«Η δυσλειτουργία του συστήματος και η ηλίθια υπεράσπιση της «προόδου» και του «εκσυγχρονισμού» προσκρούει πάνω σε μια εγκληματική πραγματικότητα: τις γυναικοκτονίες. Η δολοφονία γυναικών δεν έχει ούτε χρώμα ούτε εθνικότητα, είναι παγκόσμια. Αν είναι παράλογο και εξωφρενικό κάποιος/α να διώκεται, να εξαφανίζεται, να δολοφονείται για το χρώμα του δέρματος, τη φυλή, την κουλτούρα ή τα πιστεύω του/της, είναι αδύνατο να χωρέσει ανθρώπινος νους ότι το να είσαι γυναίκα ισοδυναμεί με καταδίκη σε κοινωνικό αποκλεισμό και θάνατο.
Έχοντας μια αναμενόμενη κλιμάκωση (παρενόχληση, σωματική βία, ακρωτηριασμός και δολοφονία), με την εγγύηση μιας δομικής ατιμωρησίας («το άξιζε», «είχε τατουάζ», «τί έκανε σε εκείνο το μέρος τέτοια ώρα;», «με αυτά τα ρούχα τί περίμενε;»), οι δολοφονίες γυναικών δεν έχουν καμία εγκληματική λογική πέραν της συστημικής. Γυναίκες από διαφορετικές γεωγραφίες, κοινωνικά στρώματα, φυλές και ηλικίες, που κυμαίνονται από την παιδική μέχρι τα γηρατειά, το φύλο αποτελεί τη μόνη σταθερά. Το σύστημα είναι ανίκανο να εξηγήσει γιατί οι γυναικοκτονίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την «ανάπτυξη» και την «πρόοδό» του. Στην εξοργιστική στατιστική των θανάτων, όσο πιο «ανεπτυγμένη» είναι μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των θυμάτων σε αυτό τον πραγματικό έμφυλο πόλεμο».
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Moisés
Μεξικό, Οκτώβριος 2020
Στο Μεξικό, όπως και σε όλον τον κόσμο, διεξάγεται ένας πόλεμος σε βάρος των γυναικών της εργατικής τάξης. Εδώ και πολλά χρόνια, οι γυναίκες στο Μεξικό δεν έχουν χώρο, δεν έχουν όνομα. Διακυβεύεται η ίδια τους η ύπαρξη, η επιβίωσή τους. Είναι ο τόπος που εξαφανίζονται, βιάζονται και δολοφονούνται χιλιάδες γυναίκες κάθε χρόνο, εκατοντάδες κάθε μήνα, δεκάδες κάθε βδομάδα.
Ενδεικτικά, στατιστικά δολοφονούνται έντεκα γυναίκες κάθε μέρα στο Μεξικό. Κράτος, αστυνομία, ΜΜΕ και δικαστικές αρχές πασχίζουν να καλύψουν τα πραγματικά ποσοστά βίας κατά των γυναικών. Ταυτόχρονα, φαίνεται σε μεγάλο βαθμό οι γυναικοκτονίες να σχετίζονται και με το οργανωμένο έγκλημα και οι εξαφανίσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Επίσης, πληθαίνουν διαρκώς οι καταγγελίες από γυναίκες κρατούμενες που μετατρέπονται σε θύματα βασανιστηρίων ή άλλων μορφών κακοποίησης, σεξουαλικής παρενόχλησης ή ψυχολογικής κακοποίησης.
Εν μέσω πανδημίας και εγκλεισμού στο σπίτι, τα περιστατικά της έμφυλης βίας σε βάρος των γυναικών αυξήθηκαν κατακόρυφα και στο Μεξικό, όπως έγινε και παγκόσμια, καθώς επίσης και οι αυτοκτονίες γυναικών.
Στον αντίποδα, το τελευταίο διάστημα, ξεσπούν σημαντικοί αγώνες των γυναικών στο Μεξικό που μας δείχνουν το δρόμο της μαχητικής αντίστασης απέναντι στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Δείχνουν τον δρόμο της μόνης υπαρκτής λύσης σε ένα κόσμο που προσπαθεί να μας εξαφανίσει και να μας ισοπεδώσει.
Στις αρχές του Σεπτέμβρη οι αγωνιζόμενες γυναίκες καταλαμβάνουν το ομοσπονδιακό κτίριο της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προκειμένου οι αρχές να επιλύσουν τα αιτήματα αρκετών συγγενών θυμάτων κακοποίησης. Η δολοφονία της 16χρονης Ντάνα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της έμφυλης βίας και της ατιμωρησίας. Οι γυναίκες που αποφάσισαν να καταλάβουν το χώρο είναι οι γυναίκες οι οποίες έχουν βιαστεί. Γυναίκες ακόμα που τα παιδιά τους βιάστηκαν ή σκοτώθηκαν ή εξαφανίστηκαν, γυναίκες χωρίς μέλλον αλλά και χωρίς παρόν.Γυναίκες που επιλέγουν να αγωνιστούν, να αντισταθούν για να παραμείνουν ζωντανές.
Εκεί, οι γυναίκες έβγαλαν από το κτίριο πορτρέτα κι άλλων εθναρχών και τα έβαλαν ανάποδα στην είσοδο πλαισιωμένα από συνθήματα για να δηλώσουν, όπως έλεγε μια διαδηλώτρια, ότι ο AMLO (Andrés Manuel López Obrador, o πρόεδρος του Μεξικό) ενοχλείται για λάθος λόγους. «Μην εξοργίζεστε γι’ αυτόν τον πίνακα, ο πίνακας δεν αισθάνεται. Οι μανάδες που αναζητούν τις κόρες τους ναι, αισθάνονται».
«Είμαι φωτορεπόρτερ, όχι καλλιτέχνης. (…) Θέλω απλώς οι γυναίκες να δουν τον εαυτό τους να αντανακλάται όπως είναι. Αν το κάνουν, τότε θα νιώσω ότι η δουλειά μου έχει ολοκληρωθεί, θα είμαι χαρούμενη. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για μένα. (…) Αλλά δεν είναι πλέον θύματα. Και δεν είναι αδύναμες. Είναι δυνατές. Βάζουν το σώμα τους στο κίνημα για να δημιουργήσουν χώρο…»
φωτορεπόρτερ Andrea Murcia, η οποία ενέπνευσε όλον τον κόσμο με τις φωτογραφίες της από τις κινητοποιήσεις των αγωνιζόμενων γυναικών στο Μεξικό
Η κατάληψη δεν καλύφθηκε από τον Τύπο και κατεστάλη άμεσα και άγρια από τις δυνάμεις καταστολής.
«Η αστυνομία δεν νοιάζεται για εμάς, μας βιάζει, μας εξαφανίζει, είναι η προστασία του κράτους και των κακομαθημένων επιχειρηματιών του».
Την επόμενη μέρα, γυναίκες έβαλαν φωτιά στο κτίριο σε απάντηση της άγριας καταστολής που δέχτηκαν από τους μπάτσους.
Στις 28 Σεπτέμβρη, παγκόσμια μέρα για τις αμβλώσεις, οι γυναίκες ξαναβγήκαν τους δρόμους. Οι εκτρώσεις επιτρέπονται μόνο στην Πόλη του Μεξικού και στην Οαχάκα. Οι γυναίκες διεκδικούν μαχητικά ασφαλείς, ελεύθερες και νόμιμες εκτρώσεις. Δηλώνουν πως «ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι να γίνει νόμιμη η έκτρωση σε όλο το Μεξικό & τη Λατινική Αμερική»!
Πριν λίγες μέρες, στις 24 Οκτώβρη, αναρχικές φεμινίστριες σε άμεση δράση, κατέλαβαν το κτίριο του κολεγίου για να απαιτήσουν και να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους σε εκπαίδευση χωρίς σεξουαλική παρενόχληση κι έμφυλες διακρίσεις.
Χιλιάδες χιλιόμετρα πιο πέρα, σε μια άλλη γωνιά της γης, στην Πολωνία, το κράτος στις 23/10 κηρύσσει αντισυνταγματικό τον νόμο για τις αμβλώσεις απαγορεύοντάς τες με αυτό τον τρόπο. Το ίδιο βράδυ, κόντρα στις απαγορεύσεις διαδηλώσεων με πρόσχημα την πανδημία του κορωνοιού, πλήθος διαδηλωτών και διαδηλωτριών κατέβηκε στον δρόμο για να αντιδράσει στην απόφαση που επιχειρεί να καθυποτάξει τη γυναίκα και το δικαίωμά της στην αυτοδιάθεση του σώματός. Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Την Παρασκευή 24/10 αναρχικές γυναίκες στο Πόζναν καταλαμβάνουν συμβολικά ένα παλιό νοσοκομείο και το ονομάζουν «κλινική αμβλώσεων». Το κράτος προχώρησε σε σπάσιμο της κατάληψης και πλήθος συλλήψεων.
Tην Παρασκευή 30 Οκτώβρη πολλές χιλιάδες διαδηλωτριών και διαδηλωτών κατέκλεισαν τους δρόμους της Βαρσοβίας, της Κρακοβίας, του Κατοβίτσε και άλλων πολωνικών πόλεων.
Ταυτόχρονα, τις τελευταίες μέρες Πολωνοί νεοναζί βγαίνουν στους δρόμους στο πλευρό της κρατικής καταστολής για να καταστείλουν κάθε εξεγερμένη φωνή υπέρ της γυναικείας αυτοδιάθεσης.
Ο κόσμος βράζει, οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο κραυγάζουν για τη ζωή και την επιβίωσή τους. Η κραυγή αντηχεί σε όλον τον κόσμο: ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
Είναι αδιαμφισβήτητο πως όσο βαθαίνει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και η επίθεση των κυρίαρχων απέναντι στην κοινωνία οξύνεται, η διάχυση από τα πάνω και η αναπαραγωγή μέσα στο κοινωνικό πεδίο των ιεραρχικά δομημένων σχέσεων, των διαχωρισμών και των ανισοτήτων γίνεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Έτσι, οι εκφράσεις της πατριαρχίας -που αποτελεί ένα από τα θεμέλια του κόσμου της εξουσίας και βασικό στοιχείο της κοινωνικής αναπαραγωγής του- πληθαίνουν ολοένα. Γιατί το αλληλοφάγωμα των από τα κάτω αποτελεί μία βασική προϋπόθεση για το σύστημα, αφού απέναντι στους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς θα έχει ένα κατακερματισμένο και αλλοτριωμένο κοινωνικό σώμα που θα αδυνατεί να του αντιπαρατεθεί.
Την ίδια στιγμή αποδεικνύεται περίτρανα πως οι καθεστωτικές καθιερώσεις ημερών για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, η προσπάθεια ενσωμάτωσης αντικαθεστωτικών ταξικών αγώνων από την κυριαρχία μέσω καθιέρωσης ημερών γιορτής για τη γυναίκα, οι κρατικές καμπάνιες για την εξάλειψη της έμφυλης βίας από το ίδιο το σύστημα που γεννά και αναπαράγει τις διακρίσεις και τη βία μέχρι θανάτου δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να προσφέρουν στις γυναίκες της εργατικής τάξης που βιώνουν σε όλο τον κόσμο το δολοφονικό μένος του πατριαρχικού συστήματος… Ο αδιαμεσολάβητος και οργανωμένος αγώνας από τα κάτω είναι ο μόνος υπαρκτός δρόμος για όλες μας!
Από το Μεξικό μέχρι την Πολωνία και την Ελλάδα, να οργανωθούμε και να παλέψουμε δυναμικά για την ανατροπή αυτού του σάπιου κόσμου, για το γκρέμισμα του πατριαρχικού, κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος που επιζητά την καθυπόταξη του σώματος, τη βία και την εξαθλίωσή μας. Να παλέψουμε για την κοινωνική επανάσταση, να παλέψουμε μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι…
Αλληλεγγύη σε όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια σε κράτος, πατριαρχία και σε κάθε εξουσία από τη Ροζάβα μέχρι τη Χιλή και από την Πολωνία μέχρι το Μεξικό.
«Οι συντρόφισσες θα πεθάνουν άθλια», απεφάνθη η Ελπίδα, με τη θρυλική αισιοδοξία της (το κορίτσι βρήκε τη λέξη αυτή σε κάποιο βιβλίο, κατάλαβε ότι χρησιμοποιείται για να αναφερθούμε σε κάτι φρικτό και ανεπανόρθωτο, και τη χρησιμοποιεί κατά βούληση: «Οι μαμάδες μου με χτένισαν άθλια», «Η δασκάλα μού έβαλε άθλιους βαθμούς» και τα λοιπά), όταν στην τέταρτη προσπάθεια, η σχεδία διαλύθηκε σχεδόν αμέσως.
«Και οι σύντροφοι επίσης», αισθάνθηκε υποχρεωμένος ο Πεδρίτο να προσθέσει, αμφιβάλλοντας εάν η αλληλεγγύη του φύλου ήταν κατάλληλη γι’ αυτήν την… άθλια μοίρα.
«Μπα», απάντησε η Άμυνα. «Οι σύντροφοι, όπως και να ‘χει, εύκολα αναπληρώνονται, αλλά συντρόφισσες… πού θα βρεις; Συντρόφισσα, αληθινή συντρόφισσα, όχι οποιαδήποτε».
«Πέμπτο μέρος: Η ματιά και η απόσταση ως την πόρτα»,
εξεγερμένος υποδιοικητής Γκαλεάνο, Οκτώβρης 2020
Μαρία Μ.
Δυσήνιος Ίππος 