Το διήγημα που αναδημοσιεύουμε σήμερα προέρχεται από το συντροφικό εγχείρημα Το ελατήριο (blog).
Το ελατήριο είναι ένας ζωντανός, γράφων οργανισμός. Ένα έλασμα που γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στην καταπράσινη Κυψέλη και κατοικεί ακόμα στο κέντρο της πόλης. Στο πλαίσιο της “δια βίου εκπαίδευσής” του, έχει ασκήσει δεκάδες επαγγέλματα δίχως να “προκόψει ποτέ”, με την στενόμυαλη οικονομική έννοια του όρου. Χάριν ευκολίας και για την αποφυγή φορολογικών μπερδεμάτων με τους υπόλοιπους υπηκόους, του δώθηκε κάποτε κι ένα κανονικό όνομα.
Με αφορμή την Σαρακοστή των Άγιων Πατέρων, και με την συνέπεια που μας διακρίνει ενάντια στο τριαδικό ιδανικό της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, δημοσιεύουμε (εγώ και οι πολλαπλές πτυχές μου,δηλαδή) ένα διήγημα από το Ελατήριο που στην πρωταρχική του μορφή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό HUMBA στο πλαίσιο του αφιερώματος “Black lives matter-Say her name-I can’t breathe”.
Μια ιστορία για τον ρατσισμό, την θρησκευτική μισαλλοδοξία, την πατριαρχία και την κοινωνική καταστολή αφού η ατμόσφαιρα γύρω μας γίνεται ολοένα και πιο αποπνικτική.
Μια αφήγηση για τον Μαύρο Κάιν. Έναν “βιβλικό” ήρωα που αλλάζει χρώμα, φύλο και τρόπους αγώνα διασχίζοντας τους αιώνες κόντρα στον Θεό που θέλει να του επιβληθεί.
Όπως λέει κι ο-η ίδιος-α,ευλαβικά:
Κάποτε υπήρξα ο Ναβάχο σαμάνος που τώρα είναι αλκοολικός καθαριστής τζαμιών στον 69ο όροφο ενός ουρανοξύστη στο Σαν Φρανσίσκο. Οι παλιοί του φίλοι, τα τσακάλια στις βουνοκορφές, είναι πλέον οικόσιτοι ντελάληδες που ουρλιάζουν πάνω σε τσιμεντένιες ταράτσες ασυνάρτητες, κατακίτρινες ειδήσεις με βαρύγδουπους τίτλους, τρυπώντας τα αυτιά του λησμονημένου Ινδιάνου με βίτσια διασημοτήτων.
Ακόμα πιο πριν ήμουν μια στήλη άλατος. Το απομεινάρι σκόνης απ’ το στήθος της ανυπάκουης Σάρας που σνίφαραν οι ιεραπόστολοι αρχάγγελοι Σου ψέλνοντας «αλληλούια» καταμεσής του αφρικάνικου αέρα, πάνω από σκελετωμένα βρέφη.
Δεν είμαι η Εύα ούτε ο Αδάμ, Κύριε. Είμαι το δαγκωμένο μήλο που θέλει να σφηνώσει στον λαιμό Σου!
Καλή ανάγνωση και καλή λευτεριά.
Υγ1: Θα το λέμε και θα το ξαναλέμε πως οι ιστορίες φτιάχνονται για να ταξιδεύουν και να συναντούν την φαντασία των αναγνωστών. Για αυτό τον λόγο, αν σας αρέσει η συγκεκριμένη ιστορία, μην διστάσετε να πατήσετε το κουμπί της κοινοποίησης παρακάτω και να συνδράμετε σε αυτό το ταξίδι. Αν θέλετε ανεξάρτητους δημιουργούς, βάλτε κι εσείς το χεράκι σας και διαδώστε το έργο τους αν το θεωρείτε αξιόλογο.
Υγ2:Αν είστε από αυτούς τους ισαποστάκηδες που μπροστά σε ό,τι ζούμε το μόνο που έχετε να πείτε είναι πως “καταδικάζετε την βία από όπου και αν προέρχεται”, δεν θεωρώ πως έχετε επισκεφτεί ένα ιστολόγιο της αρεσκείας σας. Πατώντας το βελάκι πάνω και αριστερά μπορείτε να επιστρέψετε από εκεί από όπου ήρθατε.
Δυσήνιος Ίππος 