ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
“Δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη”
Το τελευταίο διάστημα, το Παρίσι και όλες οι μεγάλες πόλεις της Γαλλίας ζουν σε συνθήκες κοινωνικής εξέγερσης. Στους πλημμυρισμένους από κόσμο δρόμους, εκατομμύρια εργαζόμενοι και εργαζόμενες, νέοι και νέες, απεργούν, μπλοκάρουν την παραγωγή και διαδηλώνουν ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και συγκρούονται άγρια με τις δυνάμεις καταστολής. Παρά την εκτεταμένη χρήση βίας, οι δυνάμεις καταστολής αδυνατούν να απωθήσουν τους εξεγερμένους, οι απεργίες συνεχίζονται και οι κινητοποιήσεις λαμβάνουν πολύμορφα χαρακτηριστικά. Από τις συγκρούσεις έχουν σημειωθεί δεκάδες τραυματισμοί διαδηλωτών αλλά και μπάτσων, ενώ πρόσφατα σε μια δυναμική κίνηση υψηλού ιστορικού και πολιτικού συμβολισμού διαδηλωτές παρέδωσαν στις φλόγες το κτήριο όπου στεγάζεται το δημαρχείο του Μπορντό, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα αντίστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αφορμή για αυτό το κοινωνικό ξέσπασμα, η αντεργατική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μακρόν για αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια. Οι επίμονες, μαχητικές και πολύμορφες κινητοποιήσεις υποχρέωσαν την κυβέρνηση Μακρόν να απεκδυθεί κάθε δημοκρατικό προσωπείο της και να κάνει χρήση όλων των ειδικών «όπλων», διατάξεων και νομοθετημάτων ώστε να εγκριθεί ο νέος νόμος και να διασφαλιστεί η διαιώνιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι διαδηλώσεις απαγορεύονται, η καταστολή και η τρομοκρατία σε βάρος των διαδηλωτών μαίνεται, η συνδικαλιστική δράση βρίσκεται στο στόχαστρο. Ωστόσο, ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει μαζικά στους δρόμους διεκδικώντας την defacto κατάργησή του, θέτοντας παράλληλα καίρια ταξικά και κοινωνικά ζητήματα, αποδεικνύοντας επί της ουσίας τις αξίες της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Με απεργίες, σαμποτάζ και μαχητικές διαδηλώσεις αμφισβητεί έμπρακτα τη νομιμοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής και υψώνει αναχώματα στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών. Σήμερα, ο αγώνας αυτός βρίσκεται σε ένα κρίσιμο και οριακό σημείο. Με γενικές συνελεύσεις σε χώρους δουλειάς και όχι μόνο, μπλοκάρισμα της παροχής ενέργειας και των μεταφορών για αρκετές ώρες, αποκλεισμούς σε λιμάνια και διυλιστήρια οι αγωνιζόμενοι ανανεώνουν την αντεπίθεση και τη δυναμική του αγώνα τους. Την ίδια ώρα, η γαλλική κυβέρνηση και το κεφάλαιο προετοιμάζονται για μια ακόμα μετωπική σύγκρουση για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους.
Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί εκφράζουμε τηναλληλεγγύη μας στα ταξικά μας αδέρφια στη Γαλλία. Στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους επισφαλείς και τους νεολαίους που εξεγείρονται ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την κρατική καταστολή. Κάθε προσπάθεια κράτους και κεφαλαίου να συντρίψουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να πάρουν πίσω κεκτημένα αιώνων που έχουν κερδηθεί με μακρόχρονους αγώνες και χυμένο αίμα, θα αντιμετωπίσει τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή και την οργανωμένη αντεπίθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι χρέος μας να μην επιτρέψουμε τη διαιώνιση του παρασιτικού εξουσιαστικού status quo, χρέος μας να εξαπλώνουμε τη φλόγα της εξέγερσης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέχρι το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το γκρέμισμα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, μέχρι την κοινωνική επανάσταση.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΠΑΤΡΑΣ (Πατρέως 5 & Ρ. Φεραίου)
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο διανύουμε την 110η ημέρα από την έναρξη της απεργίας πείνας του Αλφρέντο Κόσπιτο. Οι λόγοι αυτής της διαμαρτυρίας του εδράζουν σε δυο μισητά θεμέλια του ιταλικού δικαστικού συστήματος: το ειδικό καθεστώς κράτησης 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής. Η απόφαση στο Εφετείο της δίκης για την υπόθεση Scripta Manent -όπου ο Αλφρέντο είναι ένας από τους κατηγορούμενους- η οποία εκδόθηκε την περασμένη άνοιξη, άνοιξε το δρόμο για μια καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής (ισόβια φυλάκιση χωρίς δυνατότητα μείωσης ποινών και πρόσβασης σε ευεργετήματα), αναβαθμίζοντας την κατηγορία εναντίον του από «απλή σφαγή» σε «πολιτική σφαγή», ένα αδίκημα που τού προσάπτεται για μια επίθεση με εκρηκτικά περιορισμένης ισχύος από την οποία δεν υπήρξε κανένας τραυματίας. Αξίζει να υπογραμμιστεί το γεγονός πως η πιθανότητα για ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής απομακρύνθηκε για τον Αλφρέντο, αφού η έδρα του δικαστηρίου επανυπολογισμού ποινών έστειλε τα πρακτικά στο Συνταγματικό Δικαστήριο (ανώτατη δικαστική αρχή που εξετάζει ζητήματα δικαστικής και συνταγματικής ερμηνείας), ώστε να εξεταστεί αν υπάρχει η πιθανότητα εφαρμογής των γενικών ελαφρυντικών, κάτι που θα επέτρεπε μια καταδίκη του Αλφρέντο σε «μονάχα» 30 χρόνια κάθειρξης.
Στις 16 Σεπτεμβρίου, η 22χρονη Μάχσα Αμίνι πέθανε έπειτα από απαγωγή και βάναυσο βασανισμό της από την αστυνομία ηθών του Ιράν για λόγους μη συμμόρφωσης με τον ενδυματολογικό κώδικα του Ισλάμ (καθώς τα μαλλιά της δεν καλύπτονταν πλήρως από τη μαντίλα της). Ήδη από την επόμενη μέρα, διαδηλώσεις τεράστιας συμμετοχής κόσμου –με νεαρές γυναίκες ως επί το πλείστον στην κεφαλή τους να καίνε τις μαντίλες-σύμβολα της θρησκευτικής και πατριαρχικής καταπίεσης– γέμισαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας, σε μια ηχηρή διαμαρτυρία που πολύ σύντομα θα εξελισσόταν σε κανονική εξέγερση. Οι αρχές του Ιράν επιχείρησαν την καταστολή των κινητοποιήσεων με ιδιαίτερη βία που έχει φέρει ως αποτέλεσμα μέχρι τώρα τον θάνατο περισσότερων από 300 ανθρώπων, καθώς και περίπου 15.000 συλλήψεις εξεγερμένων.
Η φετινή 15η Σεπτεμβρίου σηματοδότησε την 150η επέτειο του Συνεδρίου του St. Imier στην Ελβετία, όταν εργάτες που εκπροσωπούσαν τμήματα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων ανασυγκρότησαν τη Διεθνή σύμφωνα με αντιεξουσιαστικές γραμμές, μετά την αποπομπή των Μιχαήλ Μπακούνιν και Τζέιμς Γκιγιώμ από τη Διεθνή, κατόπιν εντολής των Μαρξ και Ένγκελς στο Συνέδριο της Χάγης στις 7 Σεπτεμβρίου 1872. Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο του Brian Morris από το τεύχος 70 του αναρχικού περιοδικού Organise! της Βρετανικής Αναρχικής Ομοσπονδίας ως μια προσπάθεια υπενθύμισης των ιστορικών καταβολών του αναρχισμού και προβολής τους στο σήμερα όπου η ρευστότητα και η εισροή στο κίνημα αντιλήψεων άσχετων με τις παραδοσιακές του μορφές και τις βασικές στοχεύσεις του, επιβάλλει τη θεωρητική και πολιτική επαναφορά σε εκείνες τις πρωταρχικές στιγμές γέννησης του, τότε που αποτελούσε ένα υπολογίσιμο μέγεθος μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Η διεθνής συνάντηση για τον εορτασμό της 150ης επετείου του Συνεδρίου του St. Imier θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο του 2023 στη μικρή ελβετική πόλη. Το άρθρο γράφτηκε το 2012.
Την 28η Απριλίου του 2021 και εν μέσω μιας πανδημίας που μετρούσε ήδη 78.000 νεκρούς, ξέσπασε στην Κολομβία η μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση από τη δεκαετία του 1970. Στη Γενική Απεργία που εξελίχθηκε σε εκτεταμένη κοινωνική εξέγερση οδήγησε ένα σύνολο παραγόντων, οι βασικότεροι από τους οποίους ήταν οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που έχουν προκαλέσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η αρπαγή του φυσικού πλούτου της χώρας από τις πολυεθνικές, η κρατική τρομοκρατία που εκδηλωνόταν με δολοφονίες αγωνιστών και αγωνιστριών στις πόλεις και στην ύπαιθρο, η έξαρση της βίας μεταξύ ομάδων που εμπλέκονται στο εμπόριο ναρκωτικών, η μη τήρηση από την κυβέρνηση της συμφωνίας ειρήνης που υπογράφηκε το 2016 μεταξύ κράτους και FARC και η διαφθορά της κυβέρνησης του Ιβάν Ντούκε που επέλεξε να χαρίσει στις τράπεζες τα χρήματα που προορίζονταν για τη διαχείριση του covid.
Η αφορμή. Ήταν άραγε γιατί διέγραψαν έναν Γερμανό φοιτητή από τη Ναντέρ, γιατί η φρουρά του Παρισιού αρνήθηκε την πρωσική κατοχή, γιατί ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε στη Σιντί, γιατί κάποιος διέδωσε μια φήμη πως «έρχονται φασίστες» στην ταράτσα της Νομικής, γιατί μια παρέα απελπισμένων επιτέθηκε στο Λιτόχωρο, ή μήπως γιατί ο Αθανάσιος Μελίστας, ο Εντσάουλ Μεντόζα, ο Ντέρεκ Σόουβιν ή ο Επαμεινώνδας Κορκονέας εκτέλεσαν έναν δεκαεξάχρονο που δεν χώνευε την προστακτική της εξουσίας. Κανένας δεν ξέρει γιατί ξεκινάει μια εξέγερση, ούτε και έχει σημασία. Ο Γκοντάρ είχε συμβουλέψει τον Μπερτολούτσι να «κράτα πάντα μια πλευρά του πλάνου ανοιχτή γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να εισβάλει η πραγματικότητα». Και εισέβαλε: με μια πέτρα απ’ το πλακόστρωτο του Καρτιέ Λατέν που αποκάλυψε πως «από κάτω υπήρχε παραλία».
ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΥΚΝΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ-ΠΡΟΒΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ
Από την Δευτέρα 28 Μαρτίου έως την Πέμπτη 7 Απριλίου θα διεξαχθεί στην 117 Πτέρυγα Μάχης στην αεροπορική βάση της Ανδραβίδας η πολυεθνική διακλαδική άσκηση μεσαίας κλίμακας «Ηνίοχος 2022». Όπως ανακοινώθηκε από το Γενικό Επιτελείο Εθνικής ‘Αμυνας (ΓΕΕΘΑ) η άσκηση διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή του FIR Αθηνών. Σε αυτήν, θα συμμετέχουν, εκτός από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδας, με προσωπικό και μέσα, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Ιταλία, η Κύπρος και η Σλοβενία. Επίσης, στην άσκηση θα συμμετέχουν με προσωπικό η Αυστρία και ο Καναδάς, και με παρατηρητές η Αίγυπτος, η Αλβανία, η Αυστρία, η Βόρεια Μακεδονία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ινδία, το Κουβέιτ, η Κροατία, το Μαρόκο και η Σαουδική Αραβία. Η παρουσία των πιο δολοφονικών στρατιωτικών μηχανών του κόσμου μόνο τυχαία δεν είναι. Αντίθετα, συνιστά πρόβα πολεμικής σύρραξης και είναι ενταγμένη στο ευρύτερο σχέδιο αναβάθμισης της παρουσίας του βορειοατλαντικού άξονα στην περιοχή και ειδικά στο ελληνικό κράτος, το οποίο αποτελεί πλέον μια απέραντη στρατιωτική βάση και πολεμικό ορμητήριο. H άσκηση «Ηνίοχος» αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης πολεμικής προετοιμασίας του ελληνικού κράτους αλλά των νατοϊκών συμμάχων του εν μέσω και της πολεμικής σύρραξης στην Ουκρανία. Μια προετοιμασία που περιλαμβάνει μια σειρά από διακρατικές συμφωνίες, πολεμικούς εξοπλισμούς και ένταση του μιλιταρισμού.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ. ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 24/2/22 το Ρωσικό κράτος εισβάλει στρατιωτικά στην Ουκρανία ύστερα από διάγγελμα του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν. Λίγα 24ωρα πριν, η Ρωσία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των περιοχών που αυτονομήθηκαν από την Ουκρανία, του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, με πρόφαση πως σκοπεύει να υπερασπιστεί τους ρωσσόφωνους κατοίκους των περιοχών αυτών από τις επιθετικές ενέργειες του ουκρανικού κράτους. Παρόλα αυτά, η στρατιωτική εισβολή των Ρώσων εκτείνεται στο σύνολο της χώρας.
Τι συμβαίνει στην Ουκρανία από το 2014 και ποια τα πραγματικά αίτια του πολέμου;
Από το 2014 το καθεστώς του Κιέβου αποτελεί το οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στον ανταγωνισμό του με τη Ρωσία και στην προσπάθεια περικύκλωσής της. Στην ουσία γι αυτόν ακριβώς το σκοπό συγκροτήθηκε ως συστατικό στοιχείο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της ΕΕ και των ΗΠΑ το 2014, με το φασιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν, και μια τέτοια πολιτική υλοποίησε τα επόμενα χρόνια προχωρώντας σε μαζικές εκκαθαρίσεις ρωσόφωνων πληθυσμών στην Α. Ουκρανία και επιχειρώντας να μπει στο ΝΑΤΟ. Και από την άλλη η Ρωσία, μια αδυσώπητη ιμπεριαλιστική μηχανή, που φιλοδοξεί εισβάλλοντας στην Ουκρανία και διευρύνοντας την ζώνη επιρροής της, να γίνει αυτό που ήταν ο ιστορικός της πρόγονος, η Τσαρική Ρωσία: παγκόσμια υπερδύναμη και μια απέραντη φυλακή των λαών.: παγκόσμια υπερδύναμη και μια απέραντη φυλακή των λαών. Tα οικονομικά επίδικα αυτής της σύγκρουσης επικεντρώνονται στο ζήτημα ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από την Ρωσία (βλέπε Νordstream 2) και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ουκρανίας (η οποία αποτελεί σιτοβολώνα της Ευρώπης). Ενώ παράλληλα η γεωγραφική της θέση την καθιστά κομβικό γεωπολιτικό παράγοντα όσον αφορά την Μαύρη Θάλασσα και την θωράκιση της Ρωσίας από δυτικές εισβολές χρησιμοποιώντας την χώρα ως μια ουδέτερη “ζώνη” ασφαλείας.
Η κλιμακούμενη ένταση των εχθροπραξιών από πλευράς της Ρωσίας, η μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων και πολεμικού εξοπλισμού από δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή και τα έκτακτα και θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που αναγγέλλουν οι ίδιες χώρες, διαμορφώνουν σκηνικό γενικευμένου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, τα επόμενα επεισόδια του οποίου, έρχονται όλο και πιο κοντά χρονικά. Ένας πόλεμος που γίνεται για την κατάκτηση αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και σφαιρών επιρροής, ένα πόλεμος που είναι άδικος και από τις δύο πλευρές και καμιά έκβαση του δεν μπορεί να εκπληρώσει το δίκιο των λαών της περιοχής.
Η ελληνική αστική τάξη, προσδεμένη πλήρως στο άρμα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, έχει ενεργό ρόλο στην αντιπαράθεση των δύο πόλων. Επιδιώκει να αναδειχθεί ηγέτιδα δύναμη της συμμαχίας στα Βαλκάνια έχοντας μετατρέψει τον ελλαδικό χώρο σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση. Αλεξανδρούπολη, Άραξος, Σκύρος, Λάρισα, Βόλος, Σούδα, Ανδραβίδα είναι λίγα από τα σημεία που το ελληνικό κράτος φιλοξενεί ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα, ενώ στην τρέχουσα πολεμική σύγκρουση συμμετέχει, εκτός των κυρώσεων, με φορτία πολεμικού υλικού που έφτασαν στην Πολωνία, μεταφέροντας πυρομαχικά, τυφέκια τύπου Καλάσνικοφ και εκτοξευτές, ενώ είναι υπό συζήτηση και η αποστολή επανδρωμένων πολεμικών αεροσκαφών. Η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε έναν ακόμα πόλεμο, όπως συνέβη με την εμπλοκή του στον πόλεμο στη Συρία μέσω της βάσης στην Σούδα, με την πρόσφατη αποστολή δυνάμεων στην Σαουδική Αραβία αλλά και με την συμφωνία για στήριξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Γαλλίας στις χώρες του Σαχέλ, σημαίνει συνενοχή στο αιματοκύλισμα των λαών για τα γεωπολιτικά «παιχνίδια» των σύγχρονων αυτοκρατοριών και τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών αλλά και ξένων μονοπωλίων κάτι που μεταφράζεται στην μετατροπή των περιοχών μας σε στόχο. Για την πόλη της Αλεξανδρούπολης, βλέπουμε πλέον να διαψεύδεται στην πράξη το αφήγημα για την δήθεν ασφάλεια που θα εξασφάλιζε στην περιοχή η μόνιμη παρουσία της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ. Η δημιουργία βάσης, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για την μεταφορά νατοϊκών στρατευμάτων, η αγορά των λιμανιών της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης από κοινοπραξίες που συμμετέχουν κεφάλαια από τις ΗΠΑ, η δημιουργία εγκαταστάσεων αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου lng και η συνεχώς αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, μετατρέπει την πόλη σε σημαντικό στόχο, φέρνει την βαρβαρότητα του πολέμου ακόμα πιο κοντά στους κατοίκους της.
Δεν ήταν μόνο οι περιβόητες δηλώσεις που έθεταν το δίλημμα “συντάξεις ή πολεμικά αεροπλάνα”. Δεν ήταν μόνο η αύξηση της στρατιωτικής θητείας, οι χιλιάδες προσλήψεις στρατιωτικών την ίδια στιγμή που νοσοκομεία και σχολεία παραμένουν υποστελεχωμένα. Με την αύξηση της τιμής της ενέργειας, πολλών προϊόντων πρώτης ανάγκης αλλά και γενικά του κόστους ζωής να βρίσκεται ήδη στα ύψη πριν τον πόλεμο, οι νέες απότομες αυξήσεις ήρθαν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα σε εκατομμύρια ανθρώπους, την ίδια στιγμή που το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του για την στροφή της Ελλάδας και της ΕΕ στο πανάκριβο αμερικάνικο lng. Η φτώχεια, η όξυνση των ανισοτήτων, ο μιλιταρισμός, η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ/ ΕΕ αποτελούν στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου που μας προορίζει για φτηνό εργατικό δυναμικό σε καιρούς ειρήνης και σε “κρέας για κανόνια” σε περίπτωση που χρειαστεί.
Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε, πρέπει να κατανοήσουμε πως οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και ο εχθρός μας, βρίσκεται στη δική μας γωνιά του πλανήτη, είναι μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ε.Ε., μέσα στο ΝΑΤΟ.
Μπλόκοστη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην μετατροπή τη χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατϊκή βάση και κόμβο μεταφοράς ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη, στις μπίζνες που στήνει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο για την μεταφορά αμερικάνικου υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG.
Μπλόκο στη συμμετοχή στους πολεμοκάπηλους άξονες με Ισραήλ και Αίγυπτο και στις πολεμικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και στη Σαουδική Αραβία, στην αποστολή πολεμικού υλικού ή και δυνάμεων στην Ουκρανία.
Η ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ
ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ/ ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ: ΣΑΒΒΑΤΟ 2/4 12.00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ – ΚΥΡΙΑΚΗ 10/4 13.00 ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΑΞΟΥ (προσυγκέντρωση 11.30 Πλ. Τριών Συμμάχων)
Η διεθνής σύγκρουση που έχει προκληθεί και συντηρείται στην Ανατολική Ευρώπη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της μειοψηφίας που ελέγχει τον πλούτο και μόνο. Οι στρατιωτικές απειλές του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, αλλά και η απάντηση της Μόσχας μέσω της προώθησης στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία, δεν μπορούν να εξηγηθούν χωρίς να λάβουμε υπόψη μας την υποβόσκουσα διαμάχη σχετικά με την πρόσβαση στους φυσικούς πόρους της Αρκτικής, ειδικότερα του φυσικού αερίου και των εμπορικών δρόμων προς την Κίνα. Η διαμάχη για των έλεγχο αυτών των πηγών επηρεάζει άμεσα την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία βλέπει την ζωή της να ακριβαίνει όλο και περισσότερο εξαιτίας αυτής της αντιπαράθεσης μεταξύ των διεθνών ολιγαρχιών, που ανταγωνίζονται για τον διαμοιρασμό της λείας τους. Την στιγμή που είμαστε όμηροι των παραπάνω ανταγωνισμών, οι συνθήκες διαβίωσης για την εργατική τάξη στην Ευρώπη επιδεινώνονται διαρκώς.
Όταν η κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε τον Οκτώβρη του 2019 βγήκε από το Μετρό του Σαντιάγο και άρχισε να επεκτείνεται στις πλατείες ολόκληρης της χώρας διαταράσσοντας την περίφημη κανονικότητα τους συστήματος, η κυβέρνηση Πινιέρα είχε τρεις επιλογές: να καταστείλει τη διαμαρτυρία, να κάνει κάποιες μικρές παραχωρήσεις ή να διαπραγματευτεί μια θεσμική αλλαγή. Ιστορικά, η πρώτη μέθοδος που υιοθετούν οι κυρίαρχες τάξεις, προκειμένου να ανακόψουν τα κοινωνικά ξεσπάσματα, είναι η βία. Στη Χιλή τις πρώτες εβδομάδες της εξέγερσης είδαμε επίπεδα και μεθόδους καταστολής που είχαν να παρατηρηθούν από τη δεκαετία του 1990. Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά η κρατική βία είχε ένα υψηλό πολιτικό κόστος και έπληττε την εικόνα της κυβέρνησης διεθνώς, εξαιτίας των καταγγελιών για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Στο τέλος της περασμένης χρονιάς οι μεταλλεργάτες της νοτιότερης πόλης-λιμάνι της Ισπανίας πραγματοποίησαν μια εξαιρετικά σημαντική απεργία εννέα ημερών αφότου ο πληθωρισμός έπληξε το ύψος των μισθών, μια απεργία που προδόθηκε ωμά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αρκετά ανεξάρτητα και αυτόνομα συνδικάτα όπως το CTM βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης στο επίπεδο της βάσης και η σελίδα «Vallador» πραγματοποίησε την ακόλουθη αναλυτική συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί εκεί.
Δυσήνιος Ίππος 