Μια μικρή ιστορία ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
«Η Ευρασία διατηρεί τη γεωπολιτική σπουδαιότητα της διότι όχι μόνο βρίσκονται στη δυτική περιφέρεια της –Ευρώπη- πολλές παγκόσμιες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, αλλά και η Ανατολική περιφέρειά της, η Ασία, έγινε τελευταία ζωτικό κέντρο οικονομικής ανάπτυξης και ανερχόμενης πολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό το λόγο, το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο μια Αμερική με παγκόσμιες δεσμεύσεις θα ασχοληθεί με τους πολύπλοκους ευρασιατικούς συσχετισμούς δυνάμεων και ιδιαίτερα αν θα αφήσει να εμφανιστεί μια κυρίαρχη και ανταγωνιστική ευρασιατική δύναμη εξακολουθεί να έχει κεντρική σημασία για την ικανότητα της Αμερικής να ασκεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία».
Αυτά έγραφε στα 1997 ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι στη «Μεγάλη Σκακιέρα», αρχιγεράκι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και γνωστός για την οικοδόμηση αντικομμουνιστικών στρατηγικών σε διάφορες περιοχές του κόσμου ήδη από τη δεκαετία του 1960.
Ήταν ο ίδιος που στα 1977, ανέλαβε για λογαριασμό του προέδρου Κάρτερ να έρθει σε επαφή με τους τζιχαντιστές Μουτζαχεντίν και να τους εξοπλίσει απέναντι στη δημοκρατική κυβέρνηση του Αφγανιστάν και στους σοβιετικούς συμμάχους της.
Ήδη το 1980, είναι ενεργή η εμπλοκή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην υποστήριξη σκοταδιστικών και φονταμενταλιστικών ομάδων στην περιοχή για να ανακοπεί η επιρροή της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, να ανατραπεί η κυβέρνηση των κομμουνιστών και να αναχαιτιστούν τα αριστερά κινήματα που είχαν αναπτυχθεί.
Οι Ταλιμπάν αναδύθηκαν μέσα από τους Μουτζαχεντίν και αφού δέχτηκαν στους κόλπους τους πολλούς από αυτούς, εκπαιδεύτηκαν στα εργαστήρια της CIA και των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν, εξοπλίστηκαν από τον ευρωατλαντικό άξονα και εξυπηρέτησαν τον πόλεμο ενάντια στους σοβιετικούς στην κεντρική Ασία, λειτουργώντας ως proxies του δυτικού ιμπεριαλισμού. Ο ίδιος ο Μπιν Λάντεν, μάλιστα, στη δεκαετία του 1990, παρουσιάστηκε από τον αμερικάνικο τύπο ως «σαουδάραβας επενδυτής που αγωνίζεται ενάντια στη σοβιετική τυραννία».
Αργότερα, μετά το ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου στο Αφγανιστάν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και μόνο όταν εμφανώς είχαν επιτελέσει το σκοπό τους, απομονώθηκαν στους διεθνείς συσχετισμούς ως «τρομοκράτες». Διατήρησαν τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους του Αφγανιστάν μέχρι το 2001, όπου οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους εισήλθαν στη χώρα ως «απελευθερωτές» από ένα καθεστώς που οι ίδιοι ανοιχτά υποστήριξαν.
Στα 20 χρόνια της αμερικανονατοϊκής κατοχής, εδραιώθηκε ένα καθεστώς ακραίας βίας (με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς) και διαφθοράς, ένα απέραντο εκτροφείο κάθε λογής ένοπλων μουλάδων και μαζικής παραγωγής οπίου, αποδεικνύοντας στη πράξη πως κύριος στόχος του πολέμου ήταν η εκμετάλλευση των πλουτοπραγωγικών πηγών και η στρατηγική περικύκλωση του ρωσοκινέζικου άξονα, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αυτών των δυνάμεων με τις ΗΠΑ.
Σε όλο αυτό το διάστημα, οι Ταλιμπάν ανασυντάσσονται στρατολογώντας κόσμο από τους προσφυγικούς καταυλισμούς που δημιούργησε η αμερικανική κατοχή, συντηρούν την εμφύλια σύρραξη, αναπτύσσουν διπλωματικές σχέσεις μέχρι και με τις ίδιες τις κατοχικές δυνάμεις, διατηρούν ανοιχτούς διαύλους με αντίστοιχες ομάδες που δρουν στην ευρύτερη περιοχή, όπως το ISIS και ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός. Την ίδια περίοδο, τα δυτικά κράτη στελεχώνουν με βαρύ οπλισμό (μυδραλιοβόλα, αντιαρματικοί πύραυλοι κ.α.) δυνάμεις όπως η Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος.
Σήμερα, οι κατοχικές δυνάμεις των ΗΠΑ και των άλλων 45 συμμάχων τους –ανάμεσα τους και το ελληνικό κράτος- αποχωρούν. Στο στρατηγικό αδιέξοδο της ατελέσφορης εμπλοκής στον πόλεμο του Αφγανιστάν, οι αμερικάνοι απαντούν με τακτική υποχώρηση, έχοντας ήδη πραγματοποιήσει συμφωνία με τους Ταλιμπάν για την ομαλή εναλλαγή της εξουσίας. Εστιάζουν παράλληλα την προσοχή τους σε άλλα «μέτωπα», διατηρούν τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών της περιοχής, ενώ ελπίζουν το χάος που θα αφήσουν πίσω τους να λειτουργήσει εργαλειακά υπέρ τους.
Έτσι, εν μέσω πολύπλοκων ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι Ταλιμπάν επανέρχονται ως απελευθερωτές στην Καμπούλ, έχοντας πλέον μάθει να πραγματοποιούν διπλωματικούς ελιγμούς, να τηρούν τα «προσχήματα» και να διατηρούν επικοινωνία με τη ρωσική και την κινέζικη πρεσβεία, προσβλέποντας σε ευρεία διεθνή αναγνώριση όταν «καταλαγιάσουν» τα πράγματα.
Την ίδια ώρα χτίζουν εκ νέου και υπόγεια το θεοκρατικό τους έκτρωμα όπου οι γυναίκες λιθοβολούνται αν εγκαταλείπουν τον άντρα τους, θάβονται ζωντανές αν είναι «ανήθικες», απαγορεύεται να βγουν έξω στο δρόμο χωρίς μπούρκα και ανδρική συνοδεία, τα κορίτσια δεν πάνε στο σχολείο, δεν δουλεύουν, ενώ δεν επιτρέπεται ακόμη και να πάνε στο νοσοκομείο, εκτός κι αν τα συνοδεύουν ανδρικά μέλη της οικογένειάς τους.
Οι μοναδικοί σίγουρα χαμένοι από τις τελευταίες εξελίξεις είναι οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι του Αφγανιστάν και ιδίως οι γυναίκες και οι προοδευτικοί άνθρωποι. Ωστόσο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή: το παράδειγμα του Αφγανιστάν είναι χαρακτηριστικό. Βασικοί υπαίτιοι αυτού του διαρκώς ανακυκλούμενου αιματηρού κύκλου τόσο στο Αφγανιστάν, όσο στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και παντού στον κόσμο, όπου διεξάγονται πόλεμοι και εδραιώνονται απάνθρωπα καθεστώτα, δεν είναι γενικά και αόριστα η «διεθνής τρομοκρατία», ο ισλαμοφασισμός, οι φατρίες και οι μουλάδες, αλλά είναι οι καπιταλιστές και τα κράτη που υπολογίζοντας μόνο τα κέρδη και την επέκταση της εξουσίας τους, συμμάχησαν με όλες τις σκοταδιστικές δυνάμεις, επένδυσαν οικονομικά στον τρόμο, εργαλειοποίησαν το προσφυγικό ζήτημα για να αναστήσουν το φασισμό και την ακροδεξιά ως αντίπαλο δέος στα απελευθερωτικά ταξικά κινήματα και να εγκαθιδρύσουν το Κράτος της Ασφάλειας στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου, μετέτρεψαν την ανθρώπινη ζωή σε «παράπλευρη απώλεια» και τον πλανήτη σε απέραντο νεκροταφείο για την διεξαγωγή των ιμπεριαλιστικών τους επιδρομών.
Όταν τα κράτη και τα αφεντικά ξαναμοιράζουν τη γη, οι κυρίαρχοι επεκτείνουν τις «σφαίρες επιρροής» τους, οι συγκρούσεις κλιμακώνονται για τους οικονομικούς και ενεργειακούς πόρους, τις ΑΟΖ και τους αγωγούς και τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ακόμα πιο δυνατά, μυρίζει το αίμα των λαών που χύνεται και θα χυθεί για τα συμφέροντα τους. Οι λαοί βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και μακριά από κάθε επίδοξο προστάτη μπορούν να παλέψουν για τις δικές τους ανάγκες. Να αγωνιστούν για μια αξιοπρεπή ζωή μακριά από πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά και εξαθλίωση. Να αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, αυτοδιάθεσης και ειρηνικής συνύπαρξης.
Δήμος Π.
Δυσήνιος Ίππος 