Τις προηγούμενες ημέρες, το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε, σε αγαστή συνεργασία με τις Πρυτανικές Αρχές, τον αριθμό των φοιτητών που θα δεχθεί το κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά καθώς και τον συντελεστή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής που θα απαιτείται για την είσοδο των μαθητών σε κάθε τμήμα μέσω των πανελληνίων εξετάσεων. Η κίνηση αυτή αποτελεί μια από τις πρώτες εφαρμογές του αντιδραστικού νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη για τα Πανεπιστήμια και έχει ως αποτέλεσμα των αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων μαθητών από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (και κυρίως εκείνων που ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα, οι οποίοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σηκώσουν το βάρος των πανάκριβων φροντιστηρίων) και την μετατροπή της πανεπιστημιακής γνώσης σε προνόμιο των λίγων προνομιούχων.
Η μείωση του αριθμού των εισακτέων και η καθιέρωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής αναμένεται να αφήσει εκτός πανεπιστημίων περισσότερους από 25.000 μαθητές και είναι δεδομένο ότι θα οδηγήσει στην υποβάθμιση, την συγχώνευση και το κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων, με την αιτιολογία ότι δεν έχουν αρκετούς φοιτητές και δεν είναι «ανταγωνιστικά». Την πρώτη θέση στη μείωση των εισακτέων κατέχει το Πανεπιστήμιο Πατρών, στο οποίο οι φοιτητές, όπως ανακοινώθηκε, θα είναι μειωμένοι κατά 7,37%, ενώ την ίδια στιγμή τέσσερα τμήματα του ίδιου πανεπιστημίου (δυο με έδρα την Αιτωλοακαρνανία και δύο με έδρα την Ηλεία) δεν θα δεχθούν κανέναν νέο φοιτητή. Μάλιστα, έχει ήδη ανακοινωθεί από το κράτος, ότι τα τέσσερα αυτά τμήματα δεν έχουν λόγω ύπαρξης και είναι δεδομένο ότι θα οδηγηθούν, αρχικά, προς συγχώνευση, με τελικό στόχο την πλήρη κατάργησή τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όλη αυτή την κατάσταση φέρουν οι ίδιες οι Πανεπιστημιακές Αρχές, οι οποίες εδώ και χρόνια, αντί να απαιτούν την αύξηση των φοιτητών, την πρόσληψη καθηγητών και την αύξηση της χρηματοδότησης για τα πανεπιστήμια, πιστές στον ρόλο τους ως «ιμάντες» μεταβίβασης των κρατικών επιταγών μέσα στα πανεπιστήμια, ζητάνε την ακόμα μεγαλύτερη περικοπή των εισακτέων (το Πανεπιστήμιο Πατρών κάποια χρόνια πριν είχε ζητήσει μείωση εισακτέων έως και 50% για κάποια τμήματα), αδιαφορώντας για τα συμφέροντα των φοιτητών και ιδιαίτερα των πιο φτωχών κομματιών.
Αυτή η προαναγγελθείσα επίθεση σε βάρος των μαθητών, των φοιτητών και συνολικότερα της κοινωνίας, δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως βασικό της στόχο την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του κεφαλαίου στον χώρο της εκπαίδευσης. Σε ανακοίνωσή του μερικούς μήνες πριν, ενόψει της ψήφισης του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου για την παιδεία, το Ελευθεριακό Σχήμα του Πανεπιστημίου Πατρών τόνιζε πως : «Ο αποκλεισμός τόσων μαθητών από την πρόσβαση στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση θα αναγκάσει πολλούς από αυτούς να στραφούν προς τα ιδιωτικά ΙΕΚ, ενισχύοντας έτσι την ιδιωτική εκπαίδευση και κερδοφορία». Έτσι και έγινε. Το τελευταίο διάστημα ξεπηδούν από παντού νέα ιδιωτικά ΙΕΚ, κολλέγια και κάθε λογής ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, προκειμένου να απορροφήσουν όσο το δυνατό περισσότερους μαθητές από αυτούς που θα μείνουν εκτός δημόσιων πανεπιστημίων. Χρυσές δουλειές για το κεφάλαιο, χρυσές δουλειές για την ιδιωτική εκπαίδευση, υποβάθμιση της γνώσης και όξυνση της επίθεσης σε βάρος των πιο εκμεταλλευόμενων τάξεων. Αυτή είναι η ουσία του νέου νόμου για τα πανεπιστήμια, αυτή είναι η ουσία της μείωσης των εισακτέων και της καθιέρωσης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.
Σήμερα, γίνεται περισσότερο εμφανές από ποτέ, ότι, απέναντι στη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού και την παράδοσή του στα χέρια του κεφαλαίου, απέναντι στην επιβολή ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση και την μετατροπή των πανεπιστημίων σε χώρους που θα έχουν πρόσβαση λίγοι και εκλεκτοί, αλλά και απέναντι στη συνολικότερη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι κυρίαρχες τάξεις σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός της οργάνωσης και του αγώνα σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Το προηγούμενο διάστημα οι φοιτητές βγήκαν μαζικά στους δρόμους, πραγματοποίησαν αρκετές συνελεύσεις, καταλήψεις σχολών και διοικητικών κτιρίων, δείχνοντας ότι θα αγωνιστούν μέχρι τέλους για τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης και δεν θα περιμένουν τίποτα από καμία κυβέρνηση και κανένα κοινοβούλιο. Σε αυτόν τον αγώνα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και η αναβολή, μέχρι νεωτέρας, της εισόδου της αστυνομίας στα πανεπιστήμια.Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την κάθε άλλο παρά ευοίωνη συνθήκη, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να οξύνουμε τον αγώνα έτσι ώστε να αντιπαλέψουμε τον κόσμο του Κράτους και του Κεφαλαίου που υπόσχεται μόνο φτώχεια, εκμετάλλευση και αδικία.
Ανδρέας Κ.
Δυσήνιος Ίππος 