Για άλλη μια φορά η Μέση Ανατολή φλέγεται. Στην περιοχή Σεΐχ Τζάρα της ανατολικής Ιερουσαλήμ, εκατοντάδες οικογένειες Παλαιστίνιων είναι αντιμέτωπες με έξωση από τα σπίτια τους, τα οποία διεκδικούνται από Ισραηλινούς εποίκους. Την ίδια ώρα, μπροστά στο τέμενος Αλ Άκσα ξέσπασαν άγριες συγκρούσεις μεταξύ του ισραηλινού στρατού και παλαιστίνιων που διαμαρτύρονταν για τις νέες βιαιότητες του ισραηλινού κράτους εναντίον τους. Στις 10 Μάη, τουλάχιστον είκοσι Παλαιστίνιοι, εκ των οποίων εννέα παιδιά, σκοτώθηκαν σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Από τότε, ανηλεείς βομβαρδισμοί και χερσαίες επιθέσεις αιματοκυλούν για ακόμα μια φορά τη Γάζα, ενώ οι μικρές δυνάμεις της Παλαιστινιακής αντίστασης αμύνονται σθεναρά.
Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα στην Παλαιστίνη πρέπει να πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Ήδη από το 1948, έτος ίδρυσης του στην Παλαιστίνη, (ύστερα από συμφωνία με τις βρετανικές κατοχικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην περιοχή από το 1920 και το διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου), το ισραηλινό κράτος διεξάγει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο για να εξοντώσει τον παλαιστινιακό λαό, να αρπάξει τη γη του, να εκτοπίσει ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού και να εκβιάσει την πλήρη υποταγή του υπόλοιπου. Πρόκειται για μια διαδικασία που διεξάγεται μέσω ενεργειών μαζικής τρομοκράτησης, όπως οι συστηματικές επιδρομές και οι βομβαρδισμοί σε αστικά κέντρα της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, η καταστροφή υποδομών, η λεηλασία των φυσικών πόρων, οι φυλακίσεις αγωνιστών από τα 12 έτη και έπειτα, οι στοχευμένες δολοφονικές επιχειρήσεις, η κατάληψη των παλαιστινιακών περιοχών και τα προγράμματα οργανωμένων εποικισμών, το χτίσιμο ενός τείχους εκατοντάδων χιλιομέτρων γύρω από τα παλαιστινιακά εδάφη που επιβάλλει ένα σύγχρονο απαρτχάιντ.
Το κράτος του Ισραήλ, επινόηση του εθνικιστικού κινήματος του σιωνισμού ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ως ο ασφαλής χώρος για να συγκεντρωθούν οι ανά τον κόσμο εβραίοι, και προϊόν εποικισμού το ίδιο, αποτελεί σήμερα τον δεύτερο πιο ισχυρό πολεμικό/στρατιωτικό μηχανισμό εντός της βορειοατλαντικής συμμαχίας. Η ύπαρξη του και η ανεμπόδιστη λειτουργία του στην περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι ζωτικής σημασίας για το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, καθώς ο ρόλος του ως προκεχωρημένο φυλάκιο και προγεφύρωμα αυτού του μπλοκ σε μια νευραλγική περιοχή άντλησης ενεργειακών πόρων από τη μια και τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας από την άλλη, διαμορφώνει όρους ελέγχου και εποπτείας της ευρύτερης περιοχής.
Για τους Παλαιστίνιους, η κατεχόμενη ζωή τους είναι η μήτρα της διαρκούς αντίστασης τους. Στην καθημερινότητα των εκτοπισμών, του ξεριζωμού, της στρατιωτικής κατοχής, των ελέγχων, των ταπεινώσεων, της απίστευτης καθημερινής ταλαιπωρίας για να βρει κανείς τα στοιχειώδη, των φυλακίσεων και του θανάτου, η εξέγερση αναδεικνύεται στη μόνη ρεαλιστική επιλογή. Επί δεκαετίες, το παλαιστινιακό προλεταριάτο αναδείχτηκε ως ο σημαντικότερος και ο ανθεκτικότερος παράγοντας αντίστασης στη Μ. Ανατολή. Ο αγώνας του για ανεξαρτησία έχει να επιδείξει ως κορυφαίες και ηρωικές στιγμές του τις δύο Ιντιφάντα (1987-1991 και 2000-2004), ο αυθόρμητος λαϊκός ξεσηκωμός με εκτεταμένες συγκρούσεις, γενικές απεργίες, καθολική ανυπακοή στα κατεχόμενα εδάφη. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για έναν ασύμμετρο και άνισο πόλεμο όπου οι πανίσχυρες πολεμικές δυνάμεις και αντιτρομοκρατικές μονάδες του Ισραήλ έρχονται αντιμέτωπες με νεαρά παιδιά οπλισμένα με πέτρες, σφεντόνες και μολότωφ.
Ειδικά μέχρι τον πόλεμο του Κόλπου, το 1991, ο απελευθερωτικός αγώνας των παλαιστίνιων εστίαζε περισσότερο στον κοινωνικό και ταξικό χαρακτήρα της ισραηλινής κατοχής. Τις τελευταίες δεκαετίες είναι έντονη η επιρροή και η επικράτηση στο πλαίσιο της παλαιστινιακής αντίστασης του πολιτικού Ισλάμ και η ανάλογη μετατόπιση στα πολιτικοστρατιωτικά χαρακτηριστικά του αγώνα.
Σε κάθε περίπτωση, το παλαιστινιακό ζήτημα δεν μπορεί να μην ιδωθεί ως κομμάτι του ευρύτερου πολέμου που διεξάγει η παγκόσμια κυριαρχία προς τις περιοχές της περιφέρειας ώστε να ελέγξει και να καθυποτάξει πλήρως του λαούς και να υφαρπάξει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους τους.
Σε αυτό τον πόλεμο το ελληνικό κράτος είναι συνένοχο. Μέσα από την πάγια και αναβαθμισμένη συνεργασία του με το κράτος του Ισραήλ, η οποία τα τελευταία χρόνια συμπυκνώνεται στους τριμερείς (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ) και τετραμερείς (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος) άξονες στρατιωτικής και ενεργειακής συνεργασίας, ενισχύει και νομιμοποιεί τη δολοφονική παρουσία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή και την εν εξελίξει γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Κλείνοντας, θα πρέπει να τονίσουμε πως η επαναστατική μας πρόταση όχι μόνο δεν πρέπει να αποστρέφεται την παλαιστινιακή αντίσταση, αλλά αντίθετα, οφείλει να την κοιτάζει με σεβασμό και αμέριστη αλληλεγγύη, αναγνωρίζοντας πως, πέρα από την κριτική που μπορεί να ασκήσει κανείς στις προσπάθειες πολιτικής, εθνικής και θρησκευτικής χειραγώγησης της, η παλαιστινιακή αντίσταση αντλεί από την πηγαία και αυθεντική τάση των ανθρώπων για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Γιατί η αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης στη στρατιωτική κατοχή, είναι ένα διαρκές αγκάθι στους διαχρονικούς σχεδιασμούς των παγκόσμιων εξουσιαστών. Οι φτωχοί και αποκλεισμένοι από τα στοιχειώδη Παλαιστίνιοι παρά τις εξοντωτικές πολιτικές που ασκούνται σε βάρος τους δεν παραδίδονται, μάχονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους. Αυτά τα στοιχεία του αγώνα τους θέλουμε να αναδείξουμε ως αναρχικοί, τη δυνατότητα του κατακτημένου να αντεπιτίθεται στον πανίσχυρο κατακτητή, την ικανότητα του φτωχού και του αποκλεισμένου να εξεγείρεται κάτω κι από τις πιο βάρβαρες συνθήκες. Αντίστοιχα, και ο εβραϊκός λαός κουβαλά στις πλάτες του μια τεράστια ιστορική εμπειρία και μια βαριά κληρονομιά αιώνων ξεριζωμού, διώξεων και αντισημιτικών πογκρόμ. Κουβαλά αιώνες περιθωριοποίησης, γκετοποίησης, χλευασμού και ρατσισμού. Και πάνω απ’ όλα, κουβαλά στη μνήμη του την κορυφαία φρίκη του Ολοκαυτώματος και της εντατικής βιομηχανοποίησης του θανάτου από τη ναζιστική κτηνωδία. Αυτή τη μνήμη οφείλει να την ανασύρει σήμερα και να την μετατρέψει σε έμπρακτη αντίσταση μπροστά στην προσπάθεια μετατροπής του στη σύγχρονή εκδοχή των ιστορικών διωκτών του.
Για μας, το μόνο όπλο των λαών είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη, που είναι ικανή να δημιουργήσει ρήγματα στο εσωτερικό των επιτιθέμενων κυρίαρχων φέρνοντας στο προσκήνιο τη δική μας ιστορία, την ιστορία των αγώνων των εκμεταλλευόμενων που κόντρα σε όλους τους καιρούς, δημιουργούν τη ζώσα πραγματικότητα της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, αποτελώντας το μόνο πραγματικό ανάχωμα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Μια Παλαιστίνη, ελεύθερη και για όλους, άραβες και εβραίους. Σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, κράτη και αφεντικά.
Δήμος Π.
Δυσήνιος Ίππος 