Γράφει η Φωτεινή Ντ.
Η κυριαρχία ακολουθεί πιστά τη μέθοδο του ολοκληρωτισμού καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Αφού έδειξε το πιο σκληρό πρόσωπο της καταστολής στο δρόμο, δεν άργησε να απλώσει το πέπλο της και στην τέχνη. Κλειστά θέατρα, απουσία πολιτιστικών δρώμενων νομοθεσία για «έλεγχο» στο καλλιτεχνικό περιεχόμενο και σαφώς έκδηλα παραδείγματα λογοκρισίας, τόσο εκτός συνόρων όπως η φυλάκιση του Pablo Hassel, όσο κι εντός αυτών, για ακόμη μια φορά από τη φωνή της δημόσιας τηλεόρασης, με την περίπτωση του Σπύρου Γραμμένου.
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος, η φίμωση, η ποινικοποίηση και η ενσωμάτωση του πολιτικού λόγου, της κριτικής και ανατρεπτικής σκέψης. Το ύψωμα αναχωμάτων στην έκφραση, τις ιδέες που πυροδοτούν και πυροδοτούνται από κινήματα και την εκτός συστήματος δημιουργία. Ορέγονται υποταγή και ένταξη σε καλούπια που δεν ταράζουν τα νερά των συμφερόντων του κράτους και του κεφαλαίου. Φτιάχνουν μικρόκοσμους ατομικισμού και τους ποτίζουν με όπιο «ασφάλειας». Όμως δεν υπολογίζουν, πως η τέχνη ανήκει σε όλους, σε κανένα και σε όσα μάτια τη βλέπουν. Δρα σαν καταλύτης και γεμίζει σκέψεις, συναισθήματα όνειρα και πάθη. Κι αυτά δεν τετραγωνίζονται από καμία εξουσία.
Για κάποιους το «ψυχή βαθιά» που ακούστηκε εκείνο το βράδυ από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, το Νοέμβρη του 2013, θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο. Η φίμωση και η λογοκρισία δεν θα μείνουν αναπάντητες. Όσο κι αν ονοματίζουν την επανάσταση τρομοκρατία, τον αγώνα προτροπή σε βία και τους αγωνιστές εγκληματίες, τόσο εμείς θα σκαρώνουμε στιχάκια να τους χαλάμε τα σχέδια. Τόσο θα αναλαμβάνουμε το καθήκον της τέχνης και της έκφρασης μέσα από άδεια θέατρα, μικρόφωνα ραδιοφώνων και παράνομα live. Γιατί η τέχνη είναι η βάρκα μας στα πελάγη των ονείρων και τα όνειρα δε γνωρίζουν απαγορεύσεις. Γιατί οι απαγορεύσεις σπάνε μόνο με έναν τρόπο, στους δρόμους κι από όλους εμάς…
Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου
Τη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Των σκοτεινών επιδιώξεών σας
Εν πλήρει γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.
Το τί δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά
Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;
Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος.
Ο Στόχος (1970), Μανώλης Αναγνωστάκης
Δυσήνιος Ίππος 