ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
22 ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΝΕΚΡΟΣ
Η «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΧΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ
Ο 22 χρονών μετανάστης εργάτης στην ΒΙ.ΠΕ Πάτρας σε εργοστάσιο κατασκευής φερέτρων έπεσε από την οροφή του εργοστασίου στην προσπάθεια του να κρυφτεί –ύστερα από εντολή της εργοδοσίας- μαζί με άλλους 17 μετανάστες καθώς είχε έρθει για έλεγχο κλιμάκιο του ΕΦΚΑ και αυτοί δούλευαν χωρίς να είναι ασφαλισμένοι. Ο θάνατος του μετανάστη εργάτη Μιρζάν είναι ένα ακόμα εργοδοτικό έγκλημα που έρχεται να προστεθεί στα εκατοντάδες που συμβαίνουν καθημερινά στους χώρους εργασίας. Ένας ακόμα άνθρωπος της τάξης μας βρέθηκε δολοφονημένος στα εργασιακά κάτεργα που δούλευε ώστε να πλουτίζουν τα αφεντικά. Ένας ακόμα ταξικός μας αδελφός έχασε τη ζωή του γιατί η εργοδοσία στο βωμό του κέρδους βάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν ανασφάλιστοι και δεν τηρεί ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Σα να μην έφτανε ο θάνατος του εργαζόμενου, η εργοδοσία στην προσπάθεια της να συγκαλύψει το έγκλημα και τις αιτίες που τσακίζουν καθημερινά τη ζωή των εργαζομένων, δήλωσε ότι ο εργαζόμενος έχει την ευθύνη και ότι ήταν κανονικά ασφαλισμένος αλλά με διαφορετικά στοιχεία.
Ο Μιρζάν για τα αφεντικά ήταν άλλος ένας «αόρατος». Ένας άνθρωπος που όπως χιλιάδες άλλοι ζουν σε καθεστώς ημιπαρανομίας, υπό τον κίνδυνο της απέλασης και της φυλάκισης. Ένας άνθρωπος που ανήκει στο πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας και εξωθείται στο να εργάζεται χωρίς ασφάλιση και χωρίς κανένα δικαίωμα. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ισοπεδώνεται από τον οδοστρωτήρα του κέρδους και της ανάπτυξης. Ο Μιρζάν ήταν ένας από τους χιλιάδες μετανάστες που έρχονται αντιμέτωποι από τη μία με τους ρατσιστικούς και αντιμεταναστευτικούς νόμους και πολιτικές του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από την άλλη με την εργοδοτική βία και ασυδοσία και την υπερεκμετάλλευση στα εργοστάσια, στα γιαπιά και στα χωράφια. Ο θάνατος του προλετάριου μετανάστη Μιρζάν δεν αποτελεί κάποιου είδους παραφωνία αλλά τον κανόνα του συστήματος (πριν λίγο καιρό θρηνήσαμε την απώλεια του διανομέα Ανέες Μιρ) που θεωρεί τις ζωές των εργαζομένων αναλώσιμες.
Ένας ακόμα θάνατος που κάνει ξεκάθαρο με τον πιο αδυσώπητο τρόπο πως η καπιταλιστική κερδοφορία και η ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να βασίζονται στην εντατικοποίηση, την απουσία μέτρων προστασίας και τελικά την εξόντωση των εργαζομένων. «Ανάπτυξη», «εκσυγχρονισμός», «κανονικότητα» είναι το αφήγημα της κυβέρνησης που τσακίζει τις ζωές μας. «Εκσυγχρονισμός» με νέες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων. «Ανάπτυξη» βαμμένη με το αίμα των εργατών και των ανθρώπων της τάξης μας. «Κανονικότητα» ο εργασιακός μεσαίωνας και η διάλυση της ζωής μας με μια σειρά από νομοσχέδια και τροπολογίες. Ανέκαθεν ο στόχος των αφεντικών ήταν η δημιουργία εργαζόμενων «ευέλικτων» με ωράρια λάστιχο και απογυμνωμένων από κάθε είδους δικαίωμα. Υποταγμένων στην υπερεκμετάλλευση και χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.
Τα εργατικά «ατυχήματα», τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, η εργασία σε απάνθρωπες συνθήκες (πρόσφατα είδαμε διανομείς, οικοδόμους και άλλους εργαζόμενους να δουλεύουν μέσα στον πάγο και στο χιόνι), ο διαρκής εκβιασμός της ανεργίας με στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων να ζουν σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, οι απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα χαμηλά μεροκάματα και οι μισθοί πείνας, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και τα εξοντωτικά ωράρια, η κατάργηση του οχταώρου και της κυριακάτικης αργίας, τα αντεργατικά νομοσχέδια με πιο πρόσφατο του Χατζηδάκη, είναι οι παράγοντες που συνθέτουν τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συμπληρώνεται από την απροκάλυπτη καταπάτηση οποιουδήποτε εργατικού και κοινωνικού κεκτημένου και με την μανιώδη επίθεση στην συνδικαλιστική δράση και κάθε οργανωτική συγκρότηση των εργαζομένων.
Απέναντι στη γενικευμένη τρομοκρατία και καταστολή, στις συνθήκες σκλαβιάς και εξαθλίωσης που επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά στους χώρους δουλειάς, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος της οργάνωσης των εργαζομένων, της αντίστασης, της διεκδίκησης και του κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Ο δρόμος που ανοίγουν με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι στην e-food, στην Καβάλα OIL, στη Λάρκο και στην COSCO. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες, γνωρίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους δρόμους. Με σωματεία βάσης και πρωτοβουλίες εργαζομένων να διαμορφώσουμε τον μαχητικό συνδικαλισμό της βάσης και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει, μακριά από τις συνδικαλιστικές ελίτ οι οποίες έχουν συμπληρωματικό ρόλο ως προς την εργοδοσία.
Παρόλο που αυτή η επιλογή μπορεί να φαντάζει δύσκολη, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει προοπτική στους αγώνες μας και να τους κάνει νικηφόρους, σπάζοντας το ευρύτερο κλίμα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Να συνδέσουμε τους επιμέρους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για δημόσια και δωρεάν περίθαλψη, για άμεση ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., για μόνιμη και σταθερή εργασία, για καλύτερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της υγείας, της ενέργειας, της στέγασης, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για την προστασία της φύσης, με το συνολικό και επίκαιρο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
ΟΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”
Δυσήνιος Ίππος 