Η «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΧΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ
Η κυβέρνηση της ΝΔ έπειτα από μια σειρά αντικοινωνικών-αντεργατικών νομοσχεδίων που πέρασε εν μέσω πανδημίας, επιχειρεί μέσα από ένα ακόμα αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο να εντείνει ακόμα περισσότερο την ταξική επίθεση πάνω στον κόσμο της εργασίας. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που κατατίθεται στη βουλή είναι ένα από τα πλέον αντιδραστικά-αντεργατικά νομοσχέδια και επιχειρεί να ανατρέψει κατακτήσεις αιώνων που έχουν βαφτεί με το αίμα των εργατών. Ένα νομοσχέδιο που έρχεται μετά από μια δεκαετία καπιταλιστικής κρίσης, γιγάντωσης των πολιτικών λιτότητας, ανέχειας και φτώχειας, μετά από 10 χρόνια μνημονίων, εφαρμοστικών νόμων και λυσσαλέας επίθεσης σε κάθε κοινωνικό και ταξικό κεκτημένο.
Ουσιαστικά, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα την πλήρη απορρύθμιση και αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων. Η βίαιη επιβολή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης εν μέσω της κρίσης βρήκε απέναντί της για αρκετά χρόνια μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις των κινημάτων, που όμως τελικά δεν κατάφεραν να βάλουν φραγμό στον οδοστρωτήρα που ποδοπατούσε κάθε δικαίωμα, ελευθερία και κεκτημένο.
Τα όρια που βρήκαν οι αγώνες και η απονεύρωση τους από τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της διασποράς αυταπατών για μια «φιλολαϊκή» διαχείριση του συστήματος και της κρίσης μέσα από μια υποτιθέμενη αριστερή διακυβέρνηση έπαιξαν κομβικό ρόλο για την δημιουργία των σημερινών αρνητικών κοινωνικών συσχετισμών. Η υποχώρηση των κινημάτων μπροστά σε μια κυβερνητική λύση και τα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όπου συνεχίστηκε η εφαρμογή των ίδιων αντεργατικών, αντικοινωνικών και κατασταλτικών πολιτικών, η κατάρρευση των αυταπατών και η επικράτηση της ηττοπάθειας σε μεγάλη μερίδα του κόσμου, η περαιτέρω αποσυγκρότηση των κινημάτων λόγω εγγενών αδυναμιών αλλά και εξαιτίας κατασταλτικών χτυπημάτων που δεχόντουσαν όταν πήγαιναν να αναπτυχθούν είναι μερικοί από τους παράγοντες που οδήγησαν την ΝΔ από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησής της να νιώθει τόσο «παντοδύναμη». Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως «αριστερή» εφεδρεία του συστήματος και άνοιξε τον δρόμο στον ακροδεξιό-νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα της ΝΔ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ εκμεταλλευόμενη τη συνθήκη που βρίσκεται το κίνημα αλλά και την ευρύτερη συνθήκη της πανδημίας που λειτούργησε ως καταλύτης για την επιτάχυνση της εφαρμογής ολοένα και πιο αντεργατικών, αντιδραστικών και ολοκληρωτικών πολιτικών, επιχειρεί να ολοκληρώσει μια σειρά πάγιων κρατικών σχεδιασμών. Σχεδιασμών που επιχειρούν να αλλάξουν ριζικά τα δεδομένα στους εργασιακούς –και όχι μόνο- χώρους.
«Εκσυγχρονισμός» με νέες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων. «Ανάπτυξη» βαμμένη με το αίμα των εργατών και των ανθρώπων της τάξης μας. «Κανονικότητα» ο εργασιακός μεσαίωνας και η διάλυση της ζωής μας με μια σειρά από νομοσχέδια και τροπολογίες. Ανέκαθεν ο στόχος των αφεντικών ήταν η δημιουργία εργαζόμενων «ευέλικτων» με ωράρια λάστιχο και απογυμνωμένων από κάθε είδους δικαίωμα. Υποταγμένων στην υπερεκμετάλλευση και χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.
Μέσα από μια μεγάλη μιντικακή και κυβερνητική προπαγάνδα το νομοσχέδιο Χατζηδάκη επιχειρείται να βαφτιστεί «φιλοεργατικό». Επιχειρείται να αντιστραφεί ο ολοκληρωτικά αντεργατικός χαρακτήρας που έχει και να πλασαριστεί ως προοδευτικό από τα ακροδεξιά θρασίμια που σουλατσάρουν στα πάνελ. Έτσι, η 10ωρη εργασία και οι απλήρωτες υπερωρίες βαφτίζονται «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» από τον υπουργό εργασίας, ο οποίος δεν έχει δουλέψει ούτε μία ώρα στη ζωή του και μας αναγγέλλει ότι από δω και στο εξής θα πληρωνόμαστε τις υπερωρίες με ρεπό! Η γελοιότητα δεν έχει όρια αφού επιστρατεύεται μέχρι και το μάζεμα ελιών ως παράδειγμα για να καταδειχθεί το πόσο χρήσιμο είναι για τον εργαζόμενο το νέο νομοσχέδιο. Όμως οι εργαζόμενοι που βιώνουν καθημερινά στους χώρους εργασίας την εκμετάλλευση γνωρίζουν από πρώτο χέρι την φαιδρότητα των λεγομένων των κυβερνόντων.
Μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον λυσσαλέας κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης, με «παγιωμένους» αρνητικούς κοινωνικούς συσχετισμούς και με αποσυγκροτημένο το κοινωνικό και ταξικό κίνημα, κάθε αγωνιστής και κάθε κινηματική δύναμη οφείλει να συνεισφέρει από το δικό της μετερίζι ώστε να συγκροτηθεί ένα κίνημα που –αρχικά- θα βάλει ένα φραγμό και θα ανατρέψει αυτό το νομοσχέδιο διεύρυνσης του οπλοστασίου των εργοδοτών απέναντι στους εργαζόμενους.
Να δουλέψει ο καθένας και η καθεμία στο χώρο της εργασίας του ώστε να δημιουργηθούν εστίες αγώνα και διεκδίκησης. Να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια του συνδικαλισμού που τόσο έχει απαξιωθεί στα μάτια των εργατών εξαιτίας της στάσης των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Με υπομονή και πίστη στις δυνάμεις των εργαζόμενων. Να ανακτήσουμε την χαμένη συλλογική μας δύναμη, τη δυνατότητα αμφισβήτησης των αφεντικών και εργατικής διεκδίκησης. Να βρεθούμε στους δρόμους, στις απεργίες και στις περιφρουρήσεις. Να μην αφήσουμε καμία εργοδοτική αυθαιρεσία αναπάντητη, να σπάσουμε τον τσαμπουκά των εργοδοτών που ποδοπατούν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση. Να βάλουμε στο προσκήνιο τις ανάγκες και τα εργατικά συμφέροντα.
Κόντρα στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που επιχειρούν να εκτονώσουν τις αντιστάσεις και τους αγώνες. Σε σύγκρουση με την εργοδοτική και φιλοκυβερνητική ΓΣΕΕ που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα και στις ανάγκες των εργαζομένων. Σε σύγκρουση και με τη λογική απλής επιβεβαίωσης των θέσεων μας χωρίς όμως αυτές να έχουν πραγματική μαζική απεύθυνση και παρέμβαση στους χώρους εργασίας. Με τον συνδικαλισμό της βάσης να βρούμε γείωση στους χώρους εργασίας και πλατιά απεύθυνση στους εργαζόμενους. Να οικοδομήσουμε ένα ταξικό κίνημα ικανό να ορθώσει ανάστημα στην λυσσαλέα ταξική επίθεση που δεχόμαστε. Να μπλοκάρουμε τα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης που συντρίβει τη ζωή μας. Γιατί χωρίς τους εργάτες γρανάζι δεν γυρνά.
Θωμάς Μ.
Δυσήνιος Ίππος 