Ούτε μήνας δεν πέρασε από την μέρα που ο πρωθυπουργός της χώρας, πλάι πλάι με τα πιστά του σκυλιά, κυρία Κεραμέως και κύριο Χρυσοχοΐδη, έντυνε άκομψα το νέο τρομακτικό νομοσχέδιο της κυβέρνησής του, με τον μανδύα της δημοκρατίας. «Στα πανεπιστήμια μπαίνει η δημοκρατία και όχι η αστυνομία» φώναζε δίχως ντροπή στα μισοάδεια έδρανα της βουλής πριν μερικές εβδομάδες. Και τελικά πράγματι, το έκτρωμα αυτό που ονομάζεται νομοσχέδιο για την παιδεία, αντί να ονομαστεί, νομοσχέδιο για την καταπίεση και την ανελευθερία, έγινε νόμος και μάλιστα αφέθηκε να εννοηθεί πως θα εφαρμοστεί το συντομότερο δυνατόν.
Ο κύριος Χρυσοχοΐδης, μάλιστα, έχει φροντίσει, να μας προετοιμάσει σε μεγάλο βαθμό για την εφαρμογή του εν λόγω νομοσχεδίου, στέλνοντας αστυνομικές δυνάμεις στα πανεπιστημιακά campus εδώ και καιρό. Περίπου έναν μήνα νωρίτερα, άλλωστε, συνέβη η βίαιη επέμβαση των μπάτσων, στην πρυτανεία του ΑΠΘ, στην οποία είχαν πραγματοποιήσει κατάληψη φοιτητές του πανεπιστημίου, ως μια πρώτη ένδειξη αντίστασης στον επερχόμενο νόμο. Τότε ήταν που είδαμε έντονα τι πάει να πει πιθανή εδραίωση των αστυνομικών δυνάμεων στις σχολές μας. Τότε ήταν που φανταστήκαμε την διαιώνιση αυτής της δυστοπίας, όπου τα πανεπιστήμια, οι χώροι που πολιτικοποιηθήκαμε, που νιώσαμε ελεύθεροι, οι χώροι που ενηλικιωθήκαμε, που εκφράσαμε τις σκέψεις μας, τους προβληματισμούς και τα όνειρά μας, που παλέψαμε για να οργανωθούμε οριζόντια, δίχως ιεραρχικά κατάλοιπα, που αγωνιστήκαμε συλλογικά, τείνουν να γίνουν ένα μάτσο τσιμεντένια κτήρια, αποστειρωμένα και απρόσιτα. Τότε ήταν που η ανάγκη να υπάρξει μια ισχυρή αντίδραση ήταν πιο επιτακτική από ποτέ.
Έτσι, σε πολλές πόλεις, στην Αθήνα, στην Πάτρα, στα Γιάννενα, αλλά ιδίως στην Θεσσαλονίκη ξέσπασε ένα κύμα αντίστασης, κόντρα στην εισβολή της ειδικής ομάδας φύλαξης των πανεπιστημίων, που προοριζόταν να κάνει την πρώτη της εμφάνιση στα τέλη του Απρίλη. Γενικές συνελεύσεις, αντιμαθήματα σε ανοιχτούς πανεπιστημιακούς χώρους, καταλήψεις σχολών αλλά και συνέχιση των καταλήψεων σε διοικητικά κτήρια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, μαζικές διαδηλώσεις, ακόμα και συγκρούσεις, αποτέλεσαν την πρώτη ηχηρή απάντηση των φοιτητών στην προσπάθεια ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας. Στην Θεσσαλονίκη ειδικότερα, η διάρκεια της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ και πολλών τμημάτων του πανεπιστημίου, τα συνεχή συντονιστικά, οι δράσεις, οι εκδηλώσεις και οι παρεμβάσεις, δημιούργησαν ένα στιβαρό κέντρο αγώνα, έναν ενεργό πυρήνα που μόνο ελπίδα μπορούσε να γεννήσει. Ενώ οι επεμβάσεις των ματ, τα χημικά, το ξύλο, οι συλλήψεις, δεν σταμάτησαν και δεν θα σταματήσουν την δύναμη των αγωνιζόμενων φοιτητών, δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την οργή τους.
Η απόφαση των Χρυσοχοΐδη – Κεραμέως να αναβάλλουν την εισαγωγή των μπάτσων στα πανεπιστημιακά ιδρύματα μέχρι τον Σεπτέμβρη, αποδεικνύει πως το φοιτητικό κίνημα, έστω σε έναν μικρό βαθμό, κατάφερε να αποδείξει πως δεν τρομοκρατείται, κατάφερε να ορθώσει ένα πρώτο, αναγκαίο ανάχωμα απέναντι στην επίθεση που τόσον καιρό δέχεται. Πράγματι ο αγώνας είναι συνολικός, αυτό άλλωστε το αποδεικνύουν και οι ίδιες οι κινήσεις των φοιτητών, με την στήριξη που δείχνουν σε κάθε διεκδίκηση, στο εργασιακό πεδίο, στο πεδίο των κρατούμενων και σε άλλα πολλά, μα δεν μπορεί να μην γεννιέται ελπίδα όταν κερδίζεται έδαφος και περιθώριο για μεγαλύτερη όξυνση των αντιδράσεων. Πράγματι η βασική νίκη, η οριστική, θα είναι εκείνη της συνολικής καταστροφής του εξουσιαστικού κόσμου, θα είναι εκείνη της ελευθερίας, μα τέτοιες μικρές χαρές δίνουν την απαραίτητη δύναμη και το ανίκητο πείσμα σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, να μην πάψει ποτέ να παλεύει ενάντια σε τούτη την δυστοπία.
Θένια Π.
Δυσήνιος Ίππος 