Λίγες μόνο μέρες έχουν περάσει από τότε που 19χρονη κατήγγειλε τον βιασμό της από τους ένστολους δολοφόνους της ελληνικής αστυνομίας στο Α.Τ. ομόνοιας αλλά και από τότε που ήρθε στο φως η είδηση για τον κατ΄εξακολούθηση βιασμό, την ομηρία και την έκδοση 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, από τον 53χρονο Ηλία Μίχο, επιχειρηματία και στέλεχος της ΝΔ.
Πιο συγκεκριμένα στις 11 Οκτώβρη 19χρονη κοπέλα βιάζεται και ο βιασμός της βιντεοσκοπείται, στο Α.Τ. ομόνοιας από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ. Μετά την καταγγελία της και την επιβεβαίωση της από ιατροδικαστική εξέταση, ο εισαγγελέας αφήνει ελεύθερους τους δύο αστυνομικούς με περιοριστικούς όρους ως την δίκη. Παράλληλα οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ από την πρώτη στιγμή ξεπλένουν τους μπάτσους, ενώ ενοχοποιούν την κοπέλα που βίωσε την κακοποίηση, γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη, αφού κάθε φορά τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξεπλένουν και καλύπτουν τα τσιράκια και τους εκφραστές του πατριαρχικού, κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος. Από την άλλη το Α.Τ. Ομόνοιας κατ’ επανάληψη έχει αποτελέσει τόπο βασανιστηρίων, παράνομων κρατήσεων, ξυλοδαρμών και εξευτελισμών προσφύγων και μεταναστριών. Αποτελεί κομβικό μέρος όπου αποτυπώνεται η κρατική βία και τρομοκρατία, χωρίς όμως να είναι και το μόνο κολαστήριο του κράτους όπου λαμβάνουν χώρα τέτοια περιστατικά.
Όσο για το 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό, εκεί μιλάμε για μια καλά στυμμένη συνθήκη βιασμού και έκδοσης της ανήλικης σε ένα σορό άλλους άνδρες, υπό την απειλή όπλων και διαπόμπευσης. Ο 53χρονος Ηλίας Μίχος, με δεξί χέρι την γυναίκα του (επίσης στέλεχος της ΝΔ) Ελισάβετ Λέκκα, η οποία επιχείρησε να δωροδοκήσει την μητέρα της 12χρονης, ώστε να μην καταγγείλει τον σύζυγό της, συγκαλύπτεται επίσης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως ευκατάστατος οικογενειάρχης και καλός Χριστιανός.
Κι είναι κάθε φορά αρκετά τα περιστατικά για να αναλογιστεί κανείς την φρίκη αυτού του κόσμου ειδικότερα για τις γυναίκες και τα παιδιά. Άλλωστε δεν είναι μακρινή η καταγγελία της 18χρονης στην Ηλιούπολη για βιασμό, κακοποίηση και συστηματική έκδοση της από μπάτσο, η καταγγελία της Γ. Μπίκα στην Θεσσαλονίκη με την αποκάλυψη οργανωμένου κυκλώματος πλούσιων και επιχειρηματιών, οι καταγγελίες μεταναστριών στην Πέτρου Ράλλη για κακοποιήσεις και βιασμούς από ένστολους της ελληνικής αστυνομίας, οι υποθέσεις Λιγνάδη και Φιλιππίδη που σήμερα με την βοήθεια της δικαστικής αρχής ζουν ανενόχλητοι την ζωή τους και οι δεκάδες γυναικοκτονίες που ξυπνούν διαρκώς την οργή μέσα μας.
Μα και γενικότερα μιλάμε για έναν κόσμο που όλοι οι από τα κάτω βιώνουν στο πετσί τους την καταπίεση. Οι αγωνιστές διώκονται με μανία και επιχειρείται η εξαφάνισή τους, η κρατική καταστολή πλέον οξύνεται καθημερινά, με εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων και εστιών αγώνα, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα, με συλλήψεις αγωνιστών, κατασκευασμένα κατηγορητήρια σε βάρος αναρχικών, με την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων και το συχνά αναίτιο χτύπημά τους και τις συνεχείς παρενοχλήσεις αγωνιστριών στα, πλέον κατεχόμενα από τους μπάτσους, Εξάρχεια. Κι όλα αυτά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εξαθλίωσης και φτώχειας, ένα πλαίσιο που γίνεται όλο και πιο κατάφωρο το φρικτό πρόσωπο του συστήματος του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας που γεννά όλη αυτή την καταπίεση.
Απέναντι σε όλα ετούτα οφείλουμε να πεισμώσουμε και όχι να υποταχθούμε, να ενδυναμωθούμε και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Πρώτα ως γυναίκες, για εμάς και τα παιδιά μας, απέναντι στην ειδική καταπίεση που βιώνουμε, να μην αφήσουμε την φλόγα που καίει μέσα από τόσους και τόσους αγώνες ανά τα χρόνια, να σβήσει. Αλλά και ευρύτερα ως αναπόσπαστα κομμάτια του κινήματος, ως αγωνίστριες, να συνεχίσουμε με σθένος τον αγώνα για την ελευθερία όλων, καταστρέφοντας μέρα τη μέρα, το εξουσιαστικό σύστημα. Να μην πάψουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους, με υψωμένες γροθιές, εκεί που αναπνέουμε ελεύθερα, που στήνουμε οδοφράγματα απέναντι στο ζόφο της καθημερινότητας, απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση, απέναντι συνολικά στον κόσμο της εξουσίας. Με έναν και μοναδικό στόχο πάντα, να περάσουμε από πάνω τους.
Θένια Π.
Δυσήνιος Ίππος 