Μια σύντομη βιογραφία του Ιταλού αναρχικού Φράνκο Σεραντίνι, ο οποίος δολοφονήθηκε από την αστυνομία κατά τη διάρκεια μιας αντιφασιστικής διαδήλωσης στις 5 Μάη 1972.
Ο Francisco Serantini γεννήθηκε στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας στις 16 Ιουλίου 1951 και εγκαταλείφθηκε στη γέννα. Πήρε και τα δυο του ονόματα από έναν αξιωματούχο με λογοτεχνική ευαισθησία ή από έναν ιερέα ή έναν αστυνομικό που είχε διαβάσει πρόσφατα στην εφημερίδα αναφορά του συγγραφέα Romagnol με το ίδιο όνομα, συγγραφέας γραφικών μυθιστορημάτων, ένα από τα οποία ήταν ο I Bastardi.
Υιοθετήθηκε στην ηλικία των δύο από ένα άτεκνο ζευγάρι. Μετά το θάνατο της θετής μητέρας του πήγε να ζήσει με τους παππούδες του στο Campobello di Licata. Σε ηλικία 9 ετών, μπήκε σε ίδρυμα στο Κάλιαρι.
Το 1968 στάλθηκε στο Ινστιτούτο Πρόνοιας Ανηλίκων και από εκεί στο ανοιχτό αναμορφωτήριο Pietro Thouar της Πίζας, όπου έπρεπε απλώς να τρώει και να κοιμάται στο ίδρυμα. Συνέχισε να παρακολουθεί σχολή λογιστικής στην Πίζα. Η φοιτητική ζωή τον έφερε σε επαφή με νέες και ριζοσπαστικές ιδέες και άρχισε να ενδιαφέρεται για τις οργανώσεις νεολαίας των Κομμουνιστών και των Σοσιαλιστών, πριν τελικά ενταχθεί στην αριστερή ομάδα Lotta Continua, ενώ το φθινόπωρο του 1971 τελικά έγινε αναρχικός και δραστηριοποιήθηκε στην αναρχική ομάδα Giuseppe Pinelli που είχε έδρα στο San Martino το φθινόπωρο 1971.
Εκείνη την εποχή, το 1968, η Πίζα, μαζί με το Τρεντο και το Τορίνο, ήταν ένα από τα κέντρα του ριζοσπαστισμού των φοιτητών.
Ο Φράνκο ήταν έντονα ενεργός στις διάφορες πολιτικές δραστηριότητες της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της Κόκκινης Αγοράς στην εργατογειτονιά του Cep, όπου φρούτα και λαχανικά πωλούνταν σε χαμηλές τιμές στους φτωχούς, σε διάφορες αντιφασιστικές δράσεις και στις κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση του φυλακισμένου αναρχικού Pietro Valpreda.
Στις 5 Μαΐου 1972 συμμετείχε στην αντιφασιστική διαδήλωση που καλέστηκε από τη Lotta Continua ενάντια στη συγκέντρωση του Giuseppe Nicolai του φασιστικού κόμματος MSI. Η διαδήλωση δέχθηκε επίθεση από την αστυνομία. Ο Φράνκο βρέθηκε περιτριγυρισμένος από μια ομάδα κινητής αστυνομίας και ξυλοκοπήθηκε σοβαρά.
Από εκεί μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της αστυνομίας και στη συνέχεια στη φυλακή Don Bosco. Εκεί ανακρίθηκε και ξυλοκοπήθηκε ξανά. Ο ιατροδικαστής, η διοίκηση και οι γιατροί των φυλακών δεν θεωρούσαν τους τραυματισμούς του σοβαρούς.
Μετά από δύο ημέρες έπεσε σε κώμα στις 7 Μαΐου και μεταφέρθηκε στην κλινική των φυλακών όπου πέθανε στις 9.45 π.μ.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η διοίκηση της φυλακής προσπάθησε να πραγματώσει την άμεση ταφή του Φράνκο. Το δικαστήριο το απέρριψε, ενώ τα νέα του θανάτου του Φράνκο διαδόθηκαν σε όλη την Πίζα. Ο Luciano Della Mea, ένας αντιφασίστας μαχητής, μαζί με τον δικηγόρο Massei, ζήτησαν την παράδοση του νεκρού σώματος.
Μετά την αυτοψία, ο δικηγόρος Giovanni Sorbi εμφανίστηκε και ανακοίνωσε ότι έδειχνε τραυματισμένος. Το στήθος, οι ώμοι, τα χέρια και το κεφάλι του Φράνκο ήταν καλυμμένα με αίμα, και δεν υπήρχε ούτε μια πιθαμή από το σώμα του άθικτη. Η κηδεία του Φράνκο στις 9 Μαΐου μετατράπηκε σε μια τεράστια διαδήλωση. Ο βετεράνος αναρχικός Cafiero Ciuti πραγματοποίησε μια επικήδεια ομιλία στο νεκροταφείο, ακολουθούμενος από έναν μαχητή της Lotta Continua και ένα μέλος της αναρχικής ομάδας Durruti της Φλωρεντίας (ο Ciuti ήταν συνταξιούχος εργάτης σιδηροδρόμων, ένας Ardito del popolo το 1921, απολύθηκε από τους φασίστες το 1924). Το παλιό ιταλικό αναρχικό τραγούδι Παιδιά των Εργοστασίων τραγουδήθηκε πάνω από τον τάφο του.
Στις 13 Μαΐου πραγματοποιήθηκε μια τεράστια διαδήλωση που καλέστηκε πάλι από τη Lotta Continua. Ο Gianni Landi μίλησε για τους αναρχικούς και ο Adriano Sofri για τη Lotta Continua. Η διαδήλωση τελείωσε στην τελευταία κατοικία του Φράνκο πριν από το θάνατό του και μια αναμνηστική πλακέτα τοποθετήθηκε εκεί.
Διαδηλώσεις γίνονταν τακτικά στη μνήμη του Φράνκο κάθε χρόνο. Στο Τορίνο ένα σχολείο πήρε το όνομά του, και το 1982 η πλατεία San Silvestro στην Πίζα μετονομάστηκε σε Piazza Franco Serantini με ένα μνημείο που στήθηκε από δωρεά των εργατών μαρμάρου της Carrara.
Όλες οι προσπάθειες να έρθουν οι αστυνομικοί ενώπιον της δικαιοσύνης ναυάγησαν. Παρ ‘όλα αυτά, η εκστρατεία του αναρχικού κινήματος και της Lotta Continua κρατούσαν ζωντανή τη μνήμη της δολοφονίας του Serantini. Οι επιτροπές Justice for Franco Serantini, Ballada per Franco Serantini του Piero Nissim και το βιβλίο για τη ζωή του Serantini από τον Corrado Stajano εξασφάλισαν ότι η μνήμη του Φράνκο δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Μετάφραση από το άρθρο του Nick Health στο libcom.org
Δυσήνιος Ίππος 