Την Τετάρτη 22 Μαρτίου, ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση η επίταξη, για ένα μήνα, διακοσίων περίπου ιδιωτών γιατρών προκειμένου να μετακινηθούν στα δημόσια νοσοκομεία και να προσφέρουν «βοήθεια» στην αντιμετώπιση της πανδημίας που βρίσκεται σε έξαρση. Η κίνηση αυτή από τη μεριά του κράτους δεν είναι τίποτα άλλο από μια κίνηση πανικού στην προσπάθειά του να κρύψει τις εγκληματικές ευθύνες που το βαραίνουν για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και ιδιαίτερα στα Δημόσια νοσοκομεία.
Βρισκόμαστε δεκατρείς περίπου μήνες μετά την έναρξη της πανδημίας στη χώρα. Μετράμε περισσότερους από οκτώ χιλιάδες νεκρούς. Κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι διασωληνώνονται σε απλά κρεβάτια εκτός ΜΕΘ, σε ράντζα και σε διαδρόμους, περιμένοντας να έρθει η σειρά τους να βρούν ένα κρεβάτι και, όπως είναι προφανές, πολλοί από αυτούς πεθαίνουν στη διαδικασία αυτή. Την Παρασκευή 26 Μαρτίου υπήρξε η ωμή ομολογία της παραπάνω εγκληματικής πολιτικής απο την πλευρά του κράτους όταν,κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης ενημέρωσης για την πορεία της πανδημίας, η καθηγήτρια Βάνα Παπαευαγγέλου, μέλος της κρατικά διορισμένης και ελεγχόμενης επιτροπής εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου, δήλωσε με απύθμενο θράσος ότι «μόνο ένα 20% των ασθενών πεθαίνει εκτός ΜΕΘ». Με την κυνική της αυτή δήλωση επιχείρησε να παρουσιάσει ως μεγάλη επιτυχία της κρατικής πολιτικής το γεγονός ότι ένας στους πέντε συνανθρώπους μας δεν καταφέρνει να βρεί κρεβάτι και να λάβει την φροντίδα που δικαιούται, με αποτέλεσμα να πεθάνει. Πρίν από λίγες ημέρες είχε δει το φως της δημοσιότητας μια καταγγελία από το προσωπικό του νοσοκομείου «Γεννηματάς», σύμφωνα με την οποία κατά τη διάρκεια της εφημερίας, για 176 ασθενείς Covid αναλογούσαν συνολικά 5 γιατροί, μια αναλογία δηλαδή ενός γιατρού ανά 36 ασθενείς. Την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια της εφημερίας στο «Λαϊκό», το νοσοκομείο έφτασε στα όρια της κατάρρευσης, καθώς δεν μπορούσε να περιθάλψει όλο τον κόσμο που το είχε ανάγκη, με αποτέλεσμα να κινδυνέψει να σταματήσει η εφημερία. Το προσωπικό στα νοσοκομεία αναγκάζεται να δουλεύει εξαντλητικά ωράρια, να κάνει πρόσθετες εφημερίες, πολλές φορές αμισθί, ακόμα και να διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή εξαιτίας των τραγικών ελλείψεων σε εξοπλισμό και μέτρα προστασίας..
Όλα όσα αναφέρθηκαν, αποτελούν την πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα στα Δημόσια νοσοκομεία και οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην θανατοπολιτική που ακολουθεί το κράτος από την αρχή της εμφάνισης της υγειονομικής κρίσης. Από τον προηγούμενο Μάρτιο, δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, έχει περιφρονήσει επανειλημμένως τα αιτήματα και τις προτάσεις των υγειονομικών και των οργανώσεών τους και, σαν να μην έφτανε αυτό, έχει κάνει την κρίση ευκαιρία προκειμένου να περάσει μια σωρεία αντικοινωνικών νομοσχεδίων, επιβάλλοντας μέρα με τη μέρα έναν όλο και πιο βαθύ ολοκληρωτισμό. Αντί λοιπόν να προχωρήσει σε μαζικές προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού και στην άμεση χορήγηση όλων των απαραίτητων μέσων προστασίας στους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο, αντί να διαθέσει δωρεάν -συχνά τέστ σε όλο τον πληθυσμό, αντί να σταματήσει τη λειτουργία των βιομηχανικών κατέργων (που είναι βασική εστία μετάδοσης του ιού), αντί να επιτάξει τις μεγάλες ιδιωτικές κλινικές και να τις θέσει στη διάθεση της δημόσιας υγείας, το Κράτος επέλεξε να τα αγνοήσει όλα αυτά και να προχωρήσει στην επιβολή λοκ-ντάουν και περιορισμών, με ελάχιστο επιδημιολογικό αποτέλεσμα. Η κρατική αναλγησία έφτασε σε τέτοιο σημείο που, όταν ήρθαν τα εμβόλια στη χώρα, αντί να προβεί στην άμεση διάθεση τους στον πληθυσμό, έπρεπε πρώτα να παρακολουθήσουμε όλοι την παρέλαση των κάθε λογής κυβερνητικών αξιωματούχων από τα εμβολιαστικά κέντρα, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την εξουσία τους και να εμβολιαστούν κατά προτεραιότητα.
Όσο αφορά το ζήτημα των επιτάξεων, από το οποίο ξεκινήσαμε, αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες δεν είναι τίποτα άλλο από έναν κρατικό εμπαιγμό. Εδώ και ένα μεγάλο διάστημα, το κράτος έχει καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να διαφυλάξει τα κέρδη του ιδιωτικού κεφαλαίου στον χώρο της υγείας. Τη στιγμή που τα Δημόσια νοσοκομεία ασφυκτιούν, μετατρέπονται αποκλειστικά σε νοσοκομεία Covid και αναβάλλουν χειρουργεία, τα ιδιωτικά νοσοκομεία παραμένουν «καθαρά» και δέχονται μόνο non-Covid περιστατικά. Μάλιστα, προκειμένου να δεχθούν αυτά τα περιστατικά, το κράτος αποζημιώνει τους ιδιώτες με υπέρογκα ποσά. Μέσα λοιπόν σε μια τέτοια συνθήκη, η απόφαση για άμεση επίταξη διακοσίων ιδιωτών γιατρών είναι, το λιγότερο, προκλητική. Σε αντίθεση με τις ιδιωτικές κλινικές που διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό, ΜΕΘ και σύγχρονο εξοπλισμό, οι γιατροί αυτοί (πέρα από το ότι είναι ελάχιστοι σε αριθμό) καλούνται να ανταπεξέλθουν σε μια κατάσταση για την οποία δεν έχουν λάβει εκπαίδευση και, φυσικά, δεν μπορούν να καλύψουν τις ελλείψεις που υπάρχουν σε εξοπλισμό και ΜΕΘ.
Η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω, δεν είναι καινούργια και δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Η έλευση της πανδημίας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αναδείξει στο μέγιστο βαθμό το διαχρονικά εγκληματικό πρόσωπο του Kράτους και του Kεφαλαίου και τον αμοραλισμό της κυριαρχίας. Το Κράτος, ως μηχανισμός, είναι από τη φύση του αντιθετικό με την ευημερία και τις ανάγκες της κοινωνίας, όσο και αν οι θιασώτες του κόπτονται για το αντίθετο. Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα και αποτυπώνεται στο πεδίο της υγείας δεν είναι συγκυριακή, ούτε οφείλεται μόνο στις εγκληματικές πολιτικές της σημερινής πολιτικής διαχείρισης (οι οποίες είναι δεδομένες). Η αδιαφορία και η περιφρόνηση των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών για την προστασία της κοινωνίας και της ανθρώπινης ζωής, ιδιαίτερα της ζωής των ανθρώπων που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, είναι ένα εγγενές στοιχείο του άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Η διάλυση του Ε.Σ.Υ, οι απολύσεις και η περικοπή των μισθών των εργαζομένων στα νοσοκομεία και σε άλλες δομές υγείας, η περιφρόνηση για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και η ολοένα αυξανόμενη τάση για ιδιωτικοποίηση της υγείας και μετατροπή της σε εμπόρευμα, είναι έργο όλων των προγούμενων διαχειριστών της κρατικής εξουσίας και εντάσσονται στο συνολικότερο πλαίσιο του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου : του Καπιταλισμού. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από όταν ο Υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης δήλωνε με περίσσιο θράσος ότι «οι απολύσεις γιατρών και άλλων εργαζομένων στην υγεία, καθώς και το κλείσιμο νοσοκομείων είναι έργο δικό μου και δεν πρέπει να χρεώνεται στην Τρόικα» ή όταν, απευθυνόμενος στους νοσοκομειακούς γιατρούς έλεγε ότι «πρέπει να απολυθείτε για να μάθετε τι εστί βερίκοκο». Οι φράσεις αυτές, όσο κωμικές και αν φαίνονται για όποιον έχει στοιχειώδη αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας, είναι τρομακτικές όταν βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου που διαχειρίζεται τις ζωές όλων μας. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι ο συγκεκριμένος Υπουργός το μόνο που κάνει είναι να εκφράζει ανοικτά τις απόψεις του συνόλου των εξουσιαστών, ακόμα και αν κάποιοι απο αυτούς δεν το εκφράζουν με τους ίδιους όρους στο δημόσιο πεδίο. Όσο λοιπόν και αν επιμένουν να μιλάνε για «ατομική ευθύνη» και να κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία, η αλήθεια είναι, και δεν κρύβεται πλέον, ότι η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι έργο των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας και μόνο, οι οποίοι εφαρμόζοντας τις αντικοινωνικές τους πολιτικές επιτίθενται στους από τα κάτω, στηρίζουν το καπιταλιστικό οικοδόμημα και συμβάλλουν στην ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση των ταξικών ανισοτήτων.
Η όλη διαχείριση της πανδημίας από το κράτος θα πρέπει να μας οδηγήσει σε κάποια πρώτα και πολύ βασικά συμπεράσματα. Μέσα σε μια συνθήκη στην οποία βλέπουμε καθημερινά δεκάδες συνανθρώπους μας να πεθαίνουν αβοήθητοι, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να δίνει καθημερινά μάχη για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη και από την άλλη πλευρά το κράτος να αδιαφορεί για την προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας, πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι τον αγώνα ενάντια στην πανδημία δεν τον δίνουμε όλοι μαζί. Οι εκκλήσεις των κυβερνώντων για «εθνική ομοψυχία» χρησιμεύουν μόνο για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να ξεπλένουν τις ευθύνες τους. Οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, το ριζοσπαστικό κίνημα, τα σωματεία των υγειονομικών και όχι μόνο, οι διάφορες οργανώσεις και συλλογικότητες που ανέλαβαν εξαρχής δράση ήταν αυτοί που διεκδίκησαν και εξακολουθούν να διεκδικούν την αντιμετώπιση της πανδημίας με γνώμονα την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη και τον σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν σηκώσει από την αρχή στις πλάτες τους την υγειονομική κρίση, αυτοί είναι που έχουν απλώσει χέρι βοηθείας σε κάθε έναν και κάθε μια που το έχει ανάγκη, αυτοί είναι που θα ξανασηκώσουν από αύριο στις πλάτες τους όλες τις συνέπειες που θα προκληθούν από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας απο το Κράτος. Και όπως είναι λογικό, όλοι αυτοί δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους κάθε λογής καταπιεστές. Ενώ, λοιπόν, οι τελευταίοι βλέπουν την πανδημία ως ευκαιρία για την μεγαλύτερη εδραίωση της κυριαρχίας τους, όλοι εμείς που στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων αγωνιζόμαστε για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, έτσι ώστε «να μην συνηθίσουμε τον θάνατο» που μας προσφέρουν οι σύγχρονοι τύραννοι. Και ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να είναι ξέχωρος από τον αγώνα για την ολική ανατροπή του υπάρχοντος άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, του Κράτους και του Κεφαλαίου, από τον αγώνα, δηλαδή, που θα έχει ως στόχο τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Ανδρέας Κ.
(Δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ)
Δυσήνιος Ίππος 