ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ 8η ΜΑΡΤΗ
| ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΙΣ 8η ΜΑΡΤΗ: ΠΕΜΠΤΗ 18.02.2021, 15:00, ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΕΠΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩ (ΠΑΤΡΕΩΣ 87) |
Εσένα,
Θα σε ονόμαζα Άννα,
Θα σε ονόμαζα Γιάννα,
Θα σε ονόμαζα ομορφούλα
Κλώστρια μελαχρινούλα,
Μικρή πεταλούδα
Υφάντρα.
Εσύ που ήσουν
Σκλάβα του εργοστασίου
Σκλάβα της μηχανής
Σκλάβα του ωραρίου
Σκλάβα του μισθού,
Υφάντρα μελαχρινούλα
Μικρή πεταλούδα
Εργάτρια του υφαντουργείου.
Γύρνα, γύρνα, γύρνα,
Γύρνα, κορίτσι μου,
Γύρνα το κουβάρι
Της μοίρας σου
Γύρνα, γύρνα, γύρνα,
Γύρνα, κορίτσι μου,
Ύφανε την κλωστή
Της μοίρας σου.
Η ζωή σου βρίσκεται στο εργαστήρι,
Εκεί θα μπορέσουν να υφανθούν
Με τα χέρια σου και με τα χέρια των άλλων
Υφάσματα που θα ντύσουν την ελευθερία.
Βίκτωρ Χάρα
H φετινή 8η Μάρτη έρχεται να μας υπενθυμίσει τη σημασία των μαζικών, μαχητικών εργατικών γυναικείων-και όχι μόνο- αγώνων. Έρχεται να μας υπενθυμίσει πως ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές και πως η μόνη προοπτική για να ζήσουμε σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας είναι η οργάνωση και ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση.
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε το 1910 για να τιμηθούν οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τις απαρχές της ημέρας αυτής. Κάποιες από αυτές φαίνεται να είναι είτε η απεργία εργατριών ιματισμού το 1857 είτε μια διαδήλωση απεργών το 1908 στη Νέα Υόρκη. Η μαχητική απεργία και “η εξέγερση των 20.000” τον χειμώνα του 1910, η φωτιά της TriangleWaist με τις κλειδωμένες εργάτριες μέσα, η απεργία των κλωστοϋφαντουργών στο Λόρενς της Μασαχουσέτης το 1912 με τις γυναίκες να πρωτοστατούν δείχνουν όλα πως-όπως και να έχει- πρόκειται για μια εποχή κατά την οποία η Αμερική στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις των πιο άγρια εκμεταλλευομένων κομματιών στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, που ήταν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες εργάτριες και μετανάστριες.
Η καθεστωτική καθιέρωση μιας τέτοιας μέρας ως μια μέρα γιορτής για την γυναίκα επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και συλλογικής μνήμης που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Έναν αγώνα τον οποίο η κυριαρχία συνεχώς επιχειρεί να προβάλει ως «αίτημα για ισότητα στη διαχείριση της εξουσίας». Η προσπάθεια ενσωμάτωσης των διαφόρων κινημάτων και η αλλοίωση των ταξικών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους είναι συνήθης πρακτική της κυριαρχίας για να αφομοιώσει κάθε προσπάθεια αντίστασης. Για εμάς, η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα αντίστασης και αγώνα και όχι μια «γιορτή», που στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να επιβεβαιώνει και να αναπαράγει τους επιβεβλημένους έμφυλους ρόλους.
Πανδημία και έμφυλες επιπτώσεις
Εδώ και έναν χρόνο, εν μέσω πανδημίας και κρατικών απαγορεύσεων, έχει ενταθεί η επίθεση στις γυναίκες ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, καθώς τo κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας το οποίο ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τον πόλεμο, επιδιώκει τη διατήρηση και τη διαιώνιση των προνομίων και της εξουσίας του σε συνθήκες οξυμένης κοινωνικής, υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Η απάντηση του κράτους και του κεφαλαίου στην εξάπλωση του κορωνοιού ήταν και είναι η επίκληση στην ατομική ευθύνη και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός των ανθρώπων στα σπίτια τους, εκτός από την εκπλήρωση βασικών τους «υποχρεώσεων» όπως η εργασία για την οποία επιτρέπεται ο συνωστισμός. Είναι σαφές πως ο στόχος δεν είναι η εξάλειψη της πανδημίας, αφού κανένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο δεν έχει παρθεί όλους αυτούς τους μήνες, αλλά η πειθάρχηση και ο απόλυτος έλεγχος της κυκλοφορίας. Το ίδιο το κράτος που για χρόνια υποβάθμισε πλήρως τη δημόσια υγεία, είναι αυτό που σήμερα επικαλείται την δική μας ατομική ευθύνη στην εξάπλωση του ιού.
Όμως το «Μένουμε Σπίτι», όπως επιβλήθηκε από το κράτος το προηγούμενο διάστημα, δεν είναι εφικτό για πολλούς ανθρώπους. Δεν είναι εφικτό για τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους/τις μετανάστες/ριες και τους/τις κρατουμένους/ες. Δεν μπορεί να γίνει εφικτό και για όλες εκείνες τις γυναίκες που δουλεύουν νυχθημερόν σε σουπερ μάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, στα νοσοκομεία κ.α. κάτω από εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και με ελάχιστα -έως μηδαμινά- μέτρα προστασίας. Επιπλέον, τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά την περίοδο υποχρεωτικού εγκλεισμού, όπως φαίνεται με τη ραγδαία αύξηση των τηλεφωνικών κλήσεων στις αντίστοιχες γραμμές βοήθειας όπως και με την εισαγωγή ανάλογων περιστατικών στα νοσοκομεία, καθώς ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα για τις γυναίκες, τα παιδιά και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που υποχρεώνονται να βιώνουν την έμφυλη βία μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Νομοσχέδιο για συνεπιμέλεια: η εκδίκηση του πατριαρχικού κόσμου
Ταυτόχρονα, μέσα σε μία ασφυκτική κατάσταση για τις γυναίκες που βιώνουν ενδοοικογενειακή, σεξουαλική και σωματική, κακοποίηση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, επιχειρείται να πάει προς ψήφιση το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια το οποίο εξαναγκάζει χιλιάδες γυναίκες και παιδιά να εγκλωβίζονται υποχρεωτικά σε μία κακοποιητική συνθήκη ζωής, στην οποία θα εξετάζεται το αν υφίσταται πράγματι βία προκειμένου να αίρεται η υποχρέωση συνεπιμέλειας. Χιλιάδες διαζύγια αποτελούν αποτέλεσμα μεγάλης προσπάθειας της γυναίκας να απεμπλακεί από ένα σπίτι-φυλακή, μια προσπάθεια που σήμερα την αναγκάζει να μην έχει ούτε αυτή τη διέξοδο υποχρεώνοντας το παιδί να ζει εξίσου με τους δυο γονείς με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Ακόμα και αν η μητέρα επικαλεστεί βία, αυτή πρέπει να αποδειχτεί. Να αποδειχτεί από ποιόν; Από το αστικό δικαστήριο, βασικό πυλώνα ενός συστήματος που γεννά τη βία, που αναπαράγει τη βία και δη την πατριαρχική; Και η ψυχολογική βία; Αυτή πως αποδεικνύεται;
Να επισημάνουμε, άλλωστε, πως το ισχύον νομικό πλαίσιο δεν απαγορεύει τη συνεπιμέλεια σε περίπτωση διαζυγίου, προϋποθέτει, όμως, τη συμφωνία μεταξύ των δυο γονέων. Οπότε, μιλάμε για ένα νομοσχέδιο, το οποίο έρχεται να επιβάλει και να διαιωνίσει την πατριαρχική, ενδοοικογενειακή βία, να τιμωρήσει και να εγκλωβίσει τις γυναίκες για μία ακόμη φορά. Ένα νομοσχέδιο, το οποίο έρχεται έτσι να «διορθώσει» την εκ προοιμίου θετική διάθεση του αστικού τους συστήματος απέναντι στη γυναίκα-μητέρα.
Η έμφυλη βία της καταστολής
Mέσα σε αυτή τη συγκυρία, το κράτος βρίσκει το έδαφος να επιβάλλει επιπλέον μέτρα καταστολής και καθυπόταξης ταυτόχρονα με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την περιστολή των διαδηλώσεων, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την εξαφάνιση όποιου επιχειρεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει όσα δικαιούται και του στερούνται για τη ζωή και την επιβίωσή του. Η καταστολή φροντίζει να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση για τις γυναίκες που τολμούν να αντισταθούν, με περαιτέρω σεξιστικές επιθέσεις λεκτικές και σωματικές. Είναι σαφές πως οι σεξιστικές επιθέσεις και οι παρενοχλήσεις των μπάτσων απέναντι σε αγωνιζόμενες, έχουν ως στόχο, εκτός από την πειθάρχηση και την καταστολή της αντίστασης, να τις τιμωρήσουν και να τις εξευτελίσουν που και ως γυναίκες επέλεξαν να εξεγερθούν και να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και την καταστολή. Είναι νωπές πάνω στα σώματα και τις ψυχές μας τα χτυπήματα και οι προσβολές από τις δυνάμεις καταστολής στη διαδήλωση της 6ης Δεκέμβρη του 2019 στην Πάτρα.
Οι καταγγελίες κακοποίησης και η υποκρισία του συστήματος
Εν μέσω αυτής της συνθήκης, έχει ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος με σωρεία καταγγελιών για σεξουαλικές και μη κακοποιήσεις με αφορμή την καταγγελία της Μπεκατώρου. Δεκάδες γυναίκες, η μία μετά την άλλη, βγαίνουν και μιλούν για κακοποιήσεις που έχουν δεχτεί στο χώρο του αθλητισμού, αρχικά, και έπειτα στον χώρο του θεάτρου. Μια πραγματικότητα που είναι καθημερινή για χιλιάδες γυναίκες σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Κι αν, σήμερα, αυτές οι καταγγελίες ακούγονται, πολλαπλασιάζονται και μοιάζουν να αγκαλιάζονται αυτό είναι γιατί γίνονται από γυναίκες αναγνωρίσιμες και πάντα με τα ΜΜΕ πρόθυμα να τονίσουν πως σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζουν το «αθώο φλερτ» και να κρατήσουν ίσες αποστάσεις από θύμα και θύτη.
Την ίδια στιγμή που τόσες γυναίκες φιλοξενούνται στα δελτία ειδήσεων για να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους στους χώρους εργασίας τους, χιλιάδες μετανάστριες βιάζονται έγκλειστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα αστυνομικά κρατητήρια (βλέπε καταγγελίες για βιασμούς στην Πέτρου Ράλλη), χιλιάδες γυναίκες βιώνουν ενδοοικογενειακή βία, χιλιάδες εργαζόμενες υπομένουν κακοποιητικές συμπεριφορές για να μην χάσουν την δουλειά τους από την οποία εξαρτώνται για να ζήσουν.
Τα ΜΜΕ, οι θεσμικοί φορείς που σήμερα κατακεραυνώνουν τους κακοποιητές (σαν άτομα και όχι σαν προϊόντα μιας εξουσιαστικής συνθήκης που καλλιεργείται και αναπαράγεται, φυσικά) είναι οι ίδιοι που διαμορφώνουν το επικοινωνιακό πλαίσιο της γυναικείας κακοποίησης, των παρενοχλήσεων και των βιασμών, του αντικοινωνικού μπούλινγκ και της εξουσιαστικής επιβολής δια μέσω της ισχύος. Είναι αδύνατο να ξεχάσουμε πως αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως δήθεν συμπαραστάτες των κακοποιημένων είναι οι ίδιοι που διαπόμπευαν τις οροθετικές γυναίκες ως κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, δίνοντας βήμα σε μισάνθρωπους όπως ο βουλευτής Λοβέρδος, είναι οι ίδιοι που βεβηλώνουν την μνήμη του δολοφονημένου Ζακ-Ζachie-oh, είναι οι ίδιοι που σε άλλες περιπτώσεις κακοποίησης καλλιεργούν την κουλτούρα του βιασμού με αμφιβολίες για τη συναίνεση, για τα ρούχα, με επίθεση στη σεξουαλικότητα των γυναικών-θυμάτων κ.λπ.
Πράγματι, είναι σημαντικό πως οι γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη και μιλάνε για ό,τι τους έχει συμβεί, πως ενδυναμώνονται η μία με τη φωνή της άλλης, πως αυτό μπορεί να βάλει ανάχωμα σε περαιτέρω επιθέσεις. Αλλά είναι ακόμη σημαντικότερο, όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα να μην ενσωματωθεί, να μην αφομοιωθεί από ένα-κατά τα άλλα- πατριαρχικό και εξουσιαστικό οικοδόμημα.
Για να πάψουν όλα αυτά, για την πραγματική μας χειραφέτηση, αυτό πρέπει να μετουσιωθεί σε οργάνωση. Οργάνωση και συλλογικοποίηση των γυναικών! Να διασπαρεί σε όλους τους χώρους εργασίας, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους όπου εκφράζονται τέτοια περιστατικά. Να μετουσιωθεί σε πραγματικό αγώνα. Αγώνα ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα που γεννά τους κακοποιητές. Είναι αυτά τα αποτελέσματα ενός κόσμου που διαχέει την πατριαρχία και τον σεξισμό και αναπαράγει το ίδιο τις έμφυλες διακρίσεις και τις εξουσιαστικές σχέσεις για να συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί. Και αυτά δεν υπάρχουν μόνο στο χώρο του θεάματος.
Εμείς από την πλευρά μας, ως αναρχικές, στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης σε όλες τις γυναίκες της τάξης μας, που βρίσκουν την δύναμη και τον τρόπο να μιλήσουν και να καταγγείλουν την κακοποίησή τους και ελπίζουμε να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα, του αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση η οποία θα έρθει όταν απαλλαγούμε από αυτόν τον κόσμο που γεννά τη βία και την εκμετάλλευση.
Διεθνιστικοί αγώνες των γυναικών για την χειραφέτηση και την ελευθερία
Κόντρα στην πατριαρχία και σε κάθε μορφή καταπίεσης που επιβάλλει το σύστημα, απαντάμε προτάσσοντας την αυτοοργανωμένη και αντιθεσμική δράση. Κρατάμε ζωντανή τη φλόγα των αγώνων του παρελθόντος και συνεχίζουμε συλλογικά και από τα κάτω για τους απελευθερωτικούς αγώνες του μέλλοντος.
Χαιρετίζουμε το επικείμενο ταξίδι των Ζαπατίστας στην Ευρώπη. Χρόνια συζητάμε για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας στα βουνά του Μεξικού, χρόνια μαθαίνουμε για αυτούς και εμπνεόμαστε από τους αγώνες και τις κοινότητές τους. Τώρα, λοιπόν, θα συναντηθούμε και μαζί θα συναντηθούν οι στιγμές του αγώνα που κουβαλάμε στις πλάτες μας.
Αντλούμε δύναμη από τις χιλιάδες γυναικών και αντρών που βγήκαν στους δρόμους της Πολωνίας να θέσουν ανάχωμα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, όταν ανακοινώθηκε και στην πορεία τέθηκε σε ισχύ, τελικά, η απαγόρευση των εκτρώσεων (εκτός από περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας ή όταν κινδυνεύει η ζωή της μητέρας), με την οποία επιχειρείται για μία ακόμη φορά να στερηθεί ακόμη και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών.
Αντλούμε δύναμη από τις γυναίκες της εργατικής τάξης που αντιστέκονται μαζικά και μαχητικά στο Μεξικό εδώ και καιρό σε μια κοινωνία που το μόνο μέλλον που επιφέρει για αυτές είναι εξαφανίσεις, εξαθλίωση, βιασμούς και θάνατο.
Αντλούμε δύναμη από τις συντρόφισσές μας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου που αντιστέκονται στο φασιστικό-πατριαρχικό κράτος της Τουρκίας και από όλες τις γυναίκες που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ-ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία
Δυσήνιος Ίππος 