Category: Μεταφρασεις

Ο Αντόνιο Τσέρι (Antonio Cieri) υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα του ιταλικού αναρχικού κινήματος. Γεννήθηκε στο Βάστο της Ιταλίας (11 Νοεμβρίου 1898) και πέθανε στη Χουέσκα της Ισπανίας (7 Απριλίου 1937). Ήταν μέλος των αντιφασιστών Arditi del Popolo[1] κι έπαιξε  πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιφασιστική εξέγερση  της Πάρμας τον Αύγουστο του 1922. Το 1936 έλαβε μέρος στην ισπανική επανάσταση και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Ιταλικής Φάλαγγας η οποία συνδέθηκε με την περίφημη  Φάλαγγα Ασκάζο. Στις 22 Οκτωβρίου 2006 μια αναθηματική  πλάκα στήθηκε στη συνοικία Ναβίλιο (borgo del Naviglio) της Πάρμας όπου ο Τσέρι ως διοικητής των Arditi del Popolo έδωσε τις μνημειώδεις μάχες εναντίον των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι. Δημοσιεύουμε το κείμενο της ομιλίας που εκφώνησε εκείνη τη μέρα ο αναρχικός Μάσιμο Ορτάλι (Massimo Ortalli) μέλος του Ιστορικού Αρχείου της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI).  

ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΣΕΡΙ (1898-1937)

Από το Ολτρετορέντε στη Χουέσκα

του Μάσιμο Ορτάλι

Οι γονείς, οι παππούδες και οι προπαππούδες μου έζησαν στην Πάρμα και κατά συνέπεια η ιστορία της Πάρμας μού ανήκει σα να ζούσα πάντα εκεί. Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι ότι κάθε φορά που τύχαινε να γίνει αναφορά στο χαρακτήρα της πόλης μας, μια από τις επαναλαμβανόμενες φράσεις στο οικογενειακό λεξικό της γιαγιάς μου -γενιάς του 1880- ήταν:  “Την Κόκκινη Πάρμα κανείς δεν την αγγίζει”, κι αν η φράση όταν ήμουν παιδάκι μού φαινόταν μάλλον αινιγματική, παρόλα αυτά καταλάβαινα ότι έπρεπε να υπάρχει κάτι μεγαλειώδες πίσω από αυτές τις λέξεις. Στην πραγματικότητα υπήρχε κάτι μεγαλειώδες, υπήρχε η ιστορία με τον Μπάλμπο[2] και τις κτηνώδεις του πολιτοφυλακές που αναγκάστηκαν να επιστρέψουν ηττημένες στην πολύ πιο φιλόξενη Φεράρα και υπήρχε το γεγονός ότι  ένας ολόκληρος λαός, όχι μόνο εκείνος του Ολτρετορέντε[3] αλλά όλης της πόλης, γιόρταζε μια νίκη ενάντια στις φασιστικές ομάδες κρούσης, την οποία κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν εφικτή σε μια Ιταλία την οποία διέσχιζαν οι συμμορίες του Μουσολίνι. 

Εκείνη ήταν μια συλλογική νίκη, όπως είναι οι πιο όμορφες ιστορίες της ελευθερίας, η περίπτωση μιας ολόκληρης πόλης που αισθάνεται ότι οφείλει να υπερασπιστεί όχι μόνο την ελευθερία της, αλλά και τον πιο βαθύ και ανένδοτο χαρακτήρα της, εκείνο το επαναστατικό πνεύμα, καυστικό και τόσο ξένο σε κάθε κομφορμισμό, που ήταν ένα πολύ πραγματικό αντίδοτο σε κάθε μορφή υποταγής.

Continue reading “ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΣΕΡΙ (1898-1937) | Από το Ολτρετορέντε στη Χουέσκα” →

του Matt Crossin, περιλαμβάνεται στη σειρά άρθρων «Κριτικές σημειώσεις για τις εξελίξεις στο αναρχικό κίνημα»
που δημοσιεύτηκαν στο https://www.redblacknotes.com/

Δεν είναι ασυνήθιστο, ιδιαίτερα στη Βόρεια Αμερική, ο αναρχισμός να ορίζεται ως μια ιδεολογία που βασίζεται στην «άμεση δημοκρατία», τη λήψη αποφάσεων με συναίνεση και τη διατήρηση «οριζόντιων» (δηλ. «μη ιεραρχικών») κοινωνικών σχέσεων, ιδιαίτερα σε αυτόνομες ζώνες ή δημόσιους χώρους.
Αυτή η προσέγγιση του αναρχισμού είναι ασυνήθιστη καθώς τοποθετεί στο επίκεντρο του ορισμού του την προσκόλληση σε πολύ συγκεκριμένες μορφές διαδικασίας και διαπροσωπικής συμπεριφοράς ενώ υποβαθμίζει τους πολιτικούς σκοπούς που ένα «οριζόντιο» κίνημα θα πρέπει να προσπαθεί να εδραιώσει. Από αυτή την οπτική γωνία, η ανακατάληψη του δημόσιου χώρου ως ευκαιρία για τη διεξαγωγή μη ιεραρχικών ανοιχτών συνελεύσεων, όπου μπορούμε να βγάζουμε αποφάσεις με συναίνεση, είναι, από μόνη της, «αναρχική» – ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τέτοιων διαδικασιών.
Αυτό έχει ελάχιστη σχέση με την κλασική, μαζική-αναρχική παράδοση και την πολιτική του επαναστατικού σοσιαλισμού. Είναι, αντίθετα, μια προσέγγιση που περιγράφεται καλύτερα ως εμπίπτουσα στη σημαία του «νεοαναρχισμού» (ή του «μικρού αναρχισμού»). Ο νεοαναρχισμός είναι μια σύγχρονη αντίληψη του αναρχισμού που ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό από τα φεμινιστικά και πασιφιστικά κινήματα της δεκαετίας του ‘70, το οικολογικό κίνημα της δεκαετίας του ‘80, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης της δεκαετίας του ‘90 και την εξέγερση της Αργεντινής το 2001 η οποία επινόησε τον όρο horizontalidad («οριζοντιότητα») για να περιγράψει την απόρριψη από το κίνημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τη χρήση γενικών συνελεύσεων για τον συντονισμό της δράσης και τη μετατροπή εγκαταλελειμμένων ή χρεοκοπημένων εργοστασίων σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις.

Continue reading “Αναρχικοί και Νεοαναρχικοί:Οριζοντιότητα και Αυτόνομοι Χώροι” →

Χαιρετισμός του συντρόφου – πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα από τη φυλακή του Δομοκού που διαβάστηκε στις δυο Εκδηλώσεις – Βιβλιοπαρουσιάσεις της αυτοβιογραφίας “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” (Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα, 2020) που πραγματοποιήθηκαν με τη συμμετοχή του συγγραφέα της, συντρόφου – πρώην πολιτικού κρατούμενου Πασκουάλε Αμπατάντζελο, στην Αθήνα την Παρασκευή 7/10 στο Red ‘n Noir & την Πάτρα το Σάββατο 8/10/2022 στο δημοτικό Μέγαρο Λόγου και Τέχνης.

Continue reading “Χαιρετισμός του Δ. Κουφοντίνα από τη φυλακή του Δομοκού στις εκδηλώσεις με τον Πασκουάλε Αμπατάντζελο” →

Στο τέλος της περασμένης χρονιάς οι μεταλλεργάτες της νοτιότερης πόλης-λιμάνι της Ισπανίας πραγματοποίησαν μια εξαιρετικά σημαντική απεργία εννέα ημερών αφότου ο πληθωρισμός έπληξε το ύψος των μισθών, μια απεργία που προδόθηκε ωμά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αρκετά ανεξάρτητα και αυτόνομα συνδικάτα όπως το CTM βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης στο επίπεδο της βάσης και η σελίδα «Vallador» πραγματοποίησε την ακόλουθη αναλυτική συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί εκεί.

Continue reading “Συνέντευξη με το Συντονιστικό Μεταλεργατών (Metal Workers Coordination – CTM) του Κάντιθ” →