Η συμπλήρωση δύο χρόνων από την εμφάνιση της πανδημίας συμπίπτει με την κορύφωση της υγειονομικής κρίσης στη χώρα μας. Η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων τις τελευταίες εβδομάδες, με τα δεκάδες χιλιάδες καθημερινά κρούσματα και τους δεκάδες θανάτους, σε συνδυασμό με την συνέχιση της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης, δημιουργούν μια ασφυκτική συνθήκη για την κοινωνική πλειοψηφία και ιδιαίτερα για τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, τα οποία ωθούνται, κυριολεκτικά, στον θάνατο. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και το ενδεχόμενο ενός νέου λοκ-ντάουν, το οποίο εκτός του ότι αποτελεί αποτυχημένο τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας λειτουργεί ως άλλοθι για να μην παρθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο και για να αμβλυνθούν ακόμα περισσότερο οι κοινωνικές αντιστάσεις, είναι κομμάτια της προκλητικής αναλγησίας που επιδεικνύουν οι κυρίαρχοι από την πρώτη ημέρα της πανδημίας.
Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν πριν από μερικές ημέρες αλλά και τα νέα υγειονομικά πρωτόκολλα διαχείρισης κρουσμάτων αποτελούν μνημεία εμπαιγμού και φανερώνουν περίτρανα πως η διαχείριση της πανδημίας δεν γίνεται με γνώμονα την προστασία της ανθρώπινης ζωής αλλά έχει ως βασικό στόχο την απρόσκοπτη λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής και την μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου, κάτι που όπως είναι προφανές κοστίζει χιλιάδες ζωές. Από τα νέα μέτρα απουσιάζουν, για άλλη μια φορά, εκείνα που αποτελούν τα μεγαλύτερα όπλα για την αντιμετώπιση της πανδημίας: η ενίσχυση του ΕΣΥ και ιδιαίτερα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, τα μαζικά δωρεάν διαγνωστικά τεστ, η λήψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας στους χώρους εργασίας, η ενδελεχής ιχνηλάτηση, η αποσυμφόρηση των Μ.Μ.Μ κ.ο.κ. Απουσιάζουν δηλαδή όλα όσα απαιτούν από την πρώτη ημέρα της πανδημίας τόσο οι υγειονομικοί της πρώτης γραμμής, όσο και οι εργαζόμενοι αλλά και η κοινωνία συνολικά, η οποία βιώνει στο πετσί της τα απότοκα της κρατικής θανατοπολιτικής. Με βάση το αναθεωρημένο πρωτόκολλο διαχείρισης κρουσμάτων, σε περίπτωση που ένας υγειονομικός έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα COVID-19, συνεχίζει κανονικά να πηγαίνει στην εργασία του και πραγματοποιεί απλά ένα διαγνωστικό τεστ μετά από τρεις ημέρες! Μας λένε δηλαδή, πως ένας γιατρός ο οποίος ενδέχεται να νοσεί, όχι απλά δεν δικαιούται να απέχει από την εργασία του μέχρι να διαβεβαιωθεί για την κατάσταση της υγείας του αλλά είναι αναγκασμένος να περιθάλπτει, να χειρουργεί και γενικά να έρχεται σε επαφή με ασθενείς, η πλειοψηφία των οποίων ανήκει μάλιστα στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες. Παρόμοιες διατάξεις ισχύουν, προφανώς, και για το σύνολο των εργαζομένων, όχι μόνο για τους υγειονομικούς. Την ίδια στιγμή, η καραντίνα για όσους νοσούν μειώνεται από τις δέκαημέρες στις πέντε,σε μια προσπάθεια του κράτους, και της διορισμένης από το ίδιο «επιτροπής εμπειρογνωμόνων», να μειώσει τον χρόνο που ένας εργαζόμενος απέχει από την εργασία του και άρα αφενός να συνεχιστεί η παραγωγή και αφετέρου να μειωθούν τα χρήματα που δαπανούνται στις αναγκαίες αναρρωτικές άδειες. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, το κράτος δεν διστάζει να υποβαθμίσει την πανδημία σε μια απλή «γριπούλα», βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία ολόκληρου του λαού.
Το πάρτι που έχει στήσει το κεφάλαιο με αφορμή την πανδημία γίνεταιακόμα πιο έκδηλο αν αναλογιστούμε την κατάσταση που επικρατεί με τα διαγνωστικά τεστ και τα μέσα προστασίας. Τη στιγμή που η πανδημία βρίσκεται στην κορύφωσή της και τα ρεκόρ διαδέχονται το ένα το άλλο δεν διενεργούνται δωρεάν τεστ στον πληθυσμό. Όπως δήλωσε πριν από μερικές μέρες ο Υπουργός Ανάπτυξης Άδωνης Γεωργιάδης «αν επιδοτήσουμε τα rapidtest θα χρεοκοπήσει η χώρα και θα πάμε σε μνημόνια». Τόσο απλά δικαιολογεί ο Υπουργός την εγκληματική κρατική διαχείριση, απειλώντας μάλιστα την κοινωνία με «νέα μνημόνια» επειδή ζητάει τα αυτονόητα. Έτσι λοιπόν, είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε από την τσέπη μας για να διενεργήσουμε self ή rapid τεστ ή να δώσουμε εξήντα ευρώ στα ιδιωτικά διαγνωστικά αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε PCR τεστ (το οποίο είναι και το μόνο πλέον που πιστοποιεί την νόσο).Αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό (κάτι το οποίο ισχύει για ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας), η μόνη εναλλακτική είναι να περιμένουμε με τις ώρες στις ατέλειωτες ουρές που σχηματίζονται έξω από τα δημόσια νοσοκομεία, κάτι το οποίο στην πραγματικότητα οδηγεί στο να εκτεθούμε ακόμα περισσότερο στον ιό και δεν αποτελεί μια πραγματική εναλλακτική. Και το πάρτι δεν σταματάει εδώ. Από την ημέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως γίνεται υποχρεωτική σε κάποιους χώρους η χρήση μάσκας αυξημένης προστασίας (KN95) ή διπλής χειρουργικής μάσκας, οι τιμές αυξήθηκαν κατά τουλάχιστον 89%, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στις εταιρίες και μεγαλύτερα βάρη στις πλάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Τα παραδείγματα αυτά αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου αλλά καθιστούν σαφές πως το κράτος και το κεφάλαιο διαχειρίζονται την πανδημία με μοναδικό γνώμονα το κέρδος και την εμβάθυνση της κυριαρχίας τους.
Με βάση όλα τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε πως βρισκόμαστε σε μια οριακή συνθήκη. Σε μια στιγμή που καθημερινά βλέπουμε δεκάδες συνανθρώπους μας να χάνουν τη ζωή τους, σε μια στιγμή που το κράτος αδιαφορεί να ενισχύσει το ΕΣΥ και να πάρει ουσιαστικά μέτρα, διότι όπως λέει και ο ίδιος ο Υπουργός υγείας «αυτά γίνονται στον κομμουνισμό και εδώ δεν έχουμε κομμουνισμό»· σε μια στιγμή που κορυφαίοι υπουργοί δηλώνουν προκλητικά ότι «ανεξαρτήτως της κατάστασης, η Ελλάδα πουλάει τουρισμό και επομένως πρέπει να πουλάμε προς τα έξω πως είμαστε ασφαλής χώρα»· σε μια στιγμή που οι ζωές των εργαζομένων και της κοινωνικής βάσης συνολικά θυσιάζονται στον βωμό της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, σε μια τέτοια στιγμή οφείλουμε να αντιληφθούμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμία κυβέρνηση και πως, όπως τονίζουν από την πρώτη στιγμή οι αγωνιζόμενοι υγειονομικοί και η αγωνιζόμενη κοινωνία «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό». Απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και η οποία μας αφήνει εκτεθειμένους στον ιό θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές μας, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να οργανωθούμε, να αγωνιστούμε για την ενίσχυση του Ε.Σ.Υ, για δωρεάν διαγνωστικά τεστ για όλους και για ουσιαστικά μέτρα προστασίας σε κάθε χώρο εργασίας. Την ώρα που κράτος και αφεντικά προστάζουν «δουλέψτε, κολλήστε, ψοφήστε», είναι επιτακτικό να αντιληφθούμε πως το υπάρχον σύστημα, που υπόσχεται μόνο εκμετάλλευση και θάνατο, δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί διαφορετικά την πανδημία και πως γι’ αυτό οφείλουμε να αγωνιστούμε τόσο για την προστασία της ζωής μας όσο και για το γκρέμισμα αυτού του κόσμου και την οικοδόμηση ενός νέου, που θα τοποθετεί στο κέντρο του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Ανδρέας Κ.
Δυσήνιος Ίππος 