48 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΣΤΗΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
«Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη».
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μιας αλυσίδας ανυποχώρητων αγώνων για την πτώση της επταετούς δικτατορίας και συνιστά ένα σημείο – σταθμό για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στον ελλαδικό χώρο. Οι εξεγέρσεις και οι αγώνες του παρελθόντος αφήνουν μια τεράστια παρακαταθήκη και λειτουργούν ως πυξίδα για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Αποτελούν μια πλούσια διαδικασία αντιπαράθεσης, σύγκρουσης και μάχης με την κυρίαρχη τάξη, αποτελούν κομμάτι των αγώνων των καταπιεσμένων που έχουν ως στόχο να απαλλαγούν από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της αδικίας και να κερδίσουν την ελευθερία τους. Συγχρόνως, οι εξεγέρσεις είναι μια διαρκής υπενθύμιση: τίποτα δεν χαρίζεται από καμία εξουσία, τα πάντα κερδίζονται με τους αγώνες. Η εξέγερση του πολυτεχνείου, το 1973, χαρακτηρίστηκε από το σθένος και την αυτοθυσία χιλιάδων αγωνιστών, που παρά την σκληρή καταστολή, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, το ξύλο, τις εξορίες και όλες τις κακουχίες, επέλεξαν το δρόμο του αγώνα για ζωή και ελευθερία.
Η 17 Νοέμβρη αποτελεί μια κομβική ημερομηνία τόσο για τον κόσμο που αγωνίζεται όσο και για το κράτος. Κάθε χρόνο, τις ημέρες της επετείου από την εξέγερση, το κράτος καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να απονοηματοδοτήσει και να οικειοποιηθεί την εξέγερση. Μιλάει για την «γιορτή» του Πολυτεχνείου και επιδιώκει να μας πείσει ότι ο αγώνας αποτελούσε μια εκδήλωση «εθνικής ομοψυχίας», στον οποίον συμμετείχαν δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Όσο όμως και αν η κυρίαρχη ιστορική αφήγηση προσπαθεί να αποσιωπήσει τον πραγματικό χαρακτήρα της εξέγερσης, όσο και αν αποκρύπτει τα ριζοσπαστικά και εξεγερσιακά χαρακτηριστικά της, η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά και ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης οργής των φοιτητών και της κοινωνικής βάσης απέναντι, όχι μόνο στο καθεστώς της δικτατορίας, αλλά συνολικά απέναντι στο κυρίαρχο εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τις ημέρες της εξέγερσης κυριαρχούσαν τα αντικαπιταλιστικά και αντικρατικά συνθήματα στον χώρο του Πολυτεχνείου, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εξουσιαστές επιδιώκουν διαρκώς να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη τα γεγονότα. Όσο για τη σύσταση των ανθρώπων που πήραν μέρος στα γεγονότα της εξέγερσης δεν έχουμε καμία αυταπάτη. Η ταξική μας μνήμη παραμένει ζωντανή και ασυγκίνητη μπροστά στη μελοδραματική παράσταση των ισχυρών, γιατί πάντα θα θυμόμαστε πως η εγχώρια αστική τάξη στρατεύτηκε στο πλευρό του φασιστικού καθεστώτος και πολέμησε με κάθε δυνατό τρόπο την αγωνιζόμενη κοινωνία και τους εξεγερμένους, προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντά της.
Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έρχεται μέσα σε μια περίοδο λυσσαλέας επίθεσης του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη διακυβέρνηση, επιδιώκει να τσακίσει κάθε κοινωνική κατάκτηση και να αλλάξει ολοκληρωτικά το μεταπολιτευτικό παράδειγμα. Μέσα σε μια εποχή γενικευμένης και βαθιάς κρίσης του συστήματος, η οποία έχει επιταχυνθεί εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης, τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά προσπαθούν να διαφυλάξουν τα κέρδη τους με κάθε τρόπο. Οι νόμοι του τελευταίου διαστήματος αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την προσπάθεια. Η αναδιάρθρωση που λαμβάνει χώρα στην εκπαίδευση, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, τις διαγραφές φοιτητών, την Ε.Β.Ε, την ελεγχόμενη είσοδο και την επιτήρηση στους χώρους των σχολών, οι νόμοι που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις και ποινικοποιούν την πολιτική δράση, ο αντεργατικός νόμος που καταργεί το οκτάωρο και τσακίζει τα σωματεία και τον συνδικαλισμό και μια σειρά άλλων διατάξεων, έχουν κοινή κατεύθυνση και στοχεύουν αφενός στην τρομοκράτηση όποιου τολμάει να αγωνιστεί και στην επιβολή νεκρικής σιγής στην κοινωνία και αφετέρου στη δημιουργία ενός κόσμου που θα χωράει όλο και λιγότερους. Ενός κόσμου στον οποίο θα βασιλεύει ο «νόμος και η τάξη» της αγοράς, ενός κόσμου στον οποίο τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα δεν θα έχουν πρόσβαση στα στοιχειώδη αγαθά της επιβίωσης τη στιγμή που το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θα πλουτίζουν και θα εμβαθύνουν την κυριαρχία τους.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια εποχή πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης. Τη στιγμή που ο ιός μαστίζει την ανθρωπότητα δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, όπως πρόσληψη ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, μαζικά τεστ και δημιουργία ΜΕΘ. Τη στιγμή που βρισκόμαστε στο τέταρτο κύμα της πανδημίας και δεκάδες συνάνθρωποί μας χάνουν καθημερινά τη ζωή τους, το κράτος μιλάει για κλείσιμο νοσοκομείων και απολύσεις υγειονομικών. Η περίοδος της πανδημίας έχει αποτελέσει μια χρυσή ευκαιρία για το κράτος προκειμένου να ξεδιπλώσει τον αντικοινωνικό σχεδιασμό του χωρίς να έρθει αντιμέτωπο με τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα μπορούσαν να είχαν ξεσπάσει σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Η πλειοψηφία των νόμων που αναφέρονται παραπάνω πέρασαν σε «νεκρό» χρόνο, σε μια περίοδο δηλαδή κατά την οποία είχαν επιβληθεί λοκ-ντάουν και ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να ξεπηδήσουν μαχητικοί αγώνες.
Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει στο ζήτημα των πανεπιστημίων. Στα πανεπιστήμια από την πρώτη στιγμή εμφάνισης του ιού χρησιμοποιήθηκε η τηλεκπαίδευση, ένα μέτρο που απέκλεισε πολλούς φοιτητές από την εκπαιδευτική διαδικασία, οδήγησε στην αποστείρωση των πανεπιστημίων από κάθε έννοια συλλογικού αγώνα και χρησιμοποιήθηκε (και αναμένεται να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ακόμα περισσότερο) ως μέσο καταστολής των φοιτητικών αγώνων. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, τα βασικά σημεία της οποίας έχουν ήδη αναφερθεί, έχει ως κύριο στόχο να δημιουργήσει πανεπιστήμια για λίγους, στα οποία η πολιτική ζύμωση, ο συνδικαλισμός και ο αγώνας δεν θα έχουν καμία θέση. Έχει ως στόχο να γκρεμίσει κατακτήσεις δεκαετιών, οι οποίες κερδήθηκαν μέσα από αγώνες. Κατακτήσεις οι οποίες σε μεγάλο βαθμό έγιναν πράξη εξαιτίας της ίδιας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μέσα από την οποία η εξουσία είδε στο πρόσωπο των φοιτητών ένα ζωντανό και αγωνιστικό υποκείμενο το οποίο είναι έτοιμο να αμφισβητήσει τα σχέδια των κυρίαρχων και να αγωνιστεί για την υπεράσπιση των ταξικών του συμφερόντων.
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι προφανές ότι σήμερα τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένουν ενοχλητικά και επίκαιρα όσο ποτέ. Το Πολυτεχνείο τρομάζει την εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα χρόνο πριν, με αφορμή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης εξαιτίας της πανδημίας, ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου είχε κηρυχθεί πολιτικό – και σε καμία περίπτωση υγειονομικό – λοκ-ντάουν, το οποίο περιλάμβανε απαγόρευση συναθροίσεων, συγκεντρώσεων και πορειών. Τις ημέρες εκείνες, όποιος τόλμησε να βγει στο δρόμο ήρθε αντιμέτωπος με τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες προχώρησαν σε ξυλοδαρμούς και συλλήψεις αγωνιστών επειδή έκαναν το αυτονόητο και προσπάθησαν να τιμήσουν την επέτειο της εξέγερσης.
Μέσα σε αυτή τη δυσοίωνη συνθήκη που διαμορφώνεται για όλους εμάς, οφείλουμε να κρατήσουμε τη φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ζωντανή. Απέναντι στην κουλτούρα της ηττοπάθειας, της απογοήτευσης και της λογικής ότι τίποτα δεν αλλάζει, εμείς οι ίδιοι οι φοιτητές πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να εμπνευστούμε από τους αγώνες του παρελθόντος. Κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην ποινικοποίηση των φοιτητικών – εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης, κόντρα στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα χωρά όλο και λιγότερους, κόντρα στη διάλυση της δημόσιας υγείας και την κρατική θανατοπολιτική, οφείλουμε να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων και να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις ανάγκες και τα ταξικά μας συμφέροντα. Να οργανωθούμε, να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες – στη βάση – καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις και όχημα τον ακηδεμόνευτο και μαχητικό φοιτητικό – ταξικό συνδικαλισμό, να μετατρέψουμε τις σχολές σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι ένα διαχρονικό κάλεσμα διατήρησης της μνήμης και συνέχισης των αγώνων που έδωσαν οι νεκροί άνθρωποι της τάξης μας και οι περασμένες γενιές. Για όλους αυτούς τους λόγους, καλούμε την νεολαία και όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία να συμμετάσχει και φέτος μαζικά στην πορεία στις 17 Νοέμβρη από τον ιστορικό χώρο της Κατάληψης Παραρτήματος.
ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ/ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΕΡΑΜΕΩΣ, ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΗ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΠΟΥΠΙΔΙ
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
Δυσήνιος Ίππος 