«Ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμός» σημαίνει 10ωρη εργασία, ελαστικά ωράρια, μισθοί της πείνας, παράνομη η ταξική οργάνωση και η απεργία
«Οι δρόμοι δεν ξεχνούν ποτέ των εργατών το πνεύμα πορείες, οδοφράγματα, των κολασμένων αίμα»
Ο καταιγισμός των αντεργατικών νόμων συνεχίζεται. Η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει να περάσει εν μέσω πανδημίας ακόμα ένα νομοσχέδιο που ανατρέπει κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων. Κατακτήσεις βαμμένες με το αίμα των εργατών που έδωσαν τις δικές τους μάχες για μια ζωή καλύτερη, για μια ζωή που δεν θα θυμίζει σκλαβιά, για μια ζωή που μια κάστα ισχυρών δεν θα ιδιοποιείται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί. Η πανδημία χρησιμοποιείται ως ευκαιρία από το κράτος και τα αφεντικά για να βαθύνει ο εργασιακός μεσαίωνας, για να διευρυνθούν οι όροι που συνθέτουν την εργασιακή ζούγκλα με την οποία βρισκόμαστε όλοι αντιμέτωποι.
Την ίδια στιγμή που μετράμε χιλιάδες νεκρούς ως αποτέλεσμα των εγκληματικών πολιτικών που εδώ και δεκαετίες υποστελέχωσαν, απαξίωσαν και διέλυσαν το εθνικό σύστημα υγείας, η κυβέρνηση της ΝΔ επιμένει στο θλιβερό αφήγημα της επιτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας και της επιστροφής στην κανονικότητα. Η πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να μακιγιαριστεί από κανένα κρατικό παπαγαλάκι. Οι γιγαντιαίες αντιφάσεις του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος έγιναν έκδηλες για ακόμα μια φορά. Μπροστά στο κέρδος των αφεντικών τι αξία έχουν χιλιάδες ζωές; Το ζήτημα είναι να δουλεύει η καπιταλιστική μηχανή, να μεγιστοποιούνται τα κέρδη, να προελαύνει η «ανάπτυξη». Οι ζωές των εργαζομένων δεν έχουν αξία. Για αυτό και αντί για υγειονομικά μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, είδαμε γιγάντωση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και ασυδοσίας, προσλήψεις μπάτσων και κατασταλτικά μέτρα. Αντί για ενίσχυση του συστήματος υγείας και ικανοποίηση των αιτημάτων των υγειονομικών, είδαμε δωράκια στις ιδιωτικές κλινικές και διώξεις στους υγειονομικούς. Για αυτό είδαμε το ξύλο στις πλατείες, τις πρόβες ολοκληρωτισμού, το αφήγημα της ατομικής ευθύνης να επιχειρεί να συγκαλύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους χιλιάδες νεκρούς. Για αυτό οι απαγορεύσεις διαδεχόταν η μία την άλλη, τα κατασταλτικά πογκρόμ έγιναν καθημερινότητα την ώρα που ψηφιζόντουσαν αντικοινωνικά νομοσχέδια και το μόνο «δικαίωμα» που αναγνωριζόταν ήταν αυτό της παραγωγής και της κατανάλωσης.
«Ανάπτυξη», «εκσυγχρονισμός», «κανονικότητα» είναι το αφήγημα της κυβέρνησης και για το νέο αντεργατικό -αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο που σχεδίασαν από κοινού Βρούτσης και Χατζηδάκης και περιλαμβάνει τα εξής:
- Κατάργηση 8ώρου και επιστροφή στην 10ωρη εργασία χωρίς πρόσθετη αμοιβή, αλλά με αντίστοιχη μείωση του χρόνου εργασίας σε άλλη ημέρα ή ρεπό ή πρόσθετη άδεια μέσα στο ίδιο εξάμηνο. Σε αυτό το πλαίσιο είναι προφανές ότι επιδιώκουν να εξωθήσουν τους εργαζόμενους σε ατομικές συμβάσεις εργασίας. Αυτή την εκβιαστική συνθήκη χαρακτηρίζουν ευελιξία και διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, ενώ στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι γίνονται έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών.
- Αυξάνονται οι ώρες της υπερωρίας σε 150 για όλους τους κλάδους, ενώ παράλληλα με το παραπάνω καταργείται πλήρως η πληρωμή τους. Ειδικά στους κλάδους με έντονη εποχικότητα (τουρισμός, συγκοινωνίες, κ.α.) ή περιοδικότητα (κατασκευές) για όλους τους μήνες που οι εργαζόμενοι λιώνουν στη δουλειά θα εργάζονται 50ωρο χωρίς υπερωρίες, ενώ ακόμα και η «επιστροφή των ωρών» είναι φούμαρα καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είτε δουλεύουν μεροκάματο, είτε απολύονται.
- Οι επιχειρήσεις θα μπορούν με μια απλή διαδικασία να ενταχθούν στην κατηγορία αυτών που δεν έχουν Κυριακάτικη αργία. Ουσιαστικά εντείνουν με κάθε ευκαιρία την διαδικασία για την πλήρη κατάργησή της.
- Αποκτά δικαίωμα ο εργοδότης να απαγορεύσει στον εργαζόμενο την προσέλευσή του στη δουλειά μετά την προειδοποίηση της απόλυσής του. Αυτό διευκολύνει τον εργοδότη και οικονομικά, αφού η αποζημίωση απόλυσης μετά από προειδοποίηση είναι μειωμένη κατά 50%, αλλά και όσον αφορά τους ταξικούς αγώνες αλληλεγγύης που μπορούν να λάβουν χώρα από συναδέλφους ή σωματεία στον χώρο της δουλειάς του απολυμένου.
- Οι εργατικές διεκδικήσεις παύουν να υπάγονται στην Επιθεώρηση Εργασίας και μεταβιβάζονται στο αυτόνομο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου Ο.ΜΕ.Δ. (Οργανισμός ΜΕσολάβησης και Διαιτησίας).
- Έχει το δικαίωμα ο εργοδότης να συστήνει ατομική σύμβαση εργασίας με τον εργαζόμενο ακόμα και αν υπάρχει ήδη συλλογική σύμβαση εργασίας.
- Είναι υποχρεωτική η εγγραφή-φακέλωμα των εργατικών σωματείων και συνδικαλιστικών οργανώσεων στο «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων», στοχοποιώντας τους συνδικαλιστές, όπως επίσης είναι υποχρεωτική και η εγγραφή στο «μητρώο πραγματικών δικαιούχων», όπου αυτό σημαίνει ότι νομιμοποιείται πλήρως ο έλεγχος από το υπουργείο οικονομικών στα εσωτερικά των σωματείων.
- Στρέφεται ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες των εργαζομένων, ποινικοποιείται η συνδικαλιστική δράση, η απεργία και οι απεργιακές κινητοποιήσεις και περιφρουρήσεις καθίστανται όχι μόνο «παράνομες και καταχρηστικές», όπως έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, αλλά ποινικά κολάσιμες πράξεις.
- Μετατρέπεται ο συνδικαλισμός σε μια ψηφιακή μάχη μηχανισμών όπου ακυρώνονται οι πραγματικές διαδικασίες της συνέλευσης με τη ζωντανή συναδελφική συζήτηση, ζύμωση και ανταλλαγή σκεπτικών (πολιτική και συνδικαλιστική), ενώ προωθείται η ηλεκτρονική ψήφος, ιδιαίτερα σε σημαντικά ζητήματα λήψης αποφάσεων όπως αυτό της απεργίας.
- Σε επιχειρήσεις που τη λειτουργία τους κρίνουν αυτοί ως «κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο», είναι απαραίτητο να εργάζεται ως προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον το 40% του συνολικού προσωπικού. Θεσμοθετείται ουσιαστικά απεργοσπαστικός μηχανισμός για το χτύπημα των απεργιών.
«Εκσυγχρονισμός» με νέες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων. «Ανάπτυξη» βαμμένη με το αίμα των εργατών και των ανθρώπων της τάξης μας. «Κανονικότητα» ο εργασιακός μεσαίωνας και η διάλυση της ζωής μας με μια σειρά από νομοσχέδια και τροπολογίες. Ανέκαθεν ο στόχος των αφεντικών ήταν η δημιουργία εργαζόμενων «ευέλικτων» με ωράρια λάστιχο και απογυμνωμένων από κάθε είδους δικαίωμα. Υποταγμένων στην υπερεκμετάλλευση και χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.
Το νέο αυτό νομοσχέδιο αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης ταξικής επίθεσης που έχουν εξαπολύσει με ιδιαίτερο μένος κράτος κα κεφάλαιο στον κόσμο της εργασίας και στην κοινωνία. Μετά από μια δεκαετία καπιταλιστικής κρίσης, γιγάντωσης των πολιτικών λιτότητας, ανέχειας και φτώχειας, μετά από 10 χρόνια μνημονίων, εφαρμοστικών νόμων και λυσσαλέας επίθεσης σε κάθε κοινωνικό και ταξικό κεκτημένο, έρχεται ακόμα ένα νομοσχέδιο να γκρεμίσει όποια κατάκτηση και δικαίωμα έχει απομείνει. Την έξαρση της κρίσης θα κληθούν να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι με βαρύ τίμημα. Γιατί οι δομικές και ανεπίλυτες αντιφάσεις του καπιταλιστικού οικοδομήματος είναι αυτές που γεννούν ξανά και ξανά τις κρίσεις και νέους κύκλους επίθεσης στις κοινωνίες και στους λαούς. Γιατί η σήψη του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος είναι έκδηλη και δεν μπορεί να μακιγιαριστεί, γιατί αυτό το σύστημα το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι εξαθλίωση, θάνατο, φτώχεια και ανέχεια.
Το σύστημα, μπροστά στο αδιέξοδο που το ίδιο παράγει και συντηρεί, οχυρώνεται προληπτικά απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό» και τις εκρήξεις που αυτός μπορεί να φέρει. Ένας εχθρός που δεν είναι άλλος από την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία η οποία ασφυκτιά μέσα στην υπάρχουσα βαρβαρότητα. Μπορεί με τους αρνητικούς κοινωνικούς και ταξικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί (και εξαιτίας της λυσσαλέας επίθεσης που δεχόμαστε και εξαιτίας της παρατεταμένης ήττας των κινημάτων και της αδυναμίας απάντησης) η κοινωνική οργή που σοβεί να αδυνατεί να βρει αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά μία ρωγμή στην κανονικότητα μπορεί να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και ανατροπές.
Γι’ αυτό, μαζί με την επίθεση σε κάθε κεκτημένο, με την κατάργηση κάθε δικαιώματος, με την γιγάντωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και την διεύρυνση του αντεργατικού οπλοστασίου κράτους και εργοδοτών, επιχειρούν να απονεκρώσουν τους χώρους δουλείας από οτιδήποτε ανατρεπτικό και αγωνιστικό. Ο συνδικαλισμός, η ταξική οργάνωση, η απεργία και η περιφρούρηση της πρέπει να παρανομοποιηθούν. Πρέπει να χτυπηθεί κάθε εστία ανυπακοής, αντίστασης, ταξικής δράσης και αλληλεγγύης. Στους χώρους δουλειάς, αλλά και στους κοινωνικούς χώρους, πρέπει να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου. Η καπιταλιστική μηχανή πρέπει να δουλεύει και εμείς απλά να είμαστε τα γρανάζια της.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι χωρίς τους εργαζόμενους τα γρανάζια δεν γυρνάνε. Ότι εμείς οι ίδιοι παράγουμε τον πλούτο. Πρέπει να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις. Να οργανωθούμε, να αντεπιτεθούμε, να χτυπήσουμε. Να υπερασπιστούμε την ιστορία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και τις κατακτήσεις τους. Να κάνουμε τον συνδικαλισμό επικίνδυνο. Κάθε χώρος δουλείας να γίνει εστία αντίστασης και αγώνα. Η τάξη μας να ξυπνήσει και να αντεπιτεθεί.
135 χρόνια μετά την εξέγερση του Σικάγο οι δρόμοι πρέπει να φωνάζουν «κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Γιατί μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς σε μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία. Γιατί η νιότη του κόσμου είναι η επανάσταση, η αναρχία και ο ελευθεριακός κομμουνισμός.
Θωμάς Μ.
Δημοσιεύτηκε στο 2ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ
Δυσήνιος Ίππος 