Από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 12 Νοεμβρίου, οι ισχυροί της Γης συναντήθηκαν στη Γλασκώβη στη διεθνή διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή cop 26. Με κεντρικό διακύβευμα την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας του πλανήτη και τις καταστροφικές επιπτώσεις για τα έμβια όντα και το φυσικό κόσμο, και με τον κίνδυνο μιας τεράστιας οικολογικής καταστροφής πλέον ορατό, παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες να αναζωπυρώνεται η συζήτηση στο πλαίσιο διεθνών διακρατικών σχηματισμών για την κλιματική κρίση και την αντιμετώπισή της.
Αν και το ζήτημα είναι υψίστης σημασίας καθώς η συνθήκη που έχει δημιουργήσει η κρατική και καπιταλιστική επέμβαση στο φυσικό κόσμο είναι οριακή για τη βιωσιμότητα του πλανήτη, η συζήτηση αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει καθώς δεν επιδεικνύει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για την ουσιαστική αντιμετώπιση της ολοφάνερης πλέον κλιματικής αλλαγής. Αντίθετα, χρησιμοποιώντας προσχηματικά το πρόβλημα, οι ίδιοι οι βασικοί υπεύθυνοι για την εμφάνιση του, επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των κοινωνιών που ολοένα και περισσότερο πλήττονται από τις επιπτώσεις του (πλημμύρες, πυρκαγιές κλπ.) και με τεχνοκρατικού τύπου αποφάσεις που εστιάζουν κυρίως στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, να επαναφέρουν το επιχείρημα της «πράσινης ανάπτυξης» ως το πιο ισχυρό για την αντιμετώπιση του. Στρώνουν έτσι το έδαφος για την ανεξέλεγκτη λεηλασία και καταστροφή του συνόλου του φυσικού κόσμου -των βουνών, των θαλασσών, των ποταμών, των λιμνών- μέσω της εγκατάστασης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, μια διαδικασία που αποσκοπεί στην άντληση νέων κερδών, ενώ ταυτόχρονα βολεύει και ως «φιλικό προς το περιβάλλον επιχείρημα». Ήδη βέβαια, μαζί με τις ΑΠΕ εμφανίζεται και η πρόταση για επέκταση της χρήσης των πυρηνικών αντιδραστήρων, ενώ διατηρείται η επιμονή στη χρήση ορυκτών καυσίμων όπως το φυσικό αέριο με δεδομένες τις καταστροφικές τους συνέπειες.
Είναι πλέον σαφές πως καμιά ουσιαστική συζήτηση δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο των εκπροσώπων του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος. Η γενεσιουργός αιτία της κλιματικής και περιβαλλοντικής κρίσης, όπως και όλων των δεινών της ανθρωπότητας, από τη φτώχεια και τους πολέμους μέχρι τις πανδημίες, είναι αυτό το ίδιο σύστημα και μόνο η συνολική ανατροπή του και η προσέγγιση με διαφορετικό τρόπο τόσο της ίδιας της ζωής και των βασικών αναγκών της, όσο και της σχέσης με το φυσικό κόσμο μπορούν να θέσουν τις βάσεις για αλλαγή της καταστροφικής πορείας που έχουν πάρει τα πράγματα. Η ανάσχεση της υπερεκμετάλλευσης και λεηλασίας του φυσικού κόσμου που προωθεί η καπιταλιστική «ανάπτυξη», της εμπορευματοποίησης των πάντων και του υπερκαταναλωτισμού που απαιτεί την αρπαγή και εξάντληση των φυσικών πόρων, είναι τα πρώτα βασικά σημεία που πρέπει να θέσουν οι κοινωνίες που αγωνίζονται. Με ορίζοντα πάντα τη δημιουργία ενός κόσμου όπου ο άνθρωπος θα οργανώνει τη ζωή του σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον.
Δήμος Π.
Δυσήνιος Ίππος 