Από τις 28 Απρίλη η Κολομβία βρίσκεται σε κοινωνική εξέγερση. Η απεργία που είχε καλεστεί συνεχίζεται μέχρι σήμερα μιας και οι αιτίες που την προκάλεσαν είναι πολύ πιο βαθιές από την πρόσφατη φορολογική μεταρρύθμιση που προσπάθησε να πραγματοποιήσει η -ακραία νεοφιλελεύθερη και συνεργάτης του δόγματος των ΗΠΑ στην περιοχή- κυβέρνηση Ντούκε.
Σε περισσότερες από 500 πόλεις εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν σε κινητοποιήσεις διαρκείας και συγκρούστηκαν με την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές ομάδες. Οι συνθήκες εξαθλίωσης που έχουν διαμορφώσει οι αντιλαϊκές οικονομικές πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων (Ουρίμπε-Ντούκε-οργανωμένου εγκλήματος) με αποκορύφωμα τη διάθεση των χρημάτων που προορίζονταν για τη στήριξη του συστήματος υγείας εν μέσω πανδημίας για τη διάσωση των τραπεζών και το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο που προέβλεπε αυξήσεις τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης, ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εδώ και αρκετά χρόνια ο κολομβιανός λαός είναι αφημένος στη μοίρα του και βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με εν ψυχρώ δολοφονίες αγωνιστών και απλών πολιτών που παρουσιάζονται από την κυβέρνηση ως αντάρτες για να λάβουν τα απαραίτητα εύσημα από τις ΗΠΑ, με εξαφανίσεις χιλιάδων νέων ανθρώπων, με το ξεπούλημα της γης και του φυσικού κόσμου, την καταστροφή της αγροτικής γης και την καταπάτηση των ιθαγενικών περιοχών προς όφελος των αγροτοβιομηχανιών, την διαφθορά του κράτους, την πείνα και τη φτώχεια στις παραγκουπόλεις.
Στην Κολομβία κυβερνά ένα κράμα διεφθαρμένων πολιτικών, καθοδηγούμενων από τις μαφίες των ναρκωτικών και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις. Οι κινητοποιήσεις απαγορεύονται με οποιοδήποτε πρόσχημα και η κρατική τρομοκρατία επιβάλλεται στην κυριολεξία με το αίμα του λαού. Χαρακτηριστικό είναι πως τα τελευταία πέντε χρόνια μόνο, έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία και άλλες ομάδες περίπου 900 κοινωνικοί αγωνιστές και 270 πρώην μέλη των αντάρτικων ομάδων, ενώ είναι ανάμεσα στις πρώτες χώρες στον κόσμο σε δολοφονίες φοιτητών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων και ιθαγενών.
Ήδη, στα τέλη Μάη είχαν καταγραφεί από το ινστιτούτο Indepaz περισσότερες από 60 δολοφονίες διαδηλωτών κατά τον ένα μήνα των κινητοποιήσεων, 500 σοβαροί τραυματισμοί, 15 σεξουαλικές κακοποιήσεις (με ακραίο παράδειγμα τον ομαδικό βιασμό από μπάτσους μια νεαρής κοπέλας στην πόλη Ποπαγιάν, η οποία αυτοκτόνησε λίγες μέρες αργότερα).
Οι εξεγερμένοι παραμένουν ακόμα στους δρόμους δίνοντας μάχες σώμα με σώμα, μπλοκάροντας αυτοκινητόδρομους, συνεχίζοντας τη γενική απεργία, δημιουργώντας δομές αυτοάμυνας και αυτοοργάνωσης της καθημερινής ζωής. Μαζί τους ενώθηκαν και 8 χιλιάδες ιθαγενείς από την Κάουκα με τα πολύχρωμα καραβάνια τους που πλημμύρισαν το Κάλι και τη Μπογκοτά βάζοντας και τα δικά τους αιτήματα στον αγώνα σχετικά με την Απελευθέρωση της Μητέρας Γης.
Ούτε η παραίτηση του Υπουργού Οικονομικών ούτε η απόσυρση των φορολογικών μέτρων κατάφερε να κάμψει την αντίσταση του κόσμου. Η απεργία ήταν κάτι που δουλευόταν για χρόνια στις συνειδήσεις των φτωχών ανθρώπων κι έχει γερά ριζώματα. Η γρήγορη μετατροπή της σε γενικευμένη εξέγερση είναι και η ουσιαστική της δύναμη. Ωστόσο, το κράτος, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη. Το σύνολο του στρατού βρίσκεται στους δρόμους σε έναν μετωπικό πόλεμο με το λαό. Την ίδια ώρα επιστρατεύονται απεργοσπαστικοί μηχανισμοί ξεπουλημένων εργατοπατέρων που, με πρόσχημα τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, εισηγούνται την αναδίπλωση και την οπισθοχώρηση των εξεγερμένων.
Δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι το μέλλον της εξέγερσης στην Κολομβία, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση ένα είναι το βέβαιο: οι συνειρμοί που εύκολα μπορεί να κάνει κάποιος για την εξέγερση της Κολομβίας και τις ευθείες αντιστοιχίες της με τις πρόσφατες εξεγέρσεις της Χιλής και των ΗΠΑ, οι ηρωικές αντιστάσεις των λαών παγκόσμια, από την Παλαιστίνη μέχρι το Κουρδιστάν και το Μεξικό, αποδεικνύουν πως όσο κι αν οι κρατούντες επιχειρούν να καταστείλουν τους αγώνες για αξιοπρέπεια και ελευθερία, τα αίτια που τους δημιουργούν είναι δομικά σε έναν σύστημα που παράγει την αδικία, τη φτώχεια, την καταπίεση και το θάνατο. Και μέχρι να νικήσουν, αυτοί οι αγώνες θα συνεχίζονται. Άλλωστε, η εξεγερσιακή κατάσταση μπορεί να μη σημάνει αυτόματα τον κοινωνικό μετασχηματισμό, όμως η γενιά που θα τον καταφέρει σφυρηλατείται μέσα σε αυτές τις συνθήκες.
Η ιστορία δεν λέει ποτέ αντίο, λέει «θα τα πούμε αργότερα».
Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στη συντροφική σελίδα Tierra Y Libertad-Γη και Ελευθερία
Δήμος Π.
Δυσήνιος Ίππος 