Σε μία περίοδο που τα νέα εκτρωματικά νομοσχέδια παίρνουν και δίνουν (εκπαιδευτικό, εργασιακό κ.α.), που τα νέα νομοσχέδια το ένα μετά το άλλο έρχονται να δυσχεράνουν ακόμα πιο πολύ τις ζωές μας, δεν θα μπορούσε να λείπει και ένας νόμος από το τραπέζι που θα πλήττει τις γυναίκες, που θα ενισχύει ακόμα πιο πολύ την καταπίεση και τον εγκλωβισμό σε ένα σπίτι-φυλακή, σε μια σχέση φόβου και πόνου. Το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια λοιπόν, έρχεται να εγκλωβίσει τόσες και τόσες γυναίκες και παιδιά σε έναν αέναο κλοιό κακοποίησης. Έρχεται να παραγκωνίσει τις επιθυμίες παιδιών και γυναικών, με την επιβολή της συνεπιμέλειας ακόμα κι αν έχουμε να κάνουμε με έναν σύζυγο-πατέρα κακοποιητή, είτε με πρακτικό-σωματικό τρόπο, είτε με ψυχολογικό. Ουσιαστικά είναι ολοφάνερη ακόμα μία επίθεση του πατριαρχικού κόσμου απέναντι στις γυναίκες καθώς και η επισφράγιση της ενδοοικαγενειακής βίας που αυτός γεννά και θρέφει.
Έτσι, λίγες μέρες πριν, και στα πλαίσια της συζήτησης στην βουλή επί του εν λόγω νομοσχεδίου, ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Λοβέρδος δεν ντράπηκε να κάνει την εξής δήλωση, την οποία και συνεχίζει να υποστηρίζει σθεναρά, παρά την γενικευμένη κατακραυγή που επακολούθησε: «Μπορεί σε ένα διαζύγιο να είναι πολύ σκληρό και να έχουν συγκρουστεί οι γονείς. Μπορεί να είσαι ένας κακός σύζυγος, αλλά μπορεί να είσαι καλός γονιός. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου. Μπορεί εγώ να χώρισα με τη γυναίκα μου και να έχω πάθος εναντίον της αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι κακός πατέρας. Όπως αντίστροφα, μια γυναίκα την οποία ο άνδρας της την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άνδρα της, όμως παρόλα αυτά έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς». Κι άλλωστε γιατί να ντραπεί; Αφού αποτελεί έναν από τους πολλούς και αηδιαστικούς εκφραστές της κυρίαρχης συντηρητικής και ολοκληρωτικής λογικής. Μιας λογικής που χρόνια τώρα επιχειρείται να ριζωθεί βαθιά στο κοινωνικό σύνολο. Η δήλωση αυτή μάλιστα βρίσκει αρκετά κοινά σημεία με τα εκκωφαντικά, βαρύγδουπα, καλά λόγια των συγγενών και φίλων διαφόρων επιδειξιών, βιαστών και κακοποιητών, όπως: «Είναι άριστος φοιτητής», «Είναι σοβαρός επιχειρηματίας», «Πάντα ήταν ήσυχο και ευγενικό παιδί», ή και το ακόμα πιο επίκαιρο: «Είναι ένας σοβαρός και καταξιωμένος ηθοποιός». Μιλάμε λοιπόν για μια λογική που διαμελίζει ουσιαστικά την έννοια άνθρωπος, μια λογική που ορίζει ένα ον μονάχα με βάση τις διάφορες ιδιότητες της ζωής του και που είναι θεμιτό να φέρει διαφορετικό πρόσωπο σε κάθε μία από αυτές.
Όμως, όλες και όλοι εμείς που μιλάμε για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας, αντιλαμβανόμαστε συνολικά την έννοια του ανθρώπου, ως ένα ον που ευρύτερα στην ζωή του θα διακατέχεται από τις αξίες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας. Γι αυτό και παλεύουμε καθημερινά, την πατριαρχία, τον καπιταλισμό που την θρέφει και την αναπαράγει διαρκώς και κάθε μορφής εξουσία. Παλεύουμε καθημερινά μέχρι να σβήσουμε κάθε ίχνος εξουσιαστικών λογικών, μέχρι να μην απλώνει κανείς το χέρι του, να μην κακοποιεί, να μην βιάζει, να μην καταπιέζει…μέχρι να μην διασπείρει κανείς πια τέτοιες αρρωστημένες λογικές.
Θένια Π.
Δυσήνιος Ίππος 