Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δίκη της Χρυσής Αυγής και τα γεγονότα στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης
Τα γεγονότα της Σταυρούπολης
Το πρωί της Τρίτης 28 Σεπτεμβρίου, μέλη φοιτητικών συλλόγων πραγματοποίησαν αντιφασιστική συγκέντρωση έξω από το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη. Αφορμή για τη συγκεκριμένη συγκέντρωση αποτέλεσε η φασιστική επίθεση που είχαν εξαπολύσει λίγες μέρες νωρίτερα ακροδεξιοί μαθητές και εξωσχολικοί εναντίον φοιτητών που μοίραζαν υλικό στο σχολείο ενάντια στην θέσπιση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής που άφησε εκτός πανεπιστημίων περισσότερους από 40.000 μαθητές. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, τα μέλη των φοιτητικών συλλόγων δέχθηκαν νέα επίθεση με λοστούς και μαχαίρια από δεκάδες φασίστες υπό την πλήρη κάλυψη των αστυνομικών δυνάμεων. Τις επόμενες ημέρες το σκηνικό επαναλαμβανόταν: οι φοιτητές συνέχισαν να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις ενώ οι φασίστες, υπό την πλήρη ανοχή και την κάλυψη των αστυνομικών δυνάμεων που βρίσκονταν στο σημείο, προσπαθούσαν να επιτεθούν στους αντιφασίστες συγκεντρωμένους. Από την πρώτη στιγμή, η νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και άλλα ναζιστικά μορφώματα όπως ο Ιερός Λόχος, είχαν συγχαρεί τους φασίστες που επιτίθονταν στους φοιτητές, σπεύδοντας να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για τις επιθέσεις. Την Τετάρτη 29 Σεπτέμβρη, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ο κόσμος που αγωνίζεται έδωσε ένα, πρώτο, δυνατό χαστούκι στους φασίστες και στα αφεντικά τους, καθώς περισσότεροιαπό 4.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν στην περιοχή της Σταυρούπολης, κάνοντας σαφές ότι ο φασισμός δεν θα περάσει. Το ίδιο έγινε και το Σάββατο 2 Οκτώβρη, όταν οι φασίστες επιχείρησαν να κάνουν ανοιχτή συγκέντρωση στην περιοχή και περίπου 2 χιλιάδες αντιφασίστες τους έστησαν μπλόκο, ενώ χρειάστηκε να επιστρατευτεί και η επίσημη αστυνομική καταστολή για να χτυπηθεί η μεγαλειώδης διαδήλωση. Τραυματίστηκαν αρκετοί αγωνιστές και έγιναν και 2 συλλήψεις.
Εθνικιστικά αντιεμβολιαστικά μορφώματα και επανεμφάνιση της ακροδεξιάς
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τις προηγούμενες ημέρες στη Σταυρούπολη αποτελούν την μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη επανεμφάνιση φασιστικών ομάδων μετά από την περίοδο των μακεδονικών συλλαλητηρίων τρία χρόνια πριν. Η επανεμφάνιση αυτή, ωστόσο, μόνο τυχαία δεν είναι. Όλο το τελευταίο διάστημα ο ακροδεξιός-φασιστικός λόγος έχει βρει χώρο έκφρασης μέσα στις διάφορες συνωμοσιολογικές, αντιεμβολιαστικές κινήσεις και στο διάχυτο κλίμα ανορθολογισμού που επικρατεί σε σχέση με το ζήτημα της πανδημίας και των εμβολιασμών. Οι άνθρωποι αυτοί, αντί να καταδείξουν ως υπεύθυνους για την τραγική διαχείριση της πανδημίας το κράτος και το εκμεταλλευτικό σύστημα που αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή, αρνούνται την ύπαρξη της πανδημίας, βγαίνουν στους δρόμους με εθνικιστικά συνθήματα, στοχοποιούν πρόσφυγες και μετανάστες, κομμουνιστές και αναρχικούς και, τελικά, παίζουν το παιχνίδι του κράτους, αποπροσανατολίζοντας την κοινωνία από τα πραγματικά προβλήματα.
Δίκη της Χρυσής Αυγής, ένας χρόνος μετά…
Ένα χρόνο πριν, χιλιάδες άνθρωποι, παρά τις απαγορεύσεις και την καταστολή, βρεθήκαμε στην μαζικότερη αντιφασιστική συγκέντρωση που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Βρεθήκαμε ο ένας πλάι στον άλλο και συγκρουστήκαμε με τις αστυνομικές δυνάμεις για να καταδείξουμε πως αγωνιζόμαστε κόντρα στο φασισμό όχι μαζί με το κράτος και το κίβδηλο αντιφασιστικό προσωπείο του, ούτε έχοντας αυταπάτες για το ρόλο της αστικής δικαιοσύνης και τα σκοπούμενα της απόφασης της. Μια απόφαση που είχε παρθεί ήδη, χρόνια πριν, από τόσους και τόσους αγώνες, από ανθρώπους που κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε λεπτό πάλευαν τον φασισμό με κάθε τρόπο. Με δυναμικές διαδηλώσεις, μαχητικές περιφρουρήσεις στα στέκια, στις καταλήψεις, στους χώρους που στεγάζουν τον αγώνα για έναν ελεύθερο κόσμο. Με την απόφαση αυτή λοιπόν, το κράτος επισφράγισε την καταδίκη της Χ.Α. ως εγκληματική οργάνωση γιατί αυτό είχε ήδη αποτελέσει μια πραγματικότητα στην κοινωνική συνείδηση, γιατί πολύ απλά, δεν μπορούσε πια να κάνει αλλιώς. Το ίδιο το κράτος άλλωστε είναι αυτό που σήμερα έχει υιοθετήσει πλήρως την ατζέντα της ακροδεξιάς και χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους, επιτίθεται σε όσους αγωνίζονται, δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τοποθετεί στα υψηλότερα πόστα γνωστούς φασίστες κ.ο.κ.
Μα σε τι μπορεί τελικά να εξυπηρετήσει μια τέτοια δικαστική απόφαση το ίδιο το κράτος, ακόμα κι αν για την ώρα καταδίκασε ορισμένα από τα παρακρατικά «τσιράκια» του; Είναι η στιγμή που το συγκεκριμένο ακροδεξιό κρατικό μόρφωμα που κυβερνά την χώρα, μπορεί να προβάλλει ένα «αντιφασιστικό» πρόσωπο, προσπαθώντας να κρύψει τις ναζί φιγούρες που κρύβει στον πυρήνα του. Ενώ, πνίγει μετανάστες στο Αιγαίο, συγκαλύπτει γυναικοκτονίες, καταργεί το άσυλο και θεσπίζει την δημιουργία του πρώτου πανεπιστημιακού αστυνομικού σώματος, παράλληλα ανεμίζει με την πρώτη ευκαιρία την σημαία του αντιφασισμού, αφού είναι αυτό που «κατάφερε» να φυλακίσει τους «εγκληματίες» της Χ.Α..
Όμως εμείς δεν ξεχνάμε πως τον Σεπτέμβρη του 2013, οι μπάτσοι, τα όργανα του κράτους, έφτασαν στο σημείο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα την στιγμή που ο φασίστας Ρουπακιάς έστριβε το μαχαίρι και δεν επενέβησαν αλλά άφησαν τον ναζί δολοφόνο να το σκάσει ελεύθερος. Και δεν το ξεχνάμε γιατί κάθε μέρα βλέπουμε στο σήμερα πως ο φασισμός αποτελεί έκφραση του ίδιου του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος.
Οι νέες επιθέσεις των φασιστών και η ανάκαμψη της ακροδεξιάς αποδεικνύουν περίτρανα αυτό που θα έπρεπε να είναι γνωστό σε όλους από πάντα: ότι ο φασισμός δεν μπορεί να τσακιστεί σε κανένα δικαστήριο και με κανέναν νόμο αλλά τσακίζεται μόνο στους δρόμους, στα σχολεία, στις σχολές και τις γειτονιές από τις οργανωμένες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.
Ο Φασισμός ως το μακρύ χέρι του συστήματος και το αντιφασιστικό χρέος
Αν θέλουμε να βρούμε τα αίτια της επανεμφάνισης του φασισμού θα πρέπει να ανατρέξουμε στην κοινωνική κατάσταση που επικρατεί. Σε περιόδους βαθιάς κρίσης του συστήματος όπως η σημερινή, οι φασιστικές δυνάμεις επανεμφανίζονται και οπλίζονται από τις ίδιες τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, προκειμένου να δράσουν ως το μακρύ χέρι του συστήματος, να στρέψουν την κοινωνική βάση μακριά από τα πραγματικά προβλήματα και την ταξική ανάλυση, να χτυπήσουν τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Ό,τι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το ίδιο το κράτος και ο ένοπλος στρατός του, η αστυνομία, καλούνται να το αντιμετωπίσουν οι παρακρατικές συμμορίες των φασιστών.
Μπροστά στην επανεμφάνιση των φασιστικών ορδών που λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις, είναι χρέος όλων να αντιληφθούμε τη δομική σχέση φασιστών-κράτους-κεφαλαίου και να αγωνιστούμε σε κάθε κοινωνικό πεδίο, στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και παντού, προκειμένου να στείλουμε μια για πάντα στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Οι μεγαλειώδεις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων ετών, η συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων έξω από το εφετείο στην τελευταία πράξη της δίκης της Χ.Α, η μαχητική αντιπαράθεση του αντιφασιστικού κινήματος της Θεσσαλονίκης με τις οργανωμένες φασιστικές συμμορίες και οι δεκάδες μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται με τους φασίστες καθημερινά δείχνουν τον δρόμο και αποδεικνύουν περίτρανα πως ο φασισμός δεν θα πεθάνει μόνος του, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που οφείλουμε να τον τσακίσουμε.
Θένια Π./ Ανδρέας Κ.
Δυσήνιος Ίππος 