Αναδημοσιεύουμε το κάλεσμα σε συγκέντρωση στα Προπύλαια (21/7, Προπύλαια, 17.30) που απευθύνει η ανοιχτή συνέλευση αναρχικών και κομμουνιστών/τριών στην Αθήνα ενάντια στο συλλαλητήριο “αρνητών” που οργανώνουν ακροδεξιοί και νεοναζί στο Σύνταγμα.
Η εγχώρια εκδοχή της διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομικής / υγειονομικής κρίσης από την νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ και τη δοτή “επιτροπή λοιμωξιολόγων” που εκτελεί χρέη νομιμοποίησης των κατασταλτικών/επικοινωνιακών μέτρων με υγειονομικό μανδύα, σε καμία περίπτωση δεν επέτρεπε την ενίσχυση της δημόσιας υγείας και την πρόληψη/ενημέρωση και προστασία του πληθυσμού. Αντίθετα, εργαλειοποίησε την πανδημία ως μέσο εκφοβισμού και αδρανοποίησης της κοινωνίας για να μετακυλήσει τις ευθύνες από πάνω της αλλά και για να επιταχύνει τις ήδη δρομολογημένες “μεταρρυθμίσεις” που απαιτούνται για την αναδιάρθρωση του (χρεοκοπημένου) ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού.
Παρατηρούμε λοιπόν τις ανεκδιήγητες παλινωδίες και προτάσεις των “ειδικών”, έξω και πέρα από κάθε λογική, τη διαρκώς εντεινόμενη αυστηροποίηση των μέτρων με την ταυτόχρονη ενοχοποίηση της κοινωνίας ως υπεύθυνη για την εξάπλωση της πανδημίας, ενώ την ίδια στιγμή τα νοσοκομεία παρέμεναν υποστελεχωμένα χωρίς γιατρούς, ιατροτεχνικό εξοπλισμό, ΜΕΘ με τους συνανθρώπους μας να πεθαίνουν αβοήθητοι στα σπίτια τους, στις φυλακές, στα ψυχιατρεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων/ μεταναστών, στα ράντζα των διαδρόμων και στις αίθουσες των χειρουργείων που μετατράπηκαν σε μονάδες COVID ή έκλεισαν χωρίς να υπολογίζεται το κόστος στην υγεία από άλλες αιτίες – παθήσεις.. Όλα τα παραπάνω δεν σκιαγραφούν την αδυναμία κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, αλλά το συνειδητό και προμελετημένο έγκλημα που εξακολουθεί να συντελείται εις βάρος μας.
Η διαχείριση της πανδημίας μετατράπηκε από υγειονομικό ζήτημα σε κατασταλτικό, ακριβώς γιατί το ζήτημα της επιβολής και της προβολής ισχύος αποτελεί το μοναδικό “πολιτικό κεφάλαιο” στο οποίο επενδύει η κυβέρνηση μέσα στη κατάσταση γενικευμένης κρίσης στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα διεθνώς.
Οι χιλιάδες νεκροί από την πανδημία και τον εγκλεισμό, η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η ένταση της καταστολής και της καταπίεσης, τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν εν μέσω lockdown (περιβαλλοντικό, εκπαιδευτικό, εργασιακό), οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ιδιωτικοποίηση του νερού, η επερχόμενη αναδιάρθρωση/ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και πολλά ακόμα, αποτελούν τις “επιβεβαιωμένες παρενέργειες” της εποχής που διανύουμε. Η ψηφιοποίηση της καθημερινότητας και η αντικατάσταση της ενσώματης αλληλεπίδρασης με τα like και τα social media.
Μέσα στη γενικευμένη κοινωνική δυσφορία και σύγχυση απέναντι στα “υγειονομικά μέτρα” που εφαρμόζονται εδώ και 1,5 χρόνο, εσχάτως ήρθε να προστεθεί και το ζήτημα των εμβολίων με τη κυβέρνηση να εφαρμόζει το δόγμα περί ‘’ατομικής ευθύνης’’ με ακόμα πιο επιθετικούς όρους. Νέες απαγορεύσεις, απειλές, στιγματισμός, πρακτική και ρητορική κοινωνικού διχασμού και αλληλοφαγίας. Με το εμβόλιο να λειτουργεί για τη κυβέρνηση -όπως αντίστοιχα συνέβη με το lockdown- ως πανάκεια για την αναχαίτηση της πανδημίας, χωρίς να περιλαμβάνεται ουδεμία συζήτηση γύρω από την ταυτόχρονη ενίσχυση της δημόσιας υγείας, αυτή τη στιγμή επιχειρείται μια βεβιασμένη επαναφορά στην κανονικότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας η οποία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Σε αυτήν τη προσπάθεια επαναφοράς με σημαία τα εμβόλια, όποιοι δυσπιστούν θα τιμωρούνται με αποκλεισμούς από κοινωνικές δραστηριότητες, απολύσεις ακόμα και με κατ’ οίκον περιορισμό. Αυτή η καθαρά φασιστική ρητορική και πρακτική, μακριά από κάθε νηφάλια και αντικειμενική ενημέρωση και επεξήγηση γύρω από το ζήτημα των εμβολίων, ουσιαστικά αποτελεί τη συνέχεια του δόγματος που ακολουθούσε το lockdown: “κλειστείτε σπίτια σας ή ψοφήστε”. Το νέο δόγμα είναι “εμβολιαστείτε ή περιθωριοποιηθείτε”.
Όμως ακόμα παραπέρα, η αντίληψη με την οποία (υποτίθεται πως) επιχειρούν να πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί, είτε δωροδοκώντας τον (150 ευρώ για τους νέους) είτε απειλώντας τον, είναι και αυτή (ανάμεσα σε πολλά ακόμα) που θρέφει τον ανορθολογισμό και την κοινωνική οπισθοδρόμηση που ολοένα και γενικεύεται.
Η παρατεταμένη κρίση του καπιταλισμού και ο δομικός της χαρακτήρας που κλονίζει το σύνολο των αξιακών, ηθικών, πολιτικών, ιδεολογικών και οικονομικών θεμελίων της κοινωνίας, μας εισάγει στην ‘’εποχή των τεράτων’’, σε ένα ‘’χώρο χρονικό κενό’’ όπου οι κοινωνίες μέσα σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής και πολιτιστικής ‘’γύμνιας’’ αναζητούν συμμάχους και εχθρούς με μεταφυσικούς και ανορθολογικούς όρους.
Ο εξωραϊσμός του “ένδοξου και ηρωικού” παρελθόντος, η ισοπεδωτική κριτική στη νεωτερικότητα (τέχνη, επιστήμη, πολιτική), η αναζήτηση της χαμένης ατομικής-συλλογικής ταυτότητας με όρους “καθαρού αίματος” και “προαιώνιων εχθρών του έθνους”, αποτελούν συμπτώματα πνευματικής καθίζησης των κοινωνιών και πρώτη ύλη του εκφασισμού. Με όρους γενικευμένης δυσπιστίας και συνωμοσιολογίας απέναντι στις κοινωνικές και επιστημονικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας ένα συνοθύλλευμα φασιστών, ρατσιστών, θρησκόληπτων, μισαλλόδοξων, σεξιστών, εθνικιστών, ομοφοβικών, μισάνθρωπων οι οποίοι αρνούνται την πανδημία απαρτίζουν το “αντιδραστικό μέτωπο”που ουδεμία σχέση έχει ή θα μπορούσε να έχει με την υπεράσπιση των κοινωνικών –ταξικών αναγκών μας.
Στην παρούσα συνθήκη της πανδημίας, το κράτος επιχειρεί – όπως και σε κάθε κρίση-να επιβάλλει τον δικό του λόγο μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας και να αποκλείσει, να απονομιμοποιήσει και να λοιδορήσει κάθε αντίθετη φωνή. Για την ακρίβεια, κάθε φωνή που αντιτίθεται στον κυρίαρχο λόγο σε κάθε επιμέρους πτυχή του αλλά και συνολικά, αμφισβητώντας τον εκ βάθρων. Κάθε επαναστατική, ριζοσπαστική φωνή. Aντιθέτως, οι φωνές που με μια πρώτη ματιά φαίνεται να «αμφισβητούν» τις κρατικές επιταγές αλλά στην πραγματικότητα τις ενισχύουν μεταφέροντας την αντιπαράθεση εκεί που κράτος και κεφάλαιο επιλέγουν, τις ενισχύει και τις υποθάλπτει.
Για τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές , το ριζοσπαστικό κίνημα και τον κόσμο του αγώνα τα κοινωνικά ζητήματα μπαίνουν πάντα υπό το πρισμα της συνολικής κριτικής.
Οφείλει (ή τουλάχιστον οφείλει να επιχειρεί) να έχει έναν συνολικό- αντιπαραθετικό του κυρίαρχου- και συνεκτικό λόγο που αναλύει το κοινωνικό γιγνεσθαι και την ιστορία του, να επικοινωνεί τον λόγο αυτό με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων, των φτωχών προλεταρίων (ντόπιων και μεταναστών) και -με βάση αυτόν τον λόγο- να απεργάζεται θεωρητικά αλλά και στην πράξη την ανατροπή του υπάρχοντος, του βάρβαρου συμπλέγματος κράτους και κεφαλαίου. Να οργανώνεται, να διεκδικεί, να συλλογικοποιεί τις αντιστάσεις ακόμα και σε συνθήκες απαγορεύσεων και ακραίας καταστολής.
Ο κόσμος του αγώνα πρέπει να σταθεί και πάλι, όπως έκανε την προηγούμενη δεκαετία της οικονομικής κρίσης που ακόμα μαίνεται, ως ανάχωμα στην προσπάθεια των καθαρμάτων της Ακροδεξιάς να σηκώσουν κεφάλι, να εμφανιστούν και να ασκήσουν επιρροή. Η αντιμετώπιση της πανδημίας από τα κράτη υπήρξε δολοφονική και έδειξε και πάλι ξεκάθαρα το ρόλο και τη φύση των μηχανισμών εξουσίας και του Καπιταλισμού. Γνωρίζουμε πως οι πανδημίες χτυπούν κατά κύριο λόγω τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνικής βάσης, ενώ ολοένα και θα αυξάνονται εξαιτίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της λεηλασίας της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο.
Το πεδίο της σύγκρουσης πρέπει να μεταφερθεί στην μεγάλη εικόνα ενός συστήματος που εκ φύσεως παράγει πανδημίες, θάνατο, φτώχεια, ανισότητα και πολέμους. Ο γόρδιος δεσμός των αντιφάσεων του καπιταλισμού δεν θα λύνεται αιωνίως με λύσεις εκ των έσω. Πρέπει κάποια στιγμή να κοπεί.
Κοινωνική Αντεπίθεση, Ταξική Αλληλεγγύη ενάντια στην θανατοπολιτική κράτους, κεφαλαίου και φασιστών
Θάνατος στον φασισμό. Να νικήσει η ζωή
Υγεία – Στέγαση – Τροφή για όλους/ όλες
Αναρχικοί -ες / Κομμουνιστ(ρι)ες
Δυσήνιος Ίππος 