Η Μελέκ Ιπέκ είναι ελεύθερη μετά από αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου της Αττάλειας στην Τουρκία.
Στις 11 του περασμένου Γενάρη, στην Τουρκία, η Μελέκ Ιπεκ ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε από τον άντρα της, ο οποίος αφού της έβαλε χειροπέδες την άφησε γυμνή στο μπάνιο μπροστά στα παιδιά τους για όλο το βράδυ.
Η Μελέκ Ιπέκ υπήρξε δυνατή… Μόλις ο άντρας απείλησε εκείνη και τα παιδιά τους με ένα τουφέκι, και αφού είχε βασανιστεί για ώρες, βρήκε τη δύναμη και με φορεμένες τις χειροπέδες πήρε το όπλο και αμύνθηκε.
Η Μελέκ Ιπέκ είναι σήμερα ζωντανή επειδή στάθηκε στα πόδια της και αμύνθηκε σε αυτή την κτηνωδία.
Στο βίντεο βλέπουμε τη στιγμή που συναντά τις κόρες της για πρώτη φορά αφού πέρασε 108 μέρες στη φυλακή.
[Μέρος της κατάθεσης της Μέλεκ Ιπέκ στο δικαστήριο]
«Ποτέ, ποτέ δεν ήθελα να φτάσουμε εδώ. Να γίνει έτσι. Για 14 χρόνια παρακαλούσα όλο αυτό να τελειώσει ήσυχα. Με κάποιον τρόπο. Με έναν τρόπο να τελειώσει. Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Με είχε δείρει και εκείνη τη μέρα. Αν η σφαίρα δεν είχε καρφωθεί στο παράθυρο, δεν θα μιλούσαμε τώρα. Θα ήμουν νεκρή εγώ. Με είχε δέσει με χειροπέδες στο μπάνιο εκείνη την ημέρα. Δεν μπορούσα να ακούσω τις φωνές των παιδιών μου. Νόμιζα πια ότι ήταν και εκείνες νεκρές. Όλη εκείνη την ώρα παρακαλούσα τον Θεό. Παρακαλούσα να μη με δοκιμάσει με τον πόνο τού να αντικρίσω τα παιδιά μου νεκρά. Προσευχόμουν με όλη μου τη δύναμη. “Θεέ μου, μη μου δείξεις τα παιδιά μου νεκρά!”. Όταν άκουσα τις φωνές τους μετά από ώρα πήρα δύναμη. Χάρηκα. Ξέχασα όλα όσα μου είχε κάνει. Τον παρακάλεσα να μη μη σκοτώσει. Του το είπα: ότι για 14 χρόνια προσευχόμουν να βγει από τη ζωή μου ήσυχα. Παλιά, πριν ακόμη γεννηθούν τα παιδιά, είχα προσπαθήσει να αυτοκτονήσω. Ούτε θέλησα ποτέ να τον σκοτώσω, ούτε καν ευχήθηκα για τον θάνατό του. Μέχρι το τέλος έκανα υπομονή. Ήλπιζα ότι θα φύγει, ότι κάπως θα μας άφηνε. Λυπάμαι. Λυπάμαι που πέθανε. Λυπάμαι τόσο βαθιά που τον σκότωσα εγώ. Αλλά αν δεν είχε εκπυρσοκροτήσει το όπλο εκείνη την ημέρα, αν δεν είχε πεθάνει εκείνος, τώρα θα ήμασταν νεκρές εμείς. Σας ζητάω συγνώμη, κύριοι, πολύ! Ποτέ, ποτέ μου δεν ήθελα να γίνει έτσι. Αλλά θα σκότωνε εμένα και τα παιδιά μου. Ναι, αλήθεια είναι, όταν πήρα τηλέφωνο την αστυνομία και όταν ήρθαν να με συλλάβουν το είπα αυτό. Είπα “απόψε, εδώ, δεν θα με δείρει κανείς…”».
Η πατριαρχία είναι εδώ και σκοτώνει από την Τουρκία μέχρι την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
Αυτό εδώ το σύστημα είναι που γεννά τους δολοφόνους γυναικών και τους βιαστές. Είναι αυτά τα αποτελέσματα ενός κόσμου που διαχέει την πατριαρχία και τον σεξισμό και αναπαράγει το ίδιο τις έμφυλες διακρίσεις και τις εξουσιαστικές σχέσεις για να συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί. Οπότε αυτή η απόφαση του δικαστηρίου της Τουρκίας, μας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως αυτό είναι το πιο αληθινό πρόσωπο της κυριαρχίας.
Ειδικά, εν μέσω πανδημίας, κρίσης και απαγόρευσης κυκλοφορίας, τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Χιλιάδες γυναίκες που αναγκάζονται να ζουν με τον κακοποιητή τους χωρίς να έχουν καμιά διέξοδο, μετρώντας σήμερα και πολλές γυναικοκτονίες ως απόρροια αυτής της συνθήκης.
Ο μόνος δρόμος για τις γυναίκες είναι να βρεθούν η μία με την άλλη, να μιλήσουν για ό,τι τις απασχολεί, να οργανωθούν και να απαντήσουν συλλογικά και μαχητικά απέναντι σε ένα σύστημα που επιχειρεί να μας εξοντώσει, ως εργαζόμενες και ως γυναίκες και στους εκφραστές του.
Από την Ελλάδα μέχρι την Τουρκία η πατριαρχία είναι εκεί έξω, τσακίζεται στο δρόμο και θα υπάρχει σίγουρα όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο. Από την Ελλάδα μέχρι την Τουρκία, ας γκρεμίσουμε αυτό το σύστημα που γεννά τη βία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό…
Δυσήνιος Ίππος 