Πρώτα έρχονται τα κέρδη και μάλιστα για δεκαετίες.
Ύστερα έρχεται ο ανταγωνισμός της αγοράς, τα “επιχειρηματικά ρίσκα”, η κακή διαχείριση, η χλιδή που χαρακτηρίζει την ζωή όσων παρασιτούν ζώντας πλουσιοπάροχα από την εργασία των άλλων.
Κάπου εκεί ξεκινάει η γκρίνια μέσω των ΜΜΕ: “Να βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι”, “Δίνουμε δουλειές σε κόσμο”, “Αν δεν δεχτούν ατομικές συμβάσεις και μειώσεις μισθών οδηγούν το εργοστάσιο στο κλείσιμο”, “Ευθύνονται οι συνδικαλιστές”.
Αργότερα έρχονται οι παρεμβάσεις του κράτους, ως συλλογικού καπιταλιστή:
Φωτογραφικές διατάξεις και κατά παραγγελία πτωχευτικοί κώδικες, απελευθέρωση απολύσεων, πλήρης ελευθερία στα αφεντικά να διώχνουν όποιον και όποτε κρίνουν και να παίρνουν στην θέση του έναν φτηνό, και με ατομική σύμβαση εργασίας, απεργοσπάστη.
Διαγραφές χρεών προς ιδιώτες, προς το δημόσιο αλλά και τα ρημαγμένα ασφαλιστικά ταμεία, φακέλωμα των σωματείων και συνεχή νομικά εμπόδια στην κήρυξη απεργιών.
Ποινικοποίηση της απεργιακής περιφρούρησης, συλλήψεις, χημικά και ξύλο σε ανθρώπους που πετιούνται στις ουρές της ανεργίας λίγο πριν την σύνταξη, αλλά και στους συναδέλφους και στις συναδέλφισσές τους που στέκονται στο πλευρό τους.
Με μία λέξη… Μαλαματίνα, ακόμα κι αν τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο πολλά ονόματα επιχειρήσεων, συμπυκνώνουν σε λίγα μόλις γράμματα το τι μας επιφυλάσσει η “αειφόρος ανάπτυξη της ελεύθερης αγοράς” για την οποία μπορεί κανείς να ακούσει στα δελτία ειδήσεων και στα πρωθυπουργικά διαγγέλματα.
Εδώ όμως το παραμύθι σταματά και η υλική συνθήκη, η βιωμένη πραγματικότητα γίνεται αμείλικτη.
Μέσα σε ένα περιβάλλον ασφυκτικού πληθωρισμού και φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης, τεράστιων ποσοστών κακοπληρωμένης εργασίας και ελαστικών μορφών απασχόλησης, ιδιωτικοποιήσεων και όλο και πιο ισχυρών ταξικών φραγμών στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών όπως η Υγεία και η Παιδεία, η προοπτική της απόλυσης και της ανεργίας δεν λειτουργούν μόνο ως φόβητρο και ως μοχλός πίεσης για να πέσουν τα μεροκάματα, για να μένει υποταγμένη η εργατική τάξη.
Γιατί, αν για όσους από εμάς ανήκουμε στην νέα εργατική βάρδια, η ανακύκλωση μεταξύ ανεργίας-ψευτοαπασχόλησης σε κάποιο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ-ΔΥΠΑ ή σε κάποια σκατοδουλειά του ποδαριού έχει γίνει συνήθεια, η κατάσταση αυτή γίνεται όλο και πιο βίαια για τους πατεράδες και τις μανάδες μας, τους οποίους κανείς δεν θα προτιμήσει καθώς “κοστίζουν”…
Αυτό συμβαίνει στη Μαλαματίνα, αυτό συμβαίνει με δεκάδες χιλιάδες άνεργους και άνεργες μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι όπως τα άλογα, “σκοτώνονται όταν γεράσουν” και μαζί τους “τελειώνουν” και οι κατακτήσεις δεκαετιών που κερδήθηκαν κλάδο τον κλάδο και δουλειά την δουλειά.
Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου, υπό προϋποθέσεις, η βαρβαρότητα ενός άδικου, από την ρίζα του, συστήματος, όχι μόνο κινητοποιεί τους άμεσα εμπλεκόμενους, τους απολυμένους στην προκειμένη, αλλά γεννά απεργίες διαρκείας από τους συναδέλφους τους, μία πανθεσσαλονίκεια απεργία (μετά από σχεδόν 3 δεκαετίες) που γίνεται σε αλληλεγγύη με μερικές δεκάδες απεργούς, την στήριξη και τις κινητοποιήσεις συμπαράστασης από δεκάδες σωματεία, συλλογικότητες και οργανώσεις, τις μάχες χαρακωμάτων που έδωσαν μία χούφτα απεργοί και αλληλέγγυοι με υπερπολλαπλάσιους ματατζήδες-σεκιούριτυ.
“Στην δουλειά θα γυρίσουμε όλοι μας ή κανείς” διαμηνύουν συνεχώς οι εργαζόμενοι. Την ίδια στιγμή τα χαμένα μεροκάματα στιβάζουν τα χρέη τους, αλλά χέρι με χέρι ή μέσω του τραπεζικού τους λογαριασμού εκατοντάδες εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι δίνουν από το υστέρημά τους.
Δεν είναι φιλανθρωπία, δεν είναι ελεημοσύνη.
Είναι το προϋπάρχον ταξικό ένστικτο, αλλά και η υπό διαμόρφωση ταξική συνείδηση που ατσαλώνεται μέσα από κάθε κίνηση στήριξης ενός εργαζόμενου απέναντι σε έναν άλλον.
Για όσους και όσες έτυχε να βρεθούν στις πρωινές συγκεντρώσεις στο εργοστάσιο, στη διαδήλωση της 6ης Σεπτέμβρη στο κέντρο της πόλης, στη διαδήλωση της ΔΕΘ, είναι πλέον πασιφανές.
Ο αγώνας των εργαζομένων στη Μαλαματίνα, έχει καταφέρει να χαρίσει χαμόγελα στα πρόσωπα πολλών χιλιάδων ανθρώπων.
Οι οδηγοί φορτηγών και λεωφορείων που σήκωναν τις γροθιές από τα ανοιχτά παράθυρα, οι εργαζόμενοι στα σκάμματα του Μετρό που κουνούσαν τα κράνη τους και φώναζαν συνθήματα, οι ντελιβεράδες που κόρναραν ρυθμικά, ξέρουν από πρώτο χέρι γιατί η στήριξη αλλά και η νίκη αυτού του αγώνα τους αφορά άμεσα.
Κι αυτό γιατί, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει, είναι ένας ζωντανός αγώνας, ένας αγώνας που παίρνει την σκυτάλη από την E-food, την Cosco, την Energean, την Λάρκο, ένας αγώνας που μας υπενθυμίζει το πού δοκιμάζεται αλλά και το πού ατσαλώνεται η όποια θεωρία, ενή η βουβή οργή της εργατικής τάξης και του λαού απλώνεται και καρτερά.
Γιατί σε τελική ανάλυση, η εργατική τάξη, μπορεί να είναι ένας ωκεανός αντιφάσεων ή/ και ψευδαισθήσεων αλλά παραμένει ταυτόχρονα και μια πυριτιδαποθήκη μέσα στην οποία κανείς δεν πρέπει να ρισκάρει το άναμμα ενός τσιγάρου.
Είναι πολλά τα διδάγματα του συγκεκριμένου αγώνα, τα οποία όμως οφείλουν να ιδωθούν σε δεύτερο χρόνο και μετά την νικηφόρα εκβασή του. Ως τότε ας ευχαριστήσουμε έμπρακτα τους απεργούς για την υπενθύμιση του αποστάγματος δύο και πλέον αιώνων προλεταριακής πάλης:
“Ή όλοι μας ή κανείς”.
Γιατί αυτή είναι η απαραίτητη αφετηρία για να περάσουμε σ’ αυτό που συχνά-πυκνά τους ακούει κανείς να λένε στα τραπεζάκια που πίνουν τον καφέ τους ή στις συγκεντρώσεις τους:
“Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο”.
Δημήτρης Δ.
Δυσήνιος Ίππος 