Σε αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή και εν μέσω αυτής της ασφυκτικής συγκυρίας για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν την ενδοοικογενειακή βία, ψηφίζεται το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, ένα νομοσχέδιο που εξαναγκάζει χιλιάδες γυναίκες και παιδιά να εγκλωβίζονται υποχρεωτικά σε μία κακοποιητική συνθήκη ζωής, στην οποία θα τίθεται υπό δικαστική εξέταση το αν υφίσταται πράγματι βία, προκειμένου να αίρεται η υποχρέωση συνεπιμέλειας. Στις μέρες μας, χιλιάδες διαζύγια απορρέουν από τη μεγάλη προσπάθεια της γυναίκας να απεμπλακεί από ένα σπίτι-φυλακή σώζοντας πολλές φορές και το παιδί της εκτός από τον εαυτό της. Μια προσπάθεια που σήμερα, με το νομοσχέδιο αυτό, πέφτει στο κενό, καθώς η γυναίκα αναγκάζεται να μην έχει ούτε αυτή τη διέξοδο και το παιδί υποχρεώνεται να ζει εξίσου με τους δυο γονείς, με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Πιο συγκεκριμένα: Ακόμα και αν η μητέρα επικαλεστεί βία, αυτή πρέπει να αποδειχτεί. Να αποδειχτεί από ποιόν; Από το αστικό δικαστήριο, βασικό πυλώνα ενός συστήματος που γεννά τη βία, που αναπαράγει τη βία και δη την πατριαρχική; Και η ψυχολογική βία; Αυτή πως αποδεικνύεται; Αλλά ακόμη και αν αποδειχτεί τελικά η βία σε μια πρωτόδικη απόφαση ή μία απόφαση εφετείου και πάλι ένας πατέρας που κακοποιεί την γυναίκα ή το παιδί θα μπορεί να συνεχίσει να το κάνει μέχρι την αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου. Επιπλέον, τα δικαστικά έξοδα, σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί να είναι δυσβάστακτα για μια γυναίκα που επιφορτίζεται και την φροντίδα του παιδιού. Επίσης, το παρόν νομοσχέδιο ανοίγει το δρόμο για κατάργηση της διατροφής. Σε μια κοινωνία πατριαρχικά δομημένη με προκαθορισμένους έμφυλους ρόλους, στην οποία η οικογένεια για χρόνια δομήθηκε πάνω σε ένα μοντέλο που η γυναίκα εξαρτάται άμεσα οικονομικά από τον σύζυγο επιφορτισμένη παράλληλα με τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών, κάτι που σε μικρότερο μεν βαθμό συνεχίζει να ισχύει μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, και σε εργασιακό επίπεδο, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση μισθολογική ισότητα. Τέλος, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο υποτίθεται πως επιχειρεί να υποχρεώσει τους ανεύθυνους μπαμπάδες να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά τους αλλά τίποτα δεν τους υποχρεώνει, στ’ αλήθεια, μιας και αν αυτοί ζητούν λιγότερο χρόνο επικοινωνίας και μέριμνας για τα παιδιά, μπορούν να τον έχουν. Και τι νόημα έχει, άλλωστε, η επιβολή της μέριμνας και της φροντίδας του παιδιού μέσω του αστικού δικαίου; Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων (πολλώ δε μάλλον γονιών-παιδιών) πρέπει να είναι ουσιαστικές σχέσεις αγάπης και όχι να επιβάλλονται και να διαμεσολαβούνται δια νόμου.
Ολόκληρο το κείμενο της πρωτοβουλίας γυναικών ενάντια στην πατριαρχία εδώ: https://prwtovouliagynaikwn.wordpress…
Δυσήνιος Ίππος 