Στις 2 Μαΐου του ‘68, ο κοσμήτορας Πιερ Γκραπέν του πανεπιστημίου της Ναντέρ αδυνατεί να διαχειριστεί τις συγκρούσεις, που λαμβάνουν χώρα από τον Μάρτιο, μεταξύ των φοιτητών και των αρχών και κλείνει το πανεπιστήμιο με λοκ άουτ. Ακόμη, ανακοινώνεται ότι η διοίκηση θα αποβάλλει τους πρωταίτιους των επεισοδίων και παραπέμπει στο πειθαρχικό οκτώ φοιτητές.
Την Παρασκευή 3 Μαΐου, στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης συγκεντρώνονται περίπου 300 φοιτητές, για να διαμαρτυρηθούν για την παραπομπή στο πειθαρχικό των οκτώ της Ναντέρ. Στις 3 το μεσημέρι η ατμόσφαιρα αλλάζει, καθώς καταφθάνει η πληροφορία ότι εκατό φασίστες ετοιμάζονται να κινηθούν προς την Σορβόννη. Αμέσως, αρχίζουν την προετοιμασία. Κράνη, ξύλα και πέτρες γίνονται τα εφόδια για την αντιμετώπιση των φασιστών. Ο πρύτανης της Σορβόννης Ζαν Ρος καλεί την αστυνομία να αποκαταστήσει την τάξη. Στις 5 η αστυνομία εισβάλλει στο πανεπιστήμιο και δεν αρκείται στην οικειοθελή αποχώρηση των φοιτητών, αλλά θέλει να τους μεταφέρει για εξακρίβωση. Η είδηση αυτή προκαλεί την οργή των φοιτητών που αρχίζουν να καταφθάνουν στο Καρτιέ Λατέν και να συγκρούονται με τις κλούβες που κινούνται για την μεταφορά των φοιτητών στην αστυνομία. Ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ πλέει σε πελάγη ευτυχίας καθώς δεν γνωρίζει τίποτα για τα μικροεπεισόδια στην Σορβόννη, και εκείνη την μέρα η Γαλλική διπλωματία είχε θριαμβεύσει, καθώς το Παρίσι θα φιλοξενούσε τις ιστορικές συνομιλίες μεταξύ Η.Π.Α.-Βιετνάμ, για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης στον πόλεμο που διαρκούσε ήδη 6 χρόνια.
Στη Σορβόννη όμως τα πράγματα είχαν πάρει άλλη τροπή. Ένας διαδηλωτής πετάει με ορμή μια πέτρα στο τζάμι μιας κλούβας, το οποίο σπάει, ανοίγοντας το κεφάλι του αστυνομικού που βρισκόταν πίσω από αυτό. Η αντίδραση των αστυνομικών είναι λυσσαλέα. Αρχίζουν να χτυπούν αδιακρίτως όποιον βλέπουν μπροστά τους. Οι φοιτητές υψώνουν το πρώτο οδόφραγμα στην πλατεία Λουξεμβούργου και ο γαλλικός Μάης μόλις έχει αρχίσει.
Το Σάββατο 4 Μαΐου μια πρώτη ομάδα φοιτητών καταδικάζεται με αναστολή, ενώ την Κυριακή τέσσερεις προφυλακίζονται. Τις επόμενες μέρες οι πορείες και οι συγκρούσεις είναι όλο και μαζικότερες· αρχίζουν να συμμετέχουν εκτός από τους φοιτητές και μαθητές, ενώ στις 11 Μαΐου κηρύσσεται γενική απεργία! Καταλαμβάνονται περίπου 50 εργοστάσια και οι απεργοί ξεπερνούν τους 10.000.000 σε όλη την Γαλλία.
Η συμβολή του γαλλικού Μάη στο ανταγωνιστικό κίνημα δεν μπορεί να θεωρηθεί αμελητέα. Οφείλουμε να αναγνώσουμε από την μεριά μας τι είναι αυτό που έδωσε σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας το πάθος, την ενεργητικότητα, τον ενθουσιασμό να δημιουργήσουν δομές αμφισβητώντας την υπάρχουσα δομή της κυριαρχίας, οδηγώντας το κράτος σε πλήρη αποδιοργάνωση. Παρόλ’ αυτά, καταλαβαίνουμε και την αδυναμία των αυθόρμητων ταραχών να καταστρέψουν το κράτος, δίνοντάς του την ευκαιρία να περάσει στην αντεπίθεση καταστρέφοντας ό,τι οι εξεγερμένοι δημιούργησαν, αφομοιώνοντας όλες τους τις προσδοκίες. Έτσι, οι επερχόμενες εξεγέρσεις δεν χρειάζεται να είναι ένας ακόμα Μάης του ‘68 ή Δεκέμβρης του ’08, αλλά κάτι καινούριο, κάτι περισσότερο, κάτι που θα είναι πιο κοντά στις εκάστοτε ανάγκες της κοινωνίας για την δημιουργία καταστάσεων προς την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Δυσήνιος Ίππος 