Ενάμισης χρόνος πανδημίας: Το πέρασμα από τη θανατοπολιτική του κράτους και την αντικοινωνική εκτροπή στην κοινωνική εξέγερση και την ανατροπή… παραμένει ανοιχτό!
«Το φθινόπωρο του 1884, ο Malatesta και άλλοι σύντροφοι από διάφορα μέρη της Ιταλίας πήγαν στη Νάπολη ως ιατρικοί εθελοντές για να φροντίσουν τους χτυπημένους από την επιδημία της χολέρας, καθώς η επιδημία είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, και έπιασαν δουλειά στα νοσοκομεία. Ο Costa και άλλοι Σοσιαλιστές έκαναν το ίδιο. Δύο αναρχικοί, ο Rocco Lombardo, πρώην συντάκτης της εφημερίδας του Τορίνο “Proximus Tuns”, και ο Antonio Valdre, υπέκυψαν από την επιδημία. Αυτοί που επέστρεψαν δήλωσαν σε ένα μανιφέστο πως η πραγματική αιτία της χολέρας είναι η εξαθλίωση και το αληθινό φάρμακο η κοινωνική επανάσταση».
Max Nettlau, “Errico Malatesta: The Biography of an Anarchist”, New York, 1924
Εδώ και ενάμιση χρόνο, το ξέσπασμα της πανδημίας του COVID-19 έχει φέρει ολόκληρο τον πλανήτη αντιμέτωπο με μια πρωτόγνωρη υγειονομική αλλά και πολιτική-κοινωνική κρίση. Η επικινδυνότητα του ιού, σε συνδυασμό με την απροθυμία των κρατών διεθνώς να λάβουν ουσιαστικά υγειονομικά μέτρα για την καταπολέμησή του και να ενισχύσουν τα δημόσια συστήματα υγείας με ανθρώπινους και υλικούς πόρους, έχουν οδηγήσει στον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους, αναδεικνύοντας τις εγγενείς αδυναμίες και την αντικοινωνική φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος και στραπατσάροντας τη μέχρι τώρα φανταχτερή βιτρίνα του «ανεπτυγμένου» δυτικού κόσμου.
Τα κράτη προτίμησαν να διασφαλίσουν τη συνέχιση της διεξαγωγής των παραγωγικών διαδικασιών, υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να στοιβάζονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάνε στις δουλειές τους, τους εργάτες να συνωστίζονται υπό άθλιες συνθήκες μες στα εργοστάσια για να κρατούν τις μηχανές σε κίνηση. Αντί επενδύσεων σε δημιουργία νοσοκομείων και κλινών ΜΕΘ, αντί για διευκόλυνση στις φαρμακευτικές έρευνες προς όφελος της κοινωνίας, οι κυβερνήσεις προχώρησαν στη θέσπιση λοκντάουν και απαγορεύσεων κυκλοφορίας που αποδεδειγμένα ουδεμία υγειονομική χρησιμότητα είχαν, καθώς δεν συνοδεύτηκαν ποτέ από ενισχυτικές κινήσεις στα συστήματα υγείας ή από προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού⸱ αντί αυτού, χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά ως κατασταλτικά και περιοριστικά μέτρα διευκολύνοντας τους κυβερνώντες να προχωρήσουν σε μια εντελώς αμοραλιστική εργαλειοποίηση της πανδημίας για να προωθήσουν νόμους που καταστρατηγούν κάθε εργασιακό, κοινωνικό και ταξικό δικαίωμα που έχει κερδηθεί τους τελευταίους δυο αιώνες, στρώνοντας τον δρόμο για την ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της κυριαρχίας τους και την γιγάντωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
*
Για το ελληνικό κράτος, η απροθυμία ουσιαστικής αντιμετώπισης του ζητήματος της πανδημίας του covid19 ήταν προφανής από την πρώτη κιόλας στιγμή. To περιβάλλον που διαμορφώθηκε όμως, αποτέλεσε για αυτό μια πρώτης τάξης ευνοϊκή ευκαιρία επιτάχυνσης της αντικοινωνικής ατζέντας της κυβέρνησης.
Γι’ αυτό και μετρήσαμε περισσότερους από 13 χιλιάδες νεκρούς μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ως αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών που εδώ και δεκαετίες υποστελέχωσαν, απαξίωσαν και διέλυσαν το εθνικό σύστημα υγείας. Γι’ αυτό και αντί για υγειονομικά μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, είδαμε γιγάντωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και ασυδοσίας, προσλήψεις μπάτσων και κατασταλτικά μέτρα. Γι’ αυτό και αντί για ενίσχυση του συστήματος υγείας, προσλήψεις προσωπικού, μαζικά τεστ, επίταξη του ιδιωτικού τομέα και ικανοποίηση των αιτημάτων των υγειονομικών, είδαμε δωράκια στις ιδιωτικές κλινικές και διώξεις στους γιατρούς. Για αυτό είδαμε την επιβολή πολιτικού λοκντάουν, το ξύλο στις πλατείες, τις πρόβες ολοκληρωτισμού, το αφήγημα της ατομικής ευθύνης να επιχειρεί να συγκαλύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους χιλιάδες νεκρούς. Για αυτό οι απαγορεύσεις διαδεχόταν η μία την άλλη, τα κατασταλτικά πογκρόμ έγιναν καθημερινότητα την ώρα που ψηφίζονταν αντικοινωνικά νομοσχέδια και το μόνο «δικαίωμα» που αναγνωρίζονταν ήταν αυτό της παραγωγής και της κατανάλωσης. Μπροστά στο κέρδος των αφεντικών τι αξία έχουν χιλιάδες ζωές; Το ζητούμενο είναι να δουλεύει η καπιταλιστική μηχανή, να μεγιστοποιούνται τα κέρδη, να προελαύνει η «ανάπτυξη». Οι ζωές των εργαζομένων δεν έχουν αξία. Γι’ αυτό και είδαμε μια σειρά από νομοσχέδια για το εργασιακό, το εκπαιδευτικό, το έμφυλο, το φυσικό περιβάλλον να ψηφίζονται με συνοπτικές διαδικασίες όσο η κοινωνία παρακολουθούσε μουδιασμένη δίχως ιδιαίτερα περιθώρια αντίδρασης.
Διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο γενικευμένης κρίσης του συστήματος όπου καταρρέουν μία προς μία οι σταθερές άντλησης της κοινωνικής συναίνεσης όπως είχαν διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες. Το κρατικό-καπιταλιστικό καθεστώς επενδύει ανοιχτά στο φόβο και την καταστολή ώστε να κατορθώσει να κατακερματίσει τον κοινωνικό ιστό και να επιβάλει τους σχεδιασμούς του στο κοινωνικό πεδίο, την ώρα που η χρεοκοπία και η σήψη σε όλα τα επίπεδα αδυνατούν να παράξουν νέα νοήματα και απαντήσεις στις εγγενείς αντιφάσεις και τα προφανή αδιέξοδα του κρατικού-καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας. Λένε πως «όταν το παλιό έχει ήδη καταρρεύσει και το καινούργιο πασχίζει ακόμα να γεννηθεί, τότε βρισκόμαστε στην εποχή των τεράτων».
Η αποτυχία της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας και η γενικευμένη κοινωνική δυσφορία και αγανάκτηση που έχουν δημιουργήσει τα πλήρως ανορθολογικά, ακατανόητα και άσχετα με την προστασία της υγείας μέτρα που εφαρμόζει το κράτος σε συνεργασία με την, διορισμένη από αυτό, επιτροπή ειδικών, θα περίμενε κανείς πως θα είχε ορθώσει ένα φουσκωμένο κύμα αντι-κυβερνητικών κινητοποιήσεων, αν όχι ένα ανατρεπτικό κοινωνικό κίνημα με σαφή ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Κι όμως, πατώντας πάνω στον φόβο και στην απογοήτευση της κοινωνίας, το κράτος παίζει το χαρτί της «ατομικής ευθύνης» δημιουργώντας ένα αφήγημα που βγάζει το ίδιο, ως υπεύθυνο της κατάστασης, από το κάδρο και πετά το μπαλάκι στην κοινωνία. Για μια ακόμη φορά, ακολουθεί την παλιά εφαρμοσμένη τακτική του «διαίρει και βασίλευε» κερδίζοντας χρόνο και επικοινωνιακά οφέλη. Χρησιμοποιώντας ξεκάθαρα διχαστικό και αποπροσανατολιστικό λόγο επιχειρεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως άμοιρο ευθυνών, δηλώνοντας σαφώς πως από τη μεριά του «έκανε ό,τι μπορούσε και πως πλέον η ευθύνη για την εξέλιξη της πανδημίας είναι στα χέρια της κοινωνίας» – της ίδιας κοινωνίας που νοσεί, που δεν διαθέτει νοσοκομεία και γιατρούς για να την περιθάλψουν, που υποχρεώθηκε επί ενάμιση χρόνο σε συνωστισμό σε χώρους δουλειάς και ΜΜΜ, κατόπιν σε αποκλεισμό από άλλες κοινωνικές δραστηριότητες, που μαστίζεται από την ανεργία και βιώνει στο πετσί της την αστυνομική βαρβαρότητα.
Το αφήγημα της ατομικής ευθύνης αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή βασικό εργαλείο του κράτους στην προσπάθειά του να μετακυλήσει τις ευθύνες για την πορεία της πανδημίας στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Άλλοτε έφταιγαν οι διαδηλωτές και οι απεργοί, άλλοτε οι νέοι, τα πάρτι και οι συνωστισμοί στις πλατείες, άλλοτε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και στα κέντρα ηλικιωμένων. Φυσικά, ούτε λόγος για την ανυπαρξία της πρωτοβάθμιας υγείας, για την τραγική υποστελέχωση, για τα μηδαμινά μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας, για το άνευ όρων άνοιγμα του τουρισμού προκειμένου να μην ζημιωθούν οικονομικά οι καπιταλιστές, για τη μη διενέργεια διαγνωστικών τεστ και σοβαρής ιχνηλάτησης, για την αργοπορημένη διάθεση των εμβολίων κ.ο.κ.
*
Αποκορύφωμα της προπαγάνδας περί ατομικής ευθύνης αποτελεί το ζήτημα που έχει προκύψει το τελευταίο διάστημα σε σχέση με τους εμβολιασμούς. Όπως με την περίπτωση του λοκντάουν και της απαγόρευσης κυκλοφορίας, έτσι και τώρα, το κράτος εργαλειοποιεί το ζήτημα του εμβολιασμού και το χρησιμοποιεί, όχι επειδή ενδιαφέρεται στα αλήθεια για την προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά με σκοπό την μετακύληση στο κοινωνικό σύνολο των δικών του ευθυνών και της άρνησής του να επενδύσει στον τομέα της υγείας και της πρόληψης. Έτσι λοιπόν, σήμερα επιχειρείται ένας ακόμα επίπλαστος διαχωρισμός στο κοινωνικό σώμα με βάση τη διάκριση «εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι», με τους δεύτερους να επωμίζονται όλη την ευθύνη της διασποράς αλλά και των μελλοντικών περιοριστικών και κατασταλτικών μέτρων που η κυβέρνηση θα «υποχρεωθεί» να λάβει λόγω της δικής τους απροθυμίας. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη αρχίσει να υλοποιούνται αποκλεισμοί από δραστηριότητες, απολύσεις και περιορισμοί μετακίνησης. Είναι παραπάνω από εμφανές πως η κρατική διαχείριση βασίζεται σε αυτό τον διχασμό, ενώ στην πραγματικότητα δεν προωθεί καν τον εμβολιασμό, αφού εάν έπειθε ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου να εμβολιαστεί θα έχανε την όποια δικαιολογία της σε περίπτωση επανάληψης των αποτυχημένων διαχειρίσεών της.
Είναι δεδομένο ότι η επιβολή της υποχρεωτικότητας στον εμβολιασμό και ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου σε σχέση με αυτό το ζήτημα είναι κάτι που οφείλει να βρίσκει αντίθετο το κοινωνικό και ταξικό κίνημα αλλά και την πλειοψηφία της κοινωνίας. Και αυτό όχι σε μια λογική άρνησης του εμβολιασμού ή επίκλησης στην «ατομική επιλογή» του καθενός· αντίθετα, τα εμβόλια είναι κατάκτηση της ανθρωπότητας, είναι πολύ σημαντικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας και λειτουργούν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της προστασίας των πλέον ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Η αντίθεση στην υποχρεωτικότητα και τον εκβιασμό βασίζεται κυρίως στους λόγους για του οποίους επιλέγει το κράτος να εφαρμόσει αυτό το μέτρο και στις επιδιώξεις των κυρίαρχων. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται ούτε για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, ούτε για την κοινωνική αλληλεγγύη. Μέσω του εξαναγκασμού επιχειρεί να ξεπλύνει τις δικές του ευθύνες για τη θανατοπολιτική που εφαρμόζει από την αρχή της πανδημίας και να κεντρικοποιήσει ξανά το ζήτημα της ατομικής ευθύνης. Μέσω αυτού επιδιώκει να βρει το τέλειο άλλοθι για να μην προχωρήσει σε κανένα ουσιαστικό μέτρο, να μην ενισχύσει τη δημόσια υγεία, να μην λάβει μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους, να μην αναγκαστεί να «θυσιάσει» τα κέρδη της τουριστικής βιομηχανίας προς όφελος της ανθρώπινης ζωής. Παράλληλα, καλλιεργεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό, δημιουργώντας δύο αντίπαλα στρατόπεδα, έτσι ώστε να μην στραφεί η κοινωνική οργή προς το μέρος της κυριαρχίας, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δικαιολογηθούν το επόμενο διάστημα οι απολύσεις και η ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Όσο και αν φαινομενικά το κράτος φέρεται να αντιμάχεται όσους δεν εμβολιάζονται και να αντιτίθεται στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν από την αρχή της εμφάνισης του ιού, η πραγματικότητα είναι ότι η ίδια η κυριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την εμφάνιση και τη μαζική διάδοση των αντικοινωνικών αυτών θεωριών. Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, η ανοιχτή αμφισβήτηση της επικυνδινότητας του ιού από ορισμένους κρατικούς ηγέτες (Τράμπ, Μπολσονάρο), η πλήρης αδιαφορία για την προστασία της ανθρώπινης ζωής που είναι εγγενής στο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, οι παλινωδίες και οι πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από τη λήψη πολλών μέτρων, η συμπόρευση της, κρατικά διορισμένης, επιτροπής λοιμωξιολόγων με τις κρατικές επιταγές (και σε αντίθεση με τις προτάσεις και τα αιτήματα των αγωνιζόμενων υγειονομικών) είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που καθιστούν το κράτος και το κεφάλαιο τους πρώτους αρνητές, τους πρώτους συνωμοσιολόγους, τους πρώτους «αντιεμβολιαστές».
*
Ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα που επιχειρείται σήμερα, σε συνδυασμό με την ευαίσθητη φύση του ζητήματος της πανδημίας και της δημόσιας υγείας, δημιουργεί ένα πολιτικό παράδοξο που φαίνεται να είναι καλά προμελετημένο από το κράτος. Μέσα από έναν μαύρο συνασπισμό θρησκόληπτων, συνωμοσιολόγων, ρατσιστών, φασιστών, σεξιστών, σκοταδιαστών και αντι-ορθλογικών υποκειμένων στην πλευρά που αρνείται τον εμβολιασμό, επί της ουσίας το κράτος δημιουργεί μια ακροδεξιά εφεδρεία που μετακινεί την πολιτική ατζέντα από τα ζητήματα ουσίας (δημόσια και δωρεάν υγεία, αντιμετώπιση της πανδημίας, ασφαλής εργασία, καταπάτηση ελευθεριών, χρηστική αξιοποίηση της πανδημίας για να «περαστούν» δεκάδες νόμοι που καταργούν δικαιώματα και κεκτημένα αιώνων) σε εντελώς παραπλανητικούς και επικίνδυνους δρόμους που ουδεμία σχέση έχουν με τις κοινωνικές ανάγκες και τα αιτήματα των ταξικών και κοινωνικών κινημάτων.
Αυτός ο αντικοινωνικός όχλος δημιουργεί στην πραγματικότητα ένα αντιδραστικό μέτωπο αρνητών της πανδημίας που βγαίνει στον δρόμο και διαδηλώνει με πρόσχημα το εμβόλιο, ενώ εκφράζει παράλληλα συντηρητικές, οπισθοδρομικές ιδεοληψίες που στρέφονται ενάντια στις επιστημονικές κατακτήσεις και τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας, ακολουθεί τα παγκόσμια συνωμοσιολογικά «κινήματα» καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς ιστορίας τους, συνάσει στον συρφετό του τα αντιδραστικότερα κομμάτια του εθνικού κορμού. Οργανώνεται με επικεφαλής και ορατούς πρωτεργάτες γνωστούς φασίστες (οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είχαν πλήρως τσακιστεί και περιθωριοποιηθεί ύστερα από τη μαχητική και αποφασιστική στάση του αντιφασιστικού κινήματος στους δρόμους) και (παρά)θρησκευτικές οργανώσεις, επιχειρώντας να καταλάβει το μαχητικό πεδίο του δρόμου έναντι των κοινωνικών-ταξικών κινημάτων. Κατ’ αυτό τον τρόπο εξυπηρετεί παράλληλα πολλαπλούς σκοπούς: επιχειρεί να αποτελέσει έναν μοχλό αποσυμπίεσης και ατελέσφορου ξεσπάσματος της κοινωνικής οργής που έχει αναδυθεί μέσα στην περίοδο της πανδημίας και των λοκντάουν, να βάλει φραγμό στις πραγματικές κοινωνικές αντιστάσεις από το προνομιακό πεδίο τους –τον δρόμο– αντικαθιστώντας τες με κάτι ουσιαστικά ακίνδυνο για το σύστημα αλλά και ναπαίξει το παιχνίδι της κυριαρχίας, η οποία προσπαθεί διαρκώς να αποποιηθεί των ευθυνών της και να θρέψει όλο και περισσότερο το αφήγημα της ατομικής ευθύνης.
Αυτό που όμως προκαλεί έκπληξη δεν είναι ο αντικοινωνικός εσμός που συνασπίζεται κάτω από την αντιδραστική, πλήρως ανορθολογική πλευρά των αρνητών της πανδημίας και του εμβολιασμού. Ιστορικά, το συγκεκριμένο φαινόμενο όπως και διάφορα άλλα συνωμοσιολογικά κοινωνικά φαινόμενα, έχει επιδείξει παρουσία στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα και έχει επιχειρήσει να επηρεάσει και να αποπροσανατολίσει τραβώντας στις τάξεις του αρκετά λούμπεν και συντηρητικά κομμάτια. Αρκεί κανείς να θυμηθεί τα πρόσφατα γεγονότα με τους οπαδούς του Τραμπ στο Καπιτώλιο –μεταξύ των οποίων φιγούραραν αρνητές της ύπαρξης της πανδημίας, εχθροί των εμβολίων, θρησκόληπτοι πολέμιοι της ιατρικής, μέχρι νέο-ναζί, οπαδοί θεωριών περί Επίπεδης Γης και μέλη των QAnon– οι οποίοι διαδήλωσαν στους δρόμους των ΗΠΑ σε μια πραξικοπηματική απόπειρα που αισθητικά θύμισε πάρα πολύ τα «δικά μας» μακεδονικά συλλαλητήρια.
Αυτό που φαντάζει εξωφρενικό είναι το πώς τέτοιου είδους απόψεις βρίσκουν έδαφος και υιοθετούνται –μερικώς ή έπειτα από βολικές «επαναστατικές» παραλλαγές τους– από τμήματα του λεγόμενου κινηματικού χώρου: ενός χώρου που προέρχεται από μακρόχρονους, αιματηρούς αγώνες ενάντια στον σκοταδισμό και στη συντήρηση και που θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν εμποτισμένος από τις ιδέες του ορθολογισμού. Πέφτοντας στην παγίδα της επιλογής σε ένα στημένο δίλημμα και με ιδεοληπτικές αγκυλώσεις που κάνουν στα μάτια τους την επιλογή του εμβολιασμού να φαντάζει «συστημική» και βολική για την κυβέρνηση, ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να βλέπουμε κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος να βλέπουν με όχι και τόσο εχθρικό μάτι τις λεγόμενες αντιεμβολιαστικές συγκεντρώσεις. Και αν ακόμα με τον λόγο και τη στάση τους δεν κλείνουν απευθείας το μάτι σε εξαιρετικά επικίνδυνες αντιλήψεις, φαίνεται παρόλα αυτά να διαπνέονται από ιδέες και απόψεις που ουδεμία σχέση έχουν ιστορικά με τους πολιτικούς χώρους στους οποίους ανήκουν. Δεν νοείται η επίκληση στο συναίσθημα, στην ατομική επιλογή και στην αυτοδιάθεση του σώματος, δεν νοείται η υπερ-ύψωση του Εγώ και η δικαιολόγηση πλήρως ατομικιστικών στάσεων που αγνοούν και βάζουν σε κίνδυνο το κοινωνικό σύνολο, εντός των προοδευτικών κοινωνικών κινημάτων. Δεν πρέπει για κανένα λόγο να προσφέρεται χώρος σε αντικοινωνικές συσπειρώσεις, σε συντηρητικούς και σε φασίστες, στο όνομα της όποιας προσωπικής ελευθερίας ή –ακόμα χειρότερα– «αντικρατικής» θέσης. Η αντίληψη που τοποθετεί το ατομικό συμφέρον πάνω και έξω από το συλλογικό βρίσκει τον καλύτερο ιδεολογικό εκφραστή της στο καπιταλιστικό (και ακόμα περισσότερο στο νεοφιλελεύθερο-καπιταλιστικό) σύστημα και σε καμία περίπτωση δεν συνδέεται με τις αξίες και τα προτάγματα των κοινωνικών-ταξικών-επαναστατικών κινημάτων.
«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση». Ως αναρχικοί οφείλουμε να δρούμε με βάση την κοινωνική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, με επίκεντρο την ευημερία του κοινωνικού συνόλου και το σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Η δολοφονική διαχείριση της πανδημίας, η εργαλειοποίηση της επιστήμης στα χέρια του κεφαλαίου, τα εμπορικά παιχνίδια των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών είναι δεδομένες συνθήκες εντός των οποίων οφείλουμε να σταθούμε με ξεκάθαρες θέσεις και μακριά από πολιτικές ακροβασίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πανδημία χτυπά τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης, τα πιο φτωχά και εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια. Είναι ορατός ο κίνδυνος στο μέλλον να βρεθούμε αντιμέτωποι με ολοένα και διογκούμενες τέτοιες συνθήκες επιδημιών, λόγω της δολοφονικής για το σύστημα και το περιβάλλον λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής που παράγει νέες ασθένειες, ιούς, μολύνσεις και ρύπους.
Ρόλος των κινημάτων -και ιδιαίτερα των αναρχικών μέσα σε αυτά- δεν είναι να παίξουν στο στημένο παιχνίδι του αλλά να καταδείξουν την εγκληματική πολιτική του Κράτους και να παλέψουν στο κοινωνικό πεδίο πολεμώντας στον δρόμο, διεκδικώντας τα αυτονόητα: Υγεία, Τροφή, Στέγαση για όλους. Το κοινωνικό και ταξικό κίνημα, οι εργαζόμενοι, τα σωματεία, οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης είναι αυτοί που αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή τη σοβαρότητα της κατάστασης, έλαβαν όλα τα μέτρα ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας, αγωνίστηκαν ενάντια στην καταστολή και τον κρατικό ολοκληρωτισμό και διεκδίκησαν την αντιμετώπιση της πανδημίας με γνώμονα της αλληλεγγύη. Σήμερα οφείλουν να συνεχίσουν την πάλη τόσο ενάντια στη θανατοπολιτική του κράτους που θυσιάζει την υγεία μας μπροστά στα κέρδη των αφεντικών, όσο και ενάντια στα φασιστικά δεκανίκια του συστήματος που επιχειρούν να ξανασηκώσουν κεφάλι, ενάντια στον ανορθολογισμό και στον νεο-σκοταδισμό που προσπαθεί να εξαπλωθεί στον κοινωνικό ιστό και να βγάλει τις ουσιαστικές αντιστάσεις εκτός κάδρου.
Στη δυστοπία που μας επιβάλλουν, είναι επιτακτική η ανάγκη παρουσίας του καθενός και της καθεμίας στον δρόμο, εκεί που λαμβάνει χώρα πραγματικά ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος. Οφείλουμε να ορθώσουμε αντιστάσεις έτσι ώστε να ξεπηδήσουν νέοι, μαχητικοί, ριζοσπαστικοί αγώνες και να εξαπολύσουμε την αντεπίθεση των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων έχοντας πάντα ως στόχο την κοινωνική επανάσταση. Όχι απλά ως μια διακηρυγμένη θέση μας, αλλά ως ουσιαστική και ρεαλιστική αντιπρόταση επιβίωσης για την κοινωνία και τον πλανήτη σήμερα. Γιατί μόνο μέσω του συθέμελου γκρεμίσματος του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος και του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση μπορεί να γίνει εφικτό το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία, στην κοινωνία της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού, που θα τοποθετεί στο κέντρο της τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη και την ελευθερία· μια κοινωνία που θα μετατρέψει την επιστήμη σε κοινωνικό αγαθό με σκοπό την εξυπηρέτηση, όχι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αλλά των κοινωνικών αναγκών, που θα ζει σε αρμονία με τη φύση, θα είναι απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την αδικία και θα στοχεύει στην «ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων» μέσω της αλληλοβοήθειας, μέσω της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης από κάτω προς τα πάνω.
Κοινωνική – Ταξική Οργάνωση στη Βάση, Αλληλεγγύη και Αντεπίθεση ενάντια στον κρατικό ολοκληρωτισμό, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον κοινωνικό εκφασισμό
αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος»
Πάτρα, Αύγουστος 2021
Δυσήνιος Ίππος 