Κάνω μια φιλότιμη προσπάθεια, προκειμένου να προσδιορίσω αυτό που λέμε ελεύθερη έκφραση. Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, αποκτά στην πραγματικότητα διαφορετική μορφή σε μια εξοντωτική καθημερινότητα η οποία λειτουργεί μέσω μηχανισμών καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ανάλογα με την εποχή και με το τι αυτή θεωρεί επιτυχημένο και επικερδές, ανακυκλώνει τους δημιουργούς, αναπαράγει τα «είδωλα» και το lifestyle, καλουπώνεται σύμφωνα με τα καπιταλιστικά δεδομένα, επηρεάζει το εναλλακτικό κοινό και διαμορφώνεται βάσει του προκαθορισμένου βιομηχανοποιημένου προϊόντος. Συνεπώς, κατά πόσο λοιπόν η έκφραση μας, θεωρείται όντως ελεύθερη; Ακολουθώντας τη συγκεκριμένη πορεία και η hip hop κουλτούρα, ξεκίνησε ως μία μουσική από τα κάτω και εντέλει κατέληξε να είναι άλλη μια μορφή τυποποιημένης έκφρασης μέσω εμπορευματικών σχέσεων. Αγνοώντας το μέχρι τότε αντιρατσιστικό του στοιχείο, ακολούθησε μία στάση κάπως απολιτίκ, ακίνδυνη και καιροσκοπική, σε αρκετές περιπτώσεις σεξιστική και ομοφοβική, θέλοντας τον MC να διαχωρίζεται από τον ακροατή μέσω του διδακτισμού του και αναπαράγοντας ολοένα και περισσότερο το σταριλίκι και την αυτοπροβολή. Η μαχητικότητα που κατείχε στο παρελθόν, πήρε μια μορφή θεάματος και καθαρής εκμετάλλευσης από μαγαζάτορες που κέρδισαν χρήματα, προβάλλοντας με ασφαλή τρόπο τη ζωή στο δρόμο και αντλώντας υπεραξία από τα προσωπικά βιώματα άλλων. Από την άλλη, ο εκφραστής της συγκεκριμένης κουλτούρας που κρατούσε το μικρόφωνο, απέκτησε ένα πιο mainstream ύφος, με σκοπό να προσεγγίσει, να επηρεάσει και να κατευθύνει το κοινό του. Οι ματσό συμπεριφορές, η ναρκοκουλτούρα, τα κανιβαλικά στιχάκια και οι ραπάδες που μας την είδανε dealers και μαχαιροβγάλτες, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα προτάγματα κινηματικών συγκροτημάτων. Για εμάς δεν είναι απλώς κάτι το ξένο ή κάτι που μας χαλά την αισθητική, αλλά είναι κάτι που στεκόμαστε ορθά απέναντι του. Γιατί το hip hop έχει βαθιές πολιτικές ρίζες και παίρνει έμπρακτα μέρος στον πόλεμο, διατηρώντας την ταξική του θέση. Γι’ αυτό και επιμένουμε τόσο, που κάποιος μπορεί και να μας χαρακτήριζε εμμονικούς.
Έχοντας κάνει λοιπόν την αυτοκριτική μου ως μέλος της hip hop κοινότητας, αποφάσισα να δρω όσο περισσότερο μπορώ ανταγωνιστικά προς το υπάρχον, μέσω της αυτοοργάνωσης και την αλληλεπίδραση της σε πλατείες, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Ενάντια σε κάθε μορφή εξουσιαστικής και φασίζουσας συμπεριφοράς, ενισχύοντας κινηματικά εγχειρήματα και υπενθυμίζοντας από πού προέρχεται όντως το hip hop, θεωρώ ότι πλέον είναι χρέος μας η τέχνη μας να αποκτήσει μια πιο μαχητική μορφή και λόγο επάνω στα γεγονότα. Από την καθημερινότητα μας, την εργατική μας δύναμη, τις προσωπικές μας σχέσεις, τις επιλογές μας, μέχρι και την ίδια μας την έκφραση, ο καπιταλισμός έχει ριζώσει βαθιά μέσα τους και απορροφά με την πρώτη ευκαιρία όση περισσότερη ενέργεια μπορεί. Αυτό που σίγουρα μας έχει απομείνει είναι να αντισταθούμε μέχρι τέλους και όσο περνάει από το χέρι μας να μην του το επιτρέψουμε. Δεν χρειαζόμαστε εταιρείες, διοργανωτές, χορηγούς, κρατικούς φορείς, μαγαζάτορες και managers προκειμένου να αυτοοργανωθούμε, αλλά ούτε και μουσικούς καριερίστες που επιδιώκουν να σφετεριστούν τις προσωπικές μας αξίες.
Πένθιμος
Δυσήνιος Ίππος 