ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Στις μέρες μας, ο γιγαντιαίος σχεδιασμός του ελληνικού κράτους για τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και της κοινωνίας με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ντόπιων και παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών ελίτ, και των ενεργειακών αναγκών του χρεοκοπημένου κρατικού–καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας θα επιφέρει ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες στα φυσικά οικοσυστήματα και στη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης των ανθρώπων στους τόπους τους.
Πέραν των φαραωνικών εγκληματικών έργων που επιχειρούνται σήμερα, όπως τα Υ/Η φράγματα στον Αχελώο (πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της εκτροπής του προς τη Θεσσαλία, ως συνέχεια της δήθεν αυτοτελούς σχεδιαζόμενης λειτουργίας των Υ/Η φραγμάτων στον άνω ρου του) και τα ανοιχτά μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, αναγγέλλονται ήδη και επιχειρούνται μια σειρά και άλλων καταστροφικών για τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες σχεδιασμών σε πλήθος σημείων της χώρας: χαρακτηριστικά αναφέρουμε την εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών ζωνών σε όλα τα ορεινά συγκροτήματα (με κορυφαίο παράδειγμα, σήμερα, το γιγαντιαίο πρότζεκτ που σχεδιάζεται στην περιοχή των Αγράφων), τα προγράμματα φωτοβολταϊκών βιομηχανικών ζωνών, την κατασκευή εκατοντάδων Υ/Η φραγμάτων σε πλήθος ποταμών και χειμάρρων, την παράδοση αναρίθμητων φυσικών οικοτόπων στην τουριστική βιομηχανία, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων σε θαλάσσιες και χερσαίες εκτάσεις σε όλο το έδαφος της ελληνικής επικράτειας, την καύση σκουπιδιών στο Βόλο και βιορευστών σε Μεσολόγγι, Κιλκίς και αλλού ως «εναλλακτικό» καύσιμο και τρόπο διαχείρισης της υπερσυσσώρευσης των απορριμμάτων και των αποβλήτων που το ίδιο το υπερκαταναλωτικό σύστημα παράγει, την ιδιωτικοποίηση του νερού που ήδη συντελείται ή δρομολογείται σήμερα σε μια σειρά από περιοχές (Πήλιο, Θεσσαλονίκη, φράγμα Πείρου στην Πάτρα).
Οι μηχανές της «ανάπτυξης» λεηλατούν τη γη και διαλύουν τη ζωή μας. Σε δεκάδες σημεία της χώρας ξεδιπλώνεται η εγκληματική επιθετικότητα των «αναπτυξιακών» σχεδίων των καπιταλιστών. Σχεδίων που σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες των κοινωνιών αλλά αντίθετα αφορούν μόνο τη μεγέθυνση της κερδοφορίας των αφεντικών. Τα κεφάλαια πρέπει να κινούνται, η φύση να λεηλατείται, οι τοπικές κοινωνίες να δέχονται τις καταστροφικές συνέπειες των επενδυτικών σχεδίων και μια κάστα ισχυρών να γεμίζει τις τσέπες της. Ο ενεργειακός παροξυσμός χρησιμοποιείται ως άλλοθι για όλο και περισσότερες επενδύσεις, για νέους τρόπους καταστροφής και άντλησης κέρδους. Η περιβαλλοντική κρίση και η κλιματική αλλαγή, που είναι απότοκο του σημερινού κρατικού-καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αυτής της κοινωνίας, χρησιμοποιείται ως αφορμή για το πλασάρισμα της «πράσινης» καταστροφής και κερδοφορίας.
Απέναντι όμως στα σχέδια κράτους και αφεντικών σε μια σειρά από μέτωπα ξεπηδούν οι αγώνες και οι κοινωνικές αντιστάσεις που επιχειρούν να βάλουν φραγμό στις μηχανές της «ανάπτυξης». Αγώνες που για να έχουν προοπτική πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο τους πραγματικούς υπευθύνους και να μην πέφτουν στην παγίδα καλύτερης διαχείρισης ενός συστήματος που βασίζεται πάνω στη λεηλασία της φύσης και του ανθρώπου. Γιατί όσο και αν «πράσινο» βαφτίζεται μέσα στη συγκυρία το σύστημα αναζητώντας νέους τρόπους κερδοφορίας αλλά και άντλησης κοινωνικής συναίνεσης για τους εγκληματικούς σχεδιασμούς του, τόσο φαίνεται όλο και πιο έντονα ότι αυτό ευθύνεται, συντηρεί και δημιουργεί της καταστροφή της φύσης και τη διάλυση της ζωή μας. Πόσο πράσινη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα η καύση σκουπιδιών στο Βόλο η οποία έχει γεμίσει με καρκίνο μια ολόκληρη πόλη και πόσο πράσινη είναι η ελάχιστη ενέργεια που παράγεται από τα αιολικά εργοστάσια που έχουν ισοπεδώσει κάθε βουνοκορφή;
Για να μπορέσουν αυτοί οι αγώνες να αναμετρηθούν με το κεντρικό ζήτημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να συγκρουστούν με τις επιταγές κράτους και κεφαλαίου σε μια σειρά από ζητήματα, οφείλουν να ξεπεράσουν την αποσπασματικότητα και την «τοπικότητα» τους. Γιατί κάθε σημείο που εκδηλώνεται αυτή η επίθεση και κάθε στοιχείο που βάλλεται προς αξιοποίησή του στο όνομα της ανάπτυξης είναι μέρος της ευρύτερης καταστροφής που υφίσταται το περιβάλλον και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Γιατί μόνο με τον συντονισμό και την ενοποίηση των επιμέρους αγώνων, με την ανάδειξη νέων μορφών και περιεχομένων, με το ξεπέρασμα της ανάθεσης και των αυταπατών περί καλύτερης διαχείρισης, τα κινήματα μπορούμε να βάλουμε φραγμό στον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να συνεισφέρουμε στην όξυνση του αγώνα για την ανατροπή του χρεοκοπημένου αυτού συστήματος.
Τα όρια της θεσμικής διεκδίκησης έχουν φανεί σε μια σειρά από μέτωπα. Κανένας θεσμός που έχει δημιουργηθεί για να υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και να υλοποιεί συγκεκριμένες πολιτικές δεν θα έρθει σε σύγκρουση με αυτές. Μόνο οι μαζικές, μαχητικές και πολύμορφες κινητοποιήσεις μπορούν να δώσουν προοπτική στους αγώνες. Μόνο το πλάτιασμα του αγώνα στις τοπικές και όχι μόνο κοινωνίες και η γενίκευση της σύγκρουσης με τα συμφέροντα κράτους και επενδυτών μπορούν να βάλουν φραγμό στα σχέδιά τους. Μόνο με την κοινωνική γείωση και όξυνση της αντιπαράθεσης με μια σειρά από μέσα και τρόπους μπορούν να αλλάξουν οι υπάρχοντες αρνητικοί κοινωνικοί συσχετισμοί.
Για να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί του κράτους και των αφεντικών χρειάζεται και ο κατασταλτικός στρατός των ΜΑΤ που πολλές φορές χρησιμοποιείται ως ιδιωτική εταιρία φύλαξης εγκαταστάσεων. Χρειάζονται οι συλλήψεις και οι διώξεις σε βάρος αγωνιστών. Χρειάζονται οι ξυλοδαρμοί και οι βασανισμοί αγωνιστών και η τρομοκράτηση των κοινωνιών. Γιατί δεν μπορούν να επιβληθούν αλλιώς τα συμφέροντα μιας κάστας ισχυρών σε βάρος των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για αυτό και η καταστολή είναι δομικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που σημαίνει καταστροφή, ξεριζωμό, φτώχεια και άρα δεν μπορεί να μην επιστρατεύσει την βία για να επιβληθεί.
Ένα χρόνο μετά την μαζική και μαχητική διαδήλωση έξω από την ΑΓΕΤ στο Βόλο και τον ξυλοδαρμό και βασανισμό του Βασίλη Μάγγου από τις αστυνομικές δυνάμεις που οδήγησε στο θάνατο του ένα μήνα αργότερα, οι αγώνες μας παραμένουν αδικαίωτοι και το όνειρα μας προσμένουν να πάρουν εκδίκηση. Για τον Βασίλη, για όλους εκείνους που χτυπήθηκαν και βασανίστηκαν στα χέρια της αστυνομίας, για όλους εκείνους που ένιωσαν στο πετσί τους την κρατική βία, θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ζωή και μια άλλη κοινωνία. Για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης, σε αρμονική συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Για μια κοινωνία όπου ο θάνατος δεν θα ‘χει πια καμία εξουσία. Βασίλης Μάγγος παρών στους αγώνες!
Θωμάς Μ.
Δυσήνιος Ίππος 