Στο τέλος της περασμένης χρονιάς οι μεταλλεργάτες της νοτιότερης πόλης-λιμάνι της Ισπανίας πραγματοποίησαν μια εξαιρετικά σημαντική απεργία εννέα ημερών αφότου ο πληθωρισμός έπληξε το ύψος των μισθών, μια απεργία που προδόθηκε ωμά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αρκετά ανεξάρτητα και αυτόνομα συνδικάτα όπως το CTM βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης στο επίπεδο της βάσης και η σελίδα «Vallador» πραγματοποίησε την ακόλουθη αναλυτική συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί εκεί.
Αρχικά, θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε σχετικά με το CTM. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την προέλευσή του; Τι είναι αυτό που σας ξεχωρίζει από άλλα συνδικάτα ή εργατικές ομάδες που μπορεί να δραστηριοποιούνται τόσο στον τομέα μετάλλου του Κάντιθ όσο και στην υπόλοιπη χώρα;
To CTM γεννήθηκε, στην αρχή, ως CPM (Συντονιστικό Επαγγελματιών στον τομέα του Μετάλλου), μια ομάδα που απαρτιζόταν από μεταλλεργάτες που εργάζονταν στην Navantia (Ισπανική κρατική ναυπιγοεπισκευαστική εταιρεία), εργολαβικοί εργαζόμενοι στην πραγματικότητα. Αφού δημιουργήσαμε μια συλλογικότητα, μετατραπήκαμε σε σωματείο πριν από ενάμιση χρόνο. Η διαφορά μας με άλλα συνδικάτα είναι ότι εμείς είμαστε εργάτες, όχι ισόβιοι ακτιβιστές ή συνδικαλιστές. Έχοντας μια επαγγελματική ζωή μέσα στα ναυπηγεία, αποφασίσαμε να σχηματίσουμε ένα σωματείο στο οποίο αποφασίζουν και έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο οι ίδιοι οι εργάτες.
Πιστεύετε πως το CTM αποτελεί μια εναλλακτική στο συνδικαλιστικό τοπίο, ικανή να συμβάλλει και να ενισχύσει την αυτονομία των μεταλλεργατών – ικανή να σπάσει την λογική της συνδιαλλαγής και της ανάθεσης που χαρακτηρίζει τις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις;
Προσπαθούμε να αποτελέσουμε μια εναλλακτική στον επίσημο συνδικαλισμό, που μας έχει οδηγήσει στην επισφάλεια, μας έχει προδώσει, που δεν μας επιτρέπει ούτε να έχουμε την άποψή μας… έναν συνδικαλισμό, δηλαδή, χωρίς εργάτες. Βρισκόμαστε σε σύγκρουση με το μοντέλο της εξωτερικής ανάθεσης [εργολαβικής εργασίας], που στην πράξη δεν μας δίνει χώρο για διεκδικήσεις. Είναι αρκετά περίπλοκο να έχεις οργανώσει ένα σωματείο εργαζομένων με προσωρινή απασχόληση, είναι αρκετά δύσκολο να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας όταν δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να εκλέξουμε εκπροσώπους ή να παρουσιαστούμε στις επιτροπές. Αυτό απαιτεί δουλειά έξι μηνών και πολλές φορές δεν εργαζόμαστε για τόσο μεγάλο διάστημα ή οι εργάτες απολύονται νωρίτερα.
Καθώς είναι αδύνατο να έχουμε εκπροσώπους πρέπει να αλλάξουμε το συνδικαλιστικό μοντέλο και να το προσαρμόσουμε στις συνθήκες που έχουμε ανάγκη. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από έναν συνάδελφο που έχει μια τρίμηνη σύμβαση για να πραγματοποιήσει δουλειές και επισκευές να βγει στους δρόμους μαζί μας. Θέλουμε να είμαστε η εναλλακτική αλλά γνωρίζουμε πως αυτός είναι ένας μακροπρόθεσμος στόχος, για την επίτευξη του οποίου πρέπει να δράσουμε διαφορετικά. Ίσως εξαλείφοντας τις συγκρούσεις στο εργοστάσιο, εξηγώντας στον κόσμο πως υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τη συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε, ότι παρόλο που έχουμε δεχθεί κάποια κομμάτια των συμφωνιών και μια μείωση στα δικαιώματά μας, τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Αυτό είναι ένα παιδαγωγικό έργο που μας επιτρέπει να έρθουμε κοντά με τους πολίτες μέσα από συνελεύσεις και να τους εξηγούμε πως δεν έχουν αυτοί το πρόβλημα όταν απολύονται … και μέσα από όλα αυτά επιδιώκουμε να αλλάξουμε το μοντέλο εργολαβικής εργασίας, κάτι το οποίο περιπλέκεται ακόμα περισσότερο εξαιτίας των οικονομικών μας περιορισμών.
Μετά την απεργία, τι δυνατότητες βλέπεται όσον αφορά την εδραίωση μιας, έστω μικρής, αυτόνομης οργάνωσης ανάμεσα στους μεταλλεργάτες; Αλλά και εκτός αυτού του κλάδου, στον υπόλοιπο κόλπο του Κάντιθ;
Έχουν συμβεί πράγματα τα οποία δεν είχαν ξαναγίνει μέχρι τώρα. Η αναγνωρισιμότητα που κερδίσαμε αυτές τις μέρες είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να δουλεύεις πολύ στις οργανώσεις, να σκέφτεσαι πολύ. Το γεγονός ότι είμαστε ένα εντελώς ανεξάρτητο σωματείο στον τομέα του μετάλλου του Κάντιθ δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε μόνοι μας, πρέπει να βοηθήσουμε και ομάδες άλλων κατηγοριών, από άλλους κλάδους, και να προσπαθήσουμε να καταστήσουμε το CTM μια εναλλακτική. Αν πρέπει να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από την συμμετοχή μας στην απεργία, αυτό είναι πως τα δικαιώματα των επικουρικών εργαζομένων και η αχτίδα ελπίδας που στείλαμε σε άλλους εργάτες ήταν εξαιρετικά σημαντικά.
Η απεργία στον τομέα του μετάλλου είναι η απεργία όλων στο Κάντιθ. Κατεβήκαμε στους δρόμους και διαδηλώσαμε σε όποιο σημείο θέλαμε, χωρίς να υπακούμε την αστυνομία και συναντήσαμε παντού υποστήριξη. Αυτή η απεργία αντανακλά, και δεν επισκιάζει, κάθε άλλον κλάδο. Τα εργοστάσια έχουν πολύ εργατικό δυναμικό και είναι πιο εύκολο να γίνουν απεργίες εκεί παρά στον τομέα των υπηρεσιών. Στο εσωτερικό είναι περίπλοκο γιατί εμείς είμαστε εργολαβικοί εργαζόμενοι, αλλά αυτή η δύναμη πρέπει να λειτουργήσει ως ασπίδα για άλλους κλάδους. Παρόλο που οι δυνατότητες για διεκδίκηση για έναν εργολαβικό εργαζόμενο είναι μικρές, είναι περισσότερες από ότι ενός εργαζομένου στην εστίαση. Αν έχουμε καταφέρει κάτι αυτό είναι πως άλλοι κλάδοι, στο Κάντιθ και έξω από αυτό, βλέπουν τι μπορεί να επιτευχθεί. Ο λαός του Κάντιθ είναι μαζί μας και πρέπει να ξέρουμε πως να δουλέψουμε και να το επικοινωνήσουμε.
Πιστεύετε ότι μια απεργία τόσο σκληρή όπως αυτή που πραγματοποιήσατε, θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο και πέρα από τον τομέα του μετάλλου; Εννοώ, δηλαδή, ότι καθώς ήταν η πρώτη πραγματικά δυναμική απεργία εδώ και χρόνια, θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο σε άλλους κλάδους και να λειτουργήσει ως παράδειγμα που θα σπάσει την άθλια κοινωνική ειρήνη που επικρατεί εδώ και πολλά χρόνια;
Είναι φανερό ότι ο αντίκτυπος και τα αποτελέσματα αυτής της απεργίας απήχησαν σε όλο τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να περάσουμε όλη τη μέρα ευχαριστώντας τις ομάδες που μας έχουν υποστηρίξει. Είμαστε μεταλλεργάτες από την επαρχία του Κάντιθ, αλλά πάνω απ’ όλα είμαστε εργάτες: λέμε ξεκάθαρα πως υπάρχει μια τάξη και ένας αγώνας που περιλαμβάνει μικρές μάχες. Η δική μας μάχη είναι αυτή: μια πολύ δυνατή μάχη, η οποία είμαστε σίγουροι πως αποτελεί σημείο καμπής μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος επειδή οι συνθήκες της εργατικής τάξης στον κλάδο του μετάλλου και σε κάθε άλλο κλάδο είναι ιδιαίτερα επισφαλείς, οπότε μια τέτοια δουλειά (μια τέτοια προσπάθεια) δεν γίνεται μόνο εδώ, αλλά πρέπει να υπάρξει σε κάθε μέρος όπου υπάρχουν αδικίες, δηλαδή, παντού.
Και εμείς θα πρέπει να μεταδώσουμε όλη αυτή την ενέργεια, να σκεφτούμε πάλι την εργατική τάξη ως ολότητα (ενιαία), να είμαστε περήφανοι για την τάξη μας, πρέπει να μπορέσουμε να μεταδώσουμε αυτά τα πράγματα που έχουν συμβεί, να δουλέψουμε πάνω σε αυτά μέσα από ειδικές ομάδες, να συντονιστούμε, γιατί αν δεν το κάνουμε δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε τις μάχες που θα θέλαμε. Είμαστε πολλοί αλλά πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να βαδίζουμε προς την ίδια κατεύθυνση.
Έχετε παρακολουθήσει τις πρόσφατες απεργίες στον τομέα του μετάλλου στη LaMarina και στο Αλικάντε; Μπορείτε να μας πείτε λίγα πράγματα γι’ αυτές;
Πρώτα απ’ όλα να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς αυτούς τους αγώνες και σε οποιονδήποτε άλλο. Αν και βρισκόμαστε μακριά, είμαστε εδώ για να συνεισφέρουμε και εμείς από τη μεριά μας όσο μπορούμε. Στην περίπτωση της LaMarina (Vigo), γνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι αρκετά παρόμοια με αυτό που έγινε στην επαρχία του Κάντιθ, ότι ξηλώνουν την βιομηχανία ήδη από τη δεκαετία του ’80 και έχουν αφήσει μόνο τα μπαρ και τον τομέα των υπηρεσιών. Αυτό είναι πολύ αρνητικό για κάθε τοπική οικονομία καθώς το να εξαρτάσαι μόνο από τον τομέα των υπηρεσιών είναι πολύ δύσκολο, κάτι που έχει αναδειχθεί τώρα με την πανδημία και το έχουν δει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η βιομηχανία της εστίασης κ.ο.κ περιλαμβάνει δουλειές με πολύ χαμηλό μισθό, στις οποίες βρίσκεσαι κάθε μέρα αντιμέτωπος με την επισφάλεια.
Όσο αφορά τους συντρόφους στο Αλικάντε, εκεί υπάρχει μια διαμάχη σχετικά με τις συλλογικές συμβάσεις στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Αυτόείναιαρκετάπερίπλοκο, καθώςπαρόλοπουγια εμάς είναι λίγο πιο εύκολο σε σχέση με όσους δουλεύουν στην εστίαση, το μοντέλο της εργολαβίας είναι πολύ περίπλοκο … ακριβώς γι αυτό χρειάζεται να δουλεύουμε μαζί, πάνω σε κοινά προβλήματα, και να προσπαθούμε να επιτεθούμε σε αυτό το μοντέλο, το οποίο δεν μας ενοχλεί μόνο επειδή δεν μας προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια, αλλά και επειδή καθιστά αδύνατο το να αγωνιστούμε για τον φόρτο εργασίας και τις συμβάσεις. Είμαστε ιδιαίτερα διασπασμένοι, καθώς υπάρχουν οι μεγάλες εταιρίες και τα εργατικά τους συμβούλια [1] που κάνουν τον συνδικαλισμό διαθέσιμο μόνο για λίγους, υπάρχουν άτομα από το προσωπικό, που εργάζονται σε συνθήκες λιγότερο ή περισσότερο ανεκτές, τα οποία δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις συμβάσεις και, τέλος, υπάρχουν κάποιοι συμβασιούχοι εργαζόμενοι των οποίων οι συμβάσεις περιλαμβάνουν διαφορετικά δικαιώματα, διαφορετικούς μισθούς και πάει λέγοντας. Μιλάμε για μια διασπασμένη εργατική τάξη.
Αυτό συμβαίνει στο Κάντιθ, στο Αλικάντε και σε όλη τη χώρα, οπότε προφανώς εμείς θα πρέπει να αναζητήσουμε κοινές λύσεις. Καθώς έχουμε κοινά προβλήματα πρέπει να προσπαθήσουμε να επιτεθούμε σε αυτό το μοντέλο, το οποίο ,όπως είπαμε, δεν μας ενοχλεί απλά επειδή δεν μας προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια, αλλά και επειδή καθιστά αδύνατο το να διεκδικήσουμε μικρότερο φόρτο εργασίας και καλύτερες συμβάσεις.
Σύμφωνα με το CTM, ποια είναι τα βασικά σημεία στα οποία θα πρέπει να στηρίζεται η πολιτική ενός πραγματικά ταξικού συνδικάτου, το οποίο υπερασπίζεται αποκλειστικά τα συμφέροντα των εργαζομένων;
Ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαστε ξεκάθαροι είναι πως το μήνυμα που στέλνουμε είναι πολύ σημαντικό, αλλά οι δέκτες, οι εργαζόμενοι, είναι ακόμα πιο σημαντικοί: δεν μπορούμε να αναθέσουμε τον αγώνα σε άλλους. Ένα σωματείο είναι μια οργανωμένη ομάδα εργαζομένων και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Φυσικά, πρέπει να έχεις δικηγόρους ή διαφημιστές, αλλά είναι οι εργαζόμενοι που πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις. Βρισκόμενοι στο σήμερα, θα πρέπει να πάμε πίσω στα προηγούμενα 30 χρόνια που ο συνδικαλισμός ήταν είτε ανύπαρκτος είτε θεσμικός και να δούμε πως [αυτή η κατάσταση] δεν δημιούργησε καμία συνείδηση [στους εργαζομένους] … αύριο, αν απευθύνουμε κάλεσμα στους εργάτες, δεν θα εμφανιστούν αν δεν τους δώσουμε περισσότερα, υπάρχει μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης προς τα συνδικάτα αλλά γι αυτό πρέπει να δείξουμε πως εμείς είμαστε συγκολλητές, ηλεκτρολόγοι, ελαιοχρωματιστές … και μέσω αυτού θα χτίσουμε την εμπιστοσύνη.
Φυσικά, για να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς μπορούμε, το βασικό και μακροπρόθεσμο στοιχείο του αγώνα μας θα πρέπει να είναι η υπεράσπιση της ταξικής συνείδησης. Εμείς οι εργάτες θα πρέπει να επιστρέψουμε σε έναν καθαρό (ανόθευτο) συνδικαλισμό, προσαρμοσμένο στις συνθήκες. Στην περίπτωσή μας, στο εργασιακό τοπίο κυριαρχεί το μοντέλο της εξωτερικής ανάθεσης [εργολαβίας] και πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό το γεγονός, το οποίο αποτελεί εμπόδιο στο να αγωνιστούμε και να βγούμε στους δρόμους. Δεδομένων των συνθηκών, πρέπει να πραγματοποιήσουμε μια ουσιαστική δουλειά, που θα στοχεύει στο να αλλάξει αυτό το μοντέλο , αλλά πάντα, το κλειδί είναι να το κάνουν αυτό οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Μια ερώτηση για την ιστορία των αγώνων στον τομέα του μετάλλου στο Κάντιθ. Είναι προφανές ότι ο τομέας αυτός έχει ένα ειδικό βάρος σε εθνικό επίπεδο όταν μιλάμε για κινητοποιήσεις, αν όχι στον ίδιο βαθμό με τον τομέα των ανθρακωρύχων του βορρά [2] σίγουρα σε έναν αρκετά παρόμοιο βαθμό. Παρόλα αυτά, η εντύπωση που έχει κάποιος μετά από 40 χρόνια πολύ σκληρών αγώνων είναι πως αυτό που κυριαρχεί είναι η ήττα, και αν όχι βραχυπρόθεσμα τότε σίγουρα μακροπρόθεσμα. Είναι αλήθεια αυτό; Και αν ναι, γιατί; Μπορείτε να κάνετε μια σύντομη αποτίμηση αυτών των χρόνων αγώνα; Πως φτάσατε σε αυτή την κατάσταση, στην οποία υπάρχουν πολύ υψηλά ποσοστά προσωρινής απασχόλησης, εργολαβικής εργασίας, τόσο χαμηλοί μισθοί κ.ο.κ;
Τα τρία ναυπηγεία της Navantia [3] λειτουργούν ακόμα, χάρη στους αγώνες που έγιναν τη δεκαετία του ’80. Ο στόχος ήταν να τα κλείσουν και να αποβιομηχανιοποιήσουν την περιοχή. Με τα χρόνια, το μοντέλο της εξωτερικής ανάθεσης, που ήρθε από την Ευρώπη, ξηλώθηκε σταδιακά. Αλλά μέσω των αγώνων της δεκαετίας του ’80 εξασφαλίστηκε ότι κανένας δεν θα χάσει τη δουλειά του. Σε σχέση με αυτούς τους αγώνες, οι σύγχρονοι αγώνες έχουν κάποιες διαφορές. Παρόλο που οι δικοί μας εκδηλώνονται πραγματικά στον δρόμο, είναι δυναμικοί και έχουν την υποστήριξη όλων των κατοίκων, οι αγώνες αυτοί διεξάγονται από εργολαβικούς εργαζόμενους. Οι απεργίες του παρελθόντος διεξάγονταν από τους εργάτες των κεντρικών εταιριών.
Σήμερα, η κατάσταση είναι αρκετά περίπλοκη: υπάρχουν κάποιοι «προνομιούχοι» εργάτες που εργάζονται στα κεντρικά εργοστάσια και κάποιοι εργολαβικοί εργαζόμενοι που βρίσκονται στην επισφάλεια. Επιπρόσθετα, έχουμε να κάνουμε με έναν συνδικαλισμό που δεν στοχεύει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων. Αυτό μας έχει αποδυναμώσει, ακριβώς επειδή μας έχει οδηγήσει στο να μην αγωνιζόμαστε, επειδή όταν αγωνιζόμασταν δεν χάναμε δουλειές. Φυσικά, την ώρα που οι άνθρωποι αγωνίζονταν στους δρόμους, όταν ασκούσαν βία όπως λένε … τότε, σιγά σιγά, οι εταιρίες έγιναν άφαντες [σταμάτησαν να ασχολούνται] επειδή υπογράφηκε κοινωνική ειρήνη και επιβλήθηκε ένας συνδικαλισμός που κοιμίζει τους εργάτες. Αλλά ενώ έχουν υποστεί πόλεμο, έχουν βγάλει πολλά λεφτά.
Μερικές πιο ειδικές ερωτήσεις σχετικά με την απεργία. Αυτή η πενιχρή αύξηση μισθού που διαπραγματεύτηκαν η CC.OO και η UGT, και που μέχρι και οι ίδιες λένε πως είναι πιθανό να μην γίνει σεβαστή από τα αφεντικά, ικανοποιεί τους εργάτες; Πιστεύετε ότι θα επιστρέψουν στους δρόμους;
Είναι προφανές ότι όταν οι συμφωνίες δεν εκπληρώνονται τότε βγαίνουμε στους δρόμους. Η συμφωνία μόλις υπογράφηκε και δεν εφαρμόζεται ακόμα, ενώ την ίδια στιγμή εργάτες απολύονται επειδή αγωνίστηκαν. Αλλά οι εργάτες είναι δυνατοί. Μπορεί να φαίνεται πως η επιστροφή στα εργοστάσια θα μας αποδυνάμωνε, αλλά οι άνθρωποι είναι δυνατοί. Τώρα πρέπει να κάνουμε σκληρή συνδικαλιστική δουλειά, έτσι ώστε την επόμενη φορά να είμαστε πιο δυνατοί, ειδικά στο κομμάτι της οργάνωσης και της ταξικής συνείδησης. Θα επιστρέψουμε στους δρόμους με μεγαλύτερο σθένος και ευφυΐα από ότι σήμερα.
Εκπλαγήκαμε όλοι από το πως, την στιγμή που φαινόταν πως η απεργία βρισκόταν στην πιο κρίσιμη φάση της, η CC.OO και η UGT έδωσαν εντολές για επιστροφή στην δουλειά και, με απάτη και δόλιες ενέργειες, έκλεισαν την συμφωνία. Εσείς, από τη μεριά σας, συνεχίσατε με το κάλεσμα. Τι πιστεύετε πως οδήγησε στο να πραγματοποιηθεί αυτή η επιστροφή στην εργασία; Γιατί οι εργάτες δεν ήθελαν, ή δεν μπορούσαν, να συνεχίσουν την απεργία;
Είναι μια αρκετά δύσκολη ερώτηση γιατί έχει πολλές παραμέτρους. Το πρώτο είναι πως δεν έχουμε πραγματική εκπροσώπηση, επιτροπές … Στη Σεβίλλη, την αύξηση μισθού την διαπραγματεύτηκαν οι νόμιμοι εκπρόσωποι, που δεν είναι πραγματικοί εκπρόσωποι, και στο Κάντιθ είμασταν στον δρόμο ακριβώς επειδή αυτό που θέλαμε δεν ήταν να διαπραγματευτούμε, επειδή υπήρχαν συνεχείς παραβιάσεις της συμφωνίας. Επειδή όταν στη Σεβίλλη γινόταν διαπραγμάτευση για μια αύξηση του μισθού κατά 30 ευρώ, στο Κάντιθ υπήρχαν συνάδελφοι που έπαιρναν 400 ευρώ κάτω από τη συμφωνία. Ήταν αδύνατο να υπογραφεί μια συμφωνία που να περιλαμβάνει όσα ζητάγαμε γιατί, πολύ απλά, αυτά δεν περιλαμβάνονταν στη διαπραγμάτευση.
Η συμφωνία υπογράφηκε τη νύχτα, στις 10.30 μ.μ κλήθηκαν οι εκπρόσωποι για να δώσουν νομική εγκυρότητα στην υπογραφή. Δεν υπήρξε συνέλευση, η απεργία έληξε χωρίς συνέλευση, όπως έχει γίνει στις τελευταίες συμφωνίες. Καθώς η συνδικαλιστική εκπροσώπηση δεν υπήρχε πλέον την αυγή, οι εργάτες κλήθηκαν να επιστρέψουν στη δουλειά, χωρίς να μας δοθεί η δυνατότητα να δράσουμε. Παρόλο που η CGT είχε απευθύνει ανοιχτή ψηφοφορία για τη συνέχιση της απεργίας, επιλέξαμε να επιστρέψουμε στη δουλειά με τους εργάτες.
Είχε γίνει μια σπουδαία δουλειά και, καθώς οι εργαζόμενοι βρίσκονταν υπό μεγάλη πίεση, δεν μπορούσαμε να τους διασπάσουμε. Είχαν συμμετάσχει με μεγάλο δυναμισμό στις διαδηλώσεις, αλλά δεν θέλαμε να προκαλέσουμε μια διαμάχη μεταξύ των εργατών. Συμφωνούσαμε με την CGT ότι θα έπρεπε να συνεχιστεί η απεργία, αλλά δεν καλέσαμε σε συνέχιση γιατί ήταν αναγκαίο να επιστρέψουμε στους δρόμους σε έναν άλλο χρόνο, με άλλες συνθήκες, αφότου έχουμε μελετήσει καλύτερα τις συνθήκες μέσα στις οποίες κινούμαστε, και ειδικά το ζήτημα της μηδενικής θωράκισης των εργαζομένων.
Αναφορές
- Τα εργατικά συμβούλια υπάρχουν σε πολλές από τις μεγαλύτερες ισπανικές βιομηχανίες και έχουν λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά στο να κατακερματίζουν την δύναμη των σωματείων, διοχετεύοντας την αναγνώριση και την επιρροή τους προς περιορισμένα, διαχειρίσιμα μονοπάτια. Η διαφωνία πάνω στο ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στα εργατικά συμβούλια, κατά την μετα-φρανκική εποχή, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν στη διάσπαση μεταξύ της CNT και της CGT, το 1979.
- Οι ανθρακωρύχοι της Αστούριας είναι θρυλικοί αγωνιστές και είναι γνωστοί κυρίως για τις εξεγέρσεις τους που έλαβαν χώρα το 1934, το 1962 και το 2012.
- Η Navantia είναι μια Ισπανική κρατική ναυπηγοεπισκευαστική εταιρία, που στεγάζει τις περισσότερες από τις μεγάλες υπηρεσίες της στο Κάντιθ ή κοντά σε αυτό. Κατά τη διάρκεια της κρίσης στον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα τη δεκαετία του 1980, όταν εκτινάχθηκε η παραγωγή της νοτιοανατολικής Ασίας, η κυβέρνηση επιχείρησε μια αναδιαμόρφωση της βιομηχανίας στην περιοχή, η οποία συμπεριλάμβανε πολλούς γύρους απολύσεων.
Δυσήνιος Ίππος 