Όσο πλησιάζουμε προς την ημερομηνία των εκλογών, τα κομματικά επιτελεία προσπαθούν διακαώς να βρουν την καλύτερη στρατηγική η οποία θα τους δώσει το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό στην κάλπη. Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα που έχουν κάνει σημαία τους τα μεγάλα κόμματα είναι το λεγόμενο σκάνδαλο των υποκλοπών, το οποίο βγήκε στο φως της δημοσιότητας πριν από μερικούς μήνες, όταν αποδείχθηκε η παρακολούθηση του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ από την ΕΥΠ. Από τότε μέχρι σήμερα, αμέτρητες ώρες έχουν αφιερωθεί σε αυτό το ζήτημα τόσο στα τηλεοπτικά πάνελ όσο και στον τύπο, με την μεν ΝΔ να προσπαθεί να δικαιολογηθεί λέγονταν πως δεν γνώριζε το παραμικρό και την αντιπολίτευση να κατακεραυνώνει την κυβέρνηση με βασικό επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούνται πολιτικοί αντίπαλοι και άλλα πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά, όπως αξιωματούχοι του στρατού. Το ζήτημα λίγο-πολύ είναι πλέον γνωστό σε όλους. Αυτό που πρέπει να κρίνουμε είναι εάν το ζήτημα των υποκλοπών αποτελεί πραγματικά ένα σκάνδαλο ή εάν αποτελεί μια πάγια τακτική του κράτους, ανεξαρτήτων του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία.
Για εμάς το ερώτημα που τέθηκε στο τέλος της προηγούμενης παραγράφου είναι στην πραγματικότητα ρητορικό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Τον Αύγουστο του 2022 αποκαλύφθηκε η παρακολούθηση του Ν.Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ. Η πρώτη αντίδραση την αντιπολίτευσης ήταν να στηλιτεύσει την κυβέρνηση λέγοντας ότι είναι αδιανόητο να παρακολουθείται ο αρχηγός του τρίτου κόμματος. Τις αμέσως επόμενες ημέρες, αλλά και όλους τους μήνες που ακολούθησαν, αποκαλύπτονταν διαρκώς νέες παρακολουθήσεις (δημοσιογράφων, πολιτικών, υπουργών, στρατιωτικών κ.ο.κ). Το σταθερό επιχείρημα της αντιπολίτευσης παρέμενε ότι το ζήτημα των παρακολουθήσεων αποτελεί σκάνδαλο καθώς είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που παρακολουθούνται τόσα πολλά πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά. Αντίστοιχα, το σταθερό επιχείρημα της ΝΔ είναι ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τις παρακολουθήσεις.
Από όσα έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής μπορούμε να εξάγουμε με ασφάλεια δύο βασικές παρατηρήσεις. Η πρώτη είναι πως κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει τον ισχυρισμό της κυβέρνησης πως δεν γνωρίζει για τις παρακολουθήσεις, καθώς η ΕΥΠ βρίσκεται υπό τον έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης, παίρνει εντολές από αυτήν και λογοδοτεί σε αυτήν. Η δεύτερη, όμως, είναι μάλλον κρισιμότερη καθώς πηγάζει από τη στάση της αντιπολίτευσης και φανερώνει το θέατρο του παραλόγου που έχει στήσει το πολιτικό σκηνικό όλους αυτούς τους μήνες. Όπως βλέπουμε καθημερινά, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν ενοχλούνται γενικά και αόριστα από τις παρακολουθήσεις, αλλά κατηγορούν την κυβέρνηση για το γεγονός ότι παρακολουθεί πολιτικά πρόσωπα και ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά. Τι και αν έχει αποκαλυφθεί με βάση επίσημα στοιχεία ότι οι παρακολουθήσεις ξεπερνάνε τις 30.000; Τι και αν είναι γνωστό σε όλους ότι οι παρακολουθήσεις είναι πάγια τακτική του κράτους και στρέφεται διαχρονικά πρώτα και κύρια κατά των αγωνιστών και των ριζοσπαστικών δυνάμεων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν το έργο της καταστολής και να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της κυριαρχίας; Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους αστούς, καθώς στην πραγματικότητα με αυτήν την πρακτική δεν διαφωνεί κανένας τους, καθώς είναι μονόδρομος εάν θέλουν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να διατηρήσουν την καταπίεση που ασκούν σε βάρος της κοινωνικής βάσης.
Καθώς λοιπόν όλα τα παραπάνω είναι κάτι παραπάνω από προφανή, μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα, που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι το πραγματικό σκάνδαλο (για τους κυρίαρχους) δεν είναι ότι γίνονται παρακολουθήσεις. Είναι ότι παρακολουθούνται πρόσωπα με κύρος και ότι αυτές οι παρακολουθήσεις διέρρευσαν και εκτέθηκαν στο φως της ημέρας. Εμείς, ως κομμάτι της αγωνιζόμενης κοινωνίας και των καταπιεσμένων, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι το κράτος χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να μας καταστείλει· γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι η ασφάλεια και οι μυστικές υπηρεσίες μας παρακολουθούνε κρυφά και φανερά εδώ και αιώνες· θυμόμαστε να στήνονται σκευωρίες σε βάρος αγωνιστών και να διαρρέουν οι προσωπικές τους συνομιλίες στον τύπο για να εξευτελιστούν σε δημόσια θέα· γνωρίζουμε πως αυτή η πρακτική δεν πρόκειται να αλλάξει όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για να γκρεμίσουν τα προνόμια των ισχυρών. Συνεπώς, δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να διαλέξουμε την μια ή την άλλη πλευρά σε αυτή τη διαμάχη. Όσο αληθές και αν είναι ότι οι παρακολουθήσεις και τα σκάνδαλα την τελευταία τετραετία έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και προέρχονται από την πιο αμοραλιστική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, άλλο τόσο αληθές είναι πως θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πρακτική αυτή ως συνεχή και να θέσουμε το ζήτημα στα σωστά πλαίσια, από την σκοπιά που μας αφορά ουσιαστικά, αναδεικνύοντας τις πραγματικές της αιτίες και στοχεύσεις.
Ανδρέας Κ.
Δυσήνιος Ίππος 