Από την υπόθεση βιασμού και μαστροπείας της 12χρονης στα Σεπόλια από ευυπόληπτο πολίτη, κομμάτι της καλής κοινωνίας, καλό χριστιανό και μέλος της ΝΔ, τον πρόσφατο βιασμό 19χρονης μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας, έως την ούτε ένα μήνα μετά υπόθεση αλλεπάλληλων και χρόνιων κακοποιήσεων και σεξουαλικών παρενοχλήσεων στην «Κιβωτό του κόσμου», η ουσία είναι μία. Το οργανωμένο έγκλημα είναι ένα και έχει όνομα. Λέγεται κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας. Είναι το σύστημα του καπιταλισμού, του κράτους και της πατριαρχίας. Είναι το ίδιο σύστημα, που επιτίθεται με μανία και εξαπολύει όλη του την αρρώστια επάνω σε όλους μας. Είναι το ίδιο σύστημα που δεν διστάζει να βασανίζει, να βιάζει και να δολοφονεί ακόμη και μικρά παιδιά. Είναι το ίδιο σύστημα που μας εξαναγκάζει σήμερα, να μην έχουμε ούτε τα βασικά για να ζήσουμε.
Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που αποτελεί εξ ορισμού την ανισότητα και τη φτώχεια. Που περιθωριοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, το αφήνει έπειτα έρμαιο στις ορέξεις του κάθε κανίβαλου για να ικανοποιεί τις αρρώστιες που το ίδιο του έχει δημιουργήσει. Είναι το ίδιο το σύστημα που διαμορφώνει ζωές ανθρώπων χωρίς αξία, ανθρώπων που περισσεύουν, ανθρώπων που υπάρχουν για την τέρψη των ισχυρών. Και έπειτα, είναι το ίδιο το κράτος που έρχεται να εγγυηθεί για την ομαλή εξέλιξη της άρρωστης αυτής κατάστασης, που έρχεται να προσφέρει απλόχερα ασπίδα προστασίας και το απαιτούμενο έδαφος ώστε να λάβουν χώρα όλα τα παραπάνω.
«Ιερείς» βουτηγμένοι ουκ ολίγες φορές σε υποθέσεις ασέλγειας και σεξουαλικών κακοποιήσεων, δημιουργούν και ηγούνται δομές «υποστήριξης» παιδιών. Φυσικά, παίρνουν και αυτοί μέρος στο μεγάλο φαγοπότι των δεκάδων χιλιάδων ευρώ που δίνονται για τη στήριξη των δομών αυτών, επιπρόσθετα όμως αγοράζουν έτσι ένα επιπλέον έδαφος για να ικανοποιήσουν τα μνησίκακα και άρρωστα ένστικτά τους εις βάρος των παιδιών και των γυναικών μέσα από τα ιδεολογήματά τους για τη «σωστή» παιδαγωγική της σκληρής, παραδειγματικής τιμωρίας και της σεξουαλικής ταπείνωσης, που άλλωστε πάει γάντι στα παιδιά που γεννήθηκαν για να περισσέψουν στον κόσμο που ζούμε.
Δικαστική αρχή που απελευθερώνει παιδοβιαστές και βιαστές ενώ με τον τρόπο της συγκαλύπτει το κάθε περιστατικό ωμής βίας εις βάρος γυναικών και παιδιών. ΜΜΕ που περιμένουν τη δημοσιοποίηση ενός περιστατικού για να στηθούν σαν τα κοράκια, που τρώγοντας ό,τι έμεινε από το πτώμα, επιχειρούν είτε να χτίσουν το προφίλ του επόμενου κανίβαλου, είτε να ξεπλύνουν τα όσα τελικά κατάφεραν να πάρουν το φως της δημοσιότητας. Τέλος, αστυνομία. Ο βασικός δούλος του συστήματος, ο μπροστάρης της διασφάλισης κοινωνικής ομαλότητας και καταπνιγμού της κοινωνική οργής, σε ρόλο αδιαφορίας στο ξέσπασμα καταγγελιών, σε ρόλο ενεργούς συμμετοχής σε πολλά από αυτά, βλ. κυκλώματα trafficking, βιασμούς, μαστροπείες και κακοποιήσεις γυναικών από τους ίδιους, σε ρόλο ξυλοφορτώματος με ζήλο και με κάθε ευκαιρία απέναντι σε όποιον τολμά να αντιδράσει -ζητώντας κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε σήμερα-, απέναντι σε αγωνιστές και αγωνίστριες -στις τελευταίες δε με ιδιαίτερη μνεία λόγω του φύλου τους- τα πράγματα είναι περισσότερο από σαφή.
Τα περιστατικά δεν είναι η παρέκκλιση ενός καλά καμωμένου κόσμου. Είναι η ίδια η ουσία. Είναι οργανωμένα, όπως είναι οργανωμένο και το ίδιο το κράτος. Είναι το ξεκάθαρο πρόσωπο ενός συστήματος που το μόνο που υπόσχεται είναι και άλλες κακοποιήσεις, και άλλους βιασμούς, κι άλλες γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, μαστροπείες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο άρρωστος νους ενός συστήματος που ψυχορραγεί. Γι’ αυτό το λέμε, το ξαναλέμε και το εννοούμε. Η έμφυλη βία, όπως και όλες οι εκφάνσεις της πατριαρχίας είναι στοιχεία του ίδιου του συστήματος και αποτελούν καθεστώς όσο αυτό υπάρχει στην εξουσία.
Τη φετινή 25η Νοέμβρη, μέρα αγώνα και βασανισμού των γυναικών, μέρα κατά της έμφυλης βίας, ας κατέβουμε όλοι μαζικά στο δρόμο για όσα γράφτηκαν παραπάνω, για όσα απομένουν να γραφτούν, για όσα έχουμε ακόμη μπροστά μας. Κόντρα στην επιχειρούμενη αφομοίωση από τις θεσμικές οργανώσεις που ρίχνουν στάχτη στα μάτια, να οργανώσουμε ένα πλατύ, αντιθεσμικό μπλοκ ενάντια στην έμφυλη βία και το σύστημα που τη γεννά και τη θρέφει, γυρνώντας το ρου της ιστορίας προς τα εκεί που ξημερώνει ισότητα, ευημερία και σεβασμός για όλους.
Κυριακή Β.
Δυσήνιος Ίππος 