Θα περίμενε κανείς ότι σε περίοδο πανδημίας ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να συμβούν είναι να κλείσουν εργασιακοί χώροι που δεν είναι απαραίτητοι για την διαβίωση του ανθρώπου. Μέχρι τουλάχιστον να ενισχυθεί το σύστημα υγείας και να βρεθεί κάποιο αντίδοτο. Αυτό βεβαία δεν θα μπορούσε να συμβεί σε ένα οικονομικό σύστημα που στην βάση του βλέπει τον κόσμο της εργασίας σαν αναλώσιμο. Από την άλλη είδαμε βεβαία εργαζόμενους να υψώνουν την φωνή τους ζητώντας να κλείσουν χώροι εργασίας στην Ευρώπη αλλά τελικώς δεν εισακούστηκαν με αποτέλεσμα την διασπορά του κορονοϊού.
Το 2020 δεκάδες εργαζόμενοι έχασαν την ζωή τους στα λεγόμενα εργατικά “ατυχήματα”* και ενώ διανύουμε τον τέταρτο μήνα του 2021 πάνω από 5 εργαζόμενοι έχουν ήδη χάσει την ζωή τους. Οι δυο τελευταίοι εργαζόμενοι έχασαν την ζωή του στις αρχές Μάρτιου στην Πάτρα, το πρώτο περιστατικό συνέβη στην περιοχή της παλαιάς εθνικής οδού, σε επιχείρηση επεξεργασίας μαρμάρων όπου ο εργαζόμενος, ηλικίας 58 ετών καταπλακώθηκε από μαρμάρινο όγκο και το δεύτερο στα έργα επέκτασης, βιομηχανίας παρασκευής φαρμάκων της εταιρίας CBL στην ΒΙΠΕ, ο εργαζόμενος ηλικίας 66 ετών, υπέστη ατύχημα όταν ανυψούμενο με γερανό φορτίο έπεσε, καθώς ο ιμάντας που το συγκρατούσε έφυγε από την ασφάλεια.
Οι εργαζόμενοι λοιπόν βιώνουν μια διπλή καταπίεση, από την μια η αυθαιρεσία της κάθε εργοδοσίας που τόσα χρόνια αρνείται να εφαρμόσει τα μέτρα προστασίας μέσα από τις υποδείξεις των σωματείων και τώρα αρνείται να εφαρμόσει τα μέτρα υγειονομικής προστασίας. Από την άλλη η αυθαιρεσία του κράτους που δεν εξοπλίζει το σύστημα υγείας όσο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιούν καθημερινά οι εργαζόμενοι.
*Η λέξη ατυχήματα είναι σε εισαγωγικά γιατί κατά την γνώμη μου δεν μπορεί να θεωρείται ως τέτοιο αφού τα αίτια που το προκαλούν γίνονται εν γνώσει του εργοδότη ή του κράτους.
Μάκης Τζ.
βιομηχανικός εργάτης και λιμενεργάτης
(Δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ)
Δυσήνιος Ίππος 