, αφήνοντας τουλάχιστον το ίχνος τους και καταφέρνοντας κατά κάποιο τρόπο να υπάρξει και μια συνέχεια με όποιο τρόπο αυτό έγινε κατορθωτό και στις επόμενες γενιές και σε ότι ακολούθησε. Αυτό είναι το σημαντικότερο, γιατί αφήνει την παρακαταθήκη ώστε να υπάρξουν οι προϋποθέσεις ώστε και πάλι τα κοινωνικά πεδία σε κάθε χώρα να γίνουν εύφλεκτα και να πάρουν πάλι φωτιά όπως είχαν πάρει πριν κάποιες δεκαετίες.”

Παρουσιάσεις του βιβλίου “Πανδαιμόνιο”:

Την Παρασκευή 31/3, 19:00, στον πολιτικό χώρο του Διαρκούς Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση (Γκαρμπολά 12), στη Θεσσαλονίκη

Το Σάββατο 01/04, 19:00, στο XANADU, στην Ξάνθη

Την Κυριακή 02/04, 18:00, στο Αναγνωστήριο, στην Αλεξανδρούπολη

__________________________________________________________________________________________

Το τριήμερο 31/3-1/4-2/4 πραγματοποιήθηκαν παρουσιάσεις του βιβλίου «Πανδαιμόνιο και άλλες ιστορίες από κάτω» (εκδόσεις Δυσήνιος Τύπος) σε Θεσσαλονίκη, Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη.

Στις 31/3 βρεθήκαμε στον πολιτικό χώρο του Διαρκή Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση στη Θεσσαλονίκη, στη 1/4 στο Xanadu στην Ξάνθη και στις 2/4 στο Αναγνωστήριο στην Αλεξανδρούπολη.

Και στις τρεις εκδηλώσεις βρεθήκαμε με συντρόφους και συντρόφισσες, μιλήσαμε για την λογοτεχνία, για την φαντασία στη λογοτεχνία, την πολιτική και στρατευμένη τέχνη στο δρόμο για την κοινωνική επανάσταση.

Ευχαριστούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μας φιλοξένησαν στους χώρους τους και όσους πλαισίωσαν και συνεισέφεραν στις συζητήσεις.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΔ 85/2022
ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΘΕΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΕΛΛΑΔΑ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση των σπουδαστών του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας: Πέμπτη 2 Μαρτίου, 18:00, πλ. Όλγας

Αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

Πανό που κρεμάστηκε σήμερα στην πλατεία Γεωργίου με αφορμή την 48ωρη απεργία στους χώρους της τέχνης που έχει καλεστεί από τα σωματεία και τους συλλόγους.

Ολόκληρη η ανακοίνωση εδώ: https://ipposd.org/…/%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bb%ce…/

Εκδήλωση – παρουσίαση της νέας έκδοσης των διηγημάτων του συντρόφου Ρωμανού “ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ”.

Σάββατο 4/2 στις 19.00 στον Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Επί τα Πρόσω

Ετοιμάζεται η νέα έκδοση των διηγημάτων του συντρόφου Ρωμανού

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα πριγκιπόπουλο. Γεγονός που δεν θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα, μιας και καμία από τις ιστορίες που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο δεν είναι η ιστορία του. Γιατί κάποτε η εξέγερση των χωρικών έφτασε μέχρι την πόλη του, πέρασε τις πύλες του παλατιού σαν ασυγκράτητος χείμαρρος. Οι υπηρέτες έτρεξαν έντρομοι να γλιτώσουν, οι φρουροί πέταξαν τα θρασύδειλα όπλα τους. Έκπληκτο το αγόρι παρακολουθούσε τον κόσμο που γνώριζε να γκρεμίζεται. Πάντοτε πίστευε πως το αγαπούσαν όλοι, έτσι όμορφο και καλότροπο που ήταν, έτσι γλυκά όπως του συμπεριφέρονταν. Όμως στα μάτια του γέρου χωρικού που τώρα ανέβαινε τα σκαλιά του θρόνου, με τα φρύδια σφιγμένα και τις γροθιές ματωμένες και το μεγάλο δρεπάνι στα χέρια, κανένα ίχνος αγάπης δεν ξεχώριζε. Το πριγκιπόπουλο δεν πρόλαβε καν να παρακαλέσει για τη ζωή του. Ο χωρικός το έριξε στα γόνατα και του έκοψε τον λαιμό με το δρεπάνι του. Γαλάζιο αίμα έβαψε τα σκαλιά, κύλησε μέχρι τη βάση του θρόνου. Κανένας δεν εντυπωσιάστηκε. Όλοι προτίμησαν τα διαμάντια στο στέμμα του.
Και κάπου εδώ σταματάμε να ασχολούμαστε με το πριγκιπόπουλο. Γιατί οι λέξεις που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο δεν ανήκουν σε ανθρώπους με διαμάντια και στέμματα και γαλάζιο αίμα στις φλέβες τους. Ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν υποφέρει. Ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν σωριαστεί στο χώμα, είτε κατόρθωσαν να ξανασταθούν στα πόδια τους είτε πέρασαν τη ζωή τους σερνάμενοι. Ανήκουν σε ανθρώπους που αμφισβήτησαν τον κόσμο, σε ανθρώπους που δεν μπόρεσαν παρά να τον αποδεχθούν με πόνο, σε ανθρώπους που συνθλίφτηκαν από αυτόν. Σε επαναστατημένους και σε παραιτημένους. Σε εκείνους που θα θυμόμαστε για το θάρρος και τη γενναιότητά τους, όμως εξίσου σε εκείνους που έχουμε ήδη ξεχάσει. Σε πολλούς, πολλούς ανθρώπους.
Όμως όχι σε πριγκιπόπουλα.
Οι λέξεις που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο ανήκουν σε ανθρώπους από κάτω. Ανήκουν στον γέρο χωρικό και στο δρεπάνι του…