Μέσα σε ένα περιβάλλον ακραίας φτώχειας και κοινωνικής λεηλασίας, μέσα σε μια ασφυκτική συνθήκη όπου μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο να καλύψει τις βασικές του ανάγκες και να ζήσει κάτω από στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες, μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης (υγειονομικής, οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής) και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των καπιταλιστικών αντιθέσεων καλούμαστε να οργανώσουμε τη δράση μας. Να οργανώσουμε τη δράση μας, όχι αποκομμένοι από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά ως κομμάτι της. Ως κομμάτι των εργατών που βιώνουν την εργασιακή βαρβαρότητα στο πετσί τους, που βιώνουν την υπερκμετάλλευση να τους συνθλίβει, που ψάχνουν αγωνιωδώς μεροκάματο, που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, που βρέθηκαν άνεργοι γιατί ζήτησαν τα αυτονόητα. Ως εργάτες που βλέπουν τη μία κατάκτηση μετά την άλλη να χτυπιέται από κυβερνητικά νομοσχέδια, που βλέπουν τον μισθό τους να μειώνεται, που βλέπουν τα δικαιώματα τους να χτυπιούνται το ένα μετά το άλλο. Ως άνεργοι που τους κόβουν το ρεύμα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τον λογαριασμό, ως άστεγοι που τους πήραν το σπίτι γιατί χρωστούσαν, ως άνθρωποι που αδυνατούν να πληρώσουν το σούπερ μάρκετ για να ζήσουν. Ως εργάτες που δεν μπορούν να πάνε για δουλειά γιατί τσακίστηκαν από ένα εργατικό «ατύχημα» και δούλευαν μαύρα και ανασφάλιστα. Ως εργάτες που θέλουν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, που θέλουν να ανασάνουν μέσα στην ασφυξία που τους προκαλεί η επίθεση του συστήματος αλλά πέφτουν διαρκώς σε τοίχο.
Μέσα σε αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, με τους οδυνηρούς για το κοινωνικό και ταξικό κίνημα συσχετισμούς, με τα αφεντικά να απορρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις και να επιτίθενται σε κάθε απόπειρα συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης έχοντας στη φαρέτρα τους το οπλοστάσιο που τους παρέχει το κράτος, οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους για να δράσουμε. Να δράσουμε έτσι ώστε να καταφέρουμε να ξεκλειδώσουμε τις απεριόριστες δυνάμεις που έχουμε αν οργανωθούμε και επιτεθούμε. Να γίνουμε η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο, ο πυροκροτητής της έκρηξης της κοινωνικής οργής που σοβεί εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά αδυνατεί να βρει τρόπο να εκφραστεί.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες που παίζουν το ρόλο του «εταίρου», που έχουν συμπληρωματικό ρόλο ως προς την εργοδοσία και την κρατική στρατηγική. Ηγεσίες που συκοφάντησαν χυδαία τον συνδικαλισμό, που τον απαξίωσαν στα μάτια του κόσμου, που έβαλαν τη σφραγίδα τους σε κάθε αντικοινωνικό-αντεργατικό νομοσχέδιο, που ξεπούλησαν κάθε αγώνα, που έπαιξαν τον βρώμικο ρόλο όταν χρειάστηκε, που λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής-ταξικής οργής. Κρατικοδίαιτοι «συνδικαλιστές» που το μόνο που τους νοιάζει είναι η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και η ταξική ανακωχή.
Όμως εμείς τι κάνουμε; Την ίδια στιγμή που κράτος και κεφάλαιο μαζί με τους πρόθυμους συνεργάτες τους συνθλίβουν τη ζωή και τις κατακτήσεις μας, οφείλουμε να βγάλουμε τον ταξικό παράγοντα στο προσκήνιο. Να έρθουμε σε πραγματική επαφή με την πλατιά πλειοψηφία των εργαζομένων, να αφουγκραστούμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους, να συζητήσουμε, να βρεθούμε πλάι πλάι στο δύσβατο αλλά το μόνο πραγματικά ελπιδοφόρο μονοπάτι, αυτό του αγώνα, της ταξικής αλληλεγγύης και δράσης. Να πείσουμε και να πειστούμε ότι μπορούμε να το πάμε αλλιώς. Ότι μπορούμε να πετύχουμε νίκες, ότι εμείς παράγουμε τον πλούτο, εμείς χτίζουμε τον κόσμο. Να αντλήσουμε κουράγιο και θάρρος από τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες της εποχής μας. Tους εργαζομένους της e-food και της Cosco που έγιναν μια γροθιά και γονάτισαν 2 πολυεθνικές εταιρείες. Που μαζικά, με ενότητα δυνάμεων και διαδικασίες βάσης κράτησαν σαν αμόνι και χτύπησαν σαν σφυρί. Που σήκωσαν τη σημαία του αγώνα ψηλά και χάρισαν χαμόγελα και ελπίδα σε όλους τους εργαζόμενους. Να παραδειγματιστούμε από την μαζικότητα, τη μαχητικότητα, το πείσμα και την επιμονή των εργατών της Λάρκο και της Kavala Oil.
Με απεριόριστη πίστη στη δυνατότητα για την κοινωνική ανατροπή. Με πείσμα, οργάνωση και αλληλεγγύη να συμβάλλουμε με τις μικρές μας δυνάμεις στη συγκρότηση ενός μετώπου που θα είναι η βάση της ταξικής αντεπίθεσης. Με γενναία αυτοκριτική στο τι έχουμε κάνει λάθος, με προβληματισμό στο τι δεν κάνουμε ενώ πρέπει να γίνει. Με προσαρμογή στις συνθήκες και με πραγματική επαφή με τους εργαζομένους. Με δουλειά μυρμηγκιού στη βάση, με τα αυτιά ανοιχτά απέναντι σε όποιον κινείται ακόμα και αν θεωρούμε ότι το κάνει λάθος.
Χωρίς τους εργαζομένους τα γρανάζια δεν γυρνάνε. Πρέπει να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις. Να οργανωθούμε, να αντεπιτεθούμε, να χτυπήσουμε. Να υπερασπιστούμε την ιστορία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και τις κατακτήσεις τους. Να κάνουμε τον συνδικαλισμό επικίνδυνο. Κάθε χώρος δουλειάς να γίνει εστία αντίστασης και αγώνα. Η τάξη μας να ξυπνήσει και να αντεπιτεθεί. Το χρωστάμε στους νεκρούς μας και τους σακατεμένους, σε όσους αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Να πάρουμε εκδίκηση για τους νεκρούς μας, οργανώνοντας τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία…
Θωμάς Μ.
Δυσήνιος Ίππος 