Ανακοίνωση του Συντονιστικού “18 Οκτώβρη” από τη Χιλή

“Το Συντονιστικό για την Απελευθέρωση των Πολιτικών Κρατουμένων 18η Οκτώβρη είναι ένα δίκτυο διάρθρωσης συγγενών, φίλων, ατομικοτήτων και συλλογικοτήτων που αγωνίζεται για την ελευθερία των περίπου δύο χιλιάδων κρατουμένων που βρίσκονται στις φυλακές της Χιλής. Η ημερομηνία 18 Οκτώβρη αναφέρεται στη λαϊκή εξέγερση που ξέσπασε τον Οκτώβρη του 2019 στη χώρα”.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ 18η ΟΚΤΩΒΡΗ

Έχουν περάσει 8 μήνες από τότε που σχηματίστηκε το Συντονιστικό 18 Οκτώβρη, του οποίου ο ορίζοντας αγώνα, ήταν πάντα η αλληλεγγύη με τους/τις πολιτικούς κρατούμενους/ες και η απαίτηση της άμεσης απελευθέρωσης τους, αλληλεγγύη η οποία εκφράστηκε αρχικά με τους/τις κρατούμενους/ες της εξέγερσης και μετά επεκτάθηκε σε όλους/ες τους πολιτικούς κρατούμενους/ες. Η άμεση σχέση με τη φυλακή που συνεπάγεται αυτή η δουλειά, μας έχει οδηγήσει σε κάποιους συλλογισμούς όχι μόνο γύρω από την πολιτική φυλάκιση αλλά επίσης και σε σχέση με τη φυλακή και το σωφρονιστικό σύστημα. Οι συλλογισμοί αυτοί και η διαδρομή την οποία διατρέξαμε, μας κάνουν να τοποθετούμαστε κριτικά απέναντι στη φυλακή ως θεσμό και σε όλο το σύστημα που δικαιολογεί την ύπαρξη της. Τοποθετούμαστε ενάντια στις φυλακές, όχι μόνο ως ιδέα, αλλά ως μέρος ενός πολιτικού προτάγματος αλληλεγγύης και δράσης. Με βάση αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό, ως συντονιστικό 18η Οκτώβρη, κηρύσσουμε ότι: αρχείο λήψης

Αντιλαμβανόμαστε τη φυλακή ως τη χωματερή της καπιταλιστικής κοινωνίας, που δικαιολογεί την ύπαρξη της επικαλούμενη την αναγκαιότητα της δικαιοσύνης. Αυτή η αστική δικαιοσύνη σε συμμαχία με το ταξικό Κράτος δεν κάνουν άλλο πράγμα από το να δρουν προς όφελος των κυρίαρχων ομάδων της κοινωνίας. Έτσι, η φυλακή λειτουργεί ως ένας μηχανισμός ελέγχου πάνω στις εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες πλειονότητες. Ανταποκρίνεται σε μία εγγενή στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής ανάγκη, που εμφανίζεται στο πλαίσιο της πάλης των τάξεων. Η απομόνωση και η τιμωρία είναι ένα όπλο που επιδιώκει να καθυποτάξει τον/την «εκμεταλλευόμενο/η άλλον/η» και να καθιερωθεί ως ένα αποτρεπτικό μέτρο που επιδιώκει να δημιουργήσει το φόβο αντιμετώπισης της εξουσίας, τον έλεγχο της αυτόνομης κοινωνικής οργάνωσης των καταπιεσμένων τάξεων, την προστασία της ιδιωτικής περιουσίας που στηρίζει την κυριαρχία των πλουσίων και την εξάλειψη της εξεγερμένης ατομικότητας. Με λίγα λόγια, η φυλακή υπάρχει για να φυλακίζει τους φτωχούς, τους διαφωνούντες και τους εξεγερμένους, διαιωνίζοντας έτσι ένα μοντέλο κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Θεωρούμε ότι ο θεσμικός λόγος για τη φυλακή ως εργαλείου αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης είναι μία απάτη: η φυλακή δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να εμβαθύνει την αποξένωση, την αναισθητοποίηση και την περιθωριοποίηση, γεγονός που αποδεικνύει τον τιμωρητικό της χαρακτήρα. Η εκδίκηση, οι κακουχίες, τα βασανιστήρια, ο εκφοβισμός και η υποδούλωση των σωμάτων και των φρονημάτων είναι οι αληθινοί στόχοι κάθε σωφρονιστικού θεσμού.
Διαφοροποιούμε τον αγώνα ενάντια στις φυλακές από μία τοποθέτηση υπέρ των κατηγορουμένων. Δεν επιζητούμε ούτε την εξιδανίκευση ούτε τη θυματοποίηση των κρατουμένων μόνο και μόνο εξαιτίας αυτής της ιδιότητας τους. Θεωρούμε ότι μια τέτοια θέση στερείται πολιτικής οπτικής απέναντι στη φυλακή, καθώς τείνει σε μία εξάρτηση από την εξωτερική βοήθεια, με την οποία δεν ταυτιζόμαστε. Επομένως, η δική μας θέση ενάντια στις φυλακές, μας καλεί να δείξουμε αλληλεγγύη καταρχάς προς όλους/ες τους/τις κρατούμενους/ες – πολιτικούς και κοινωνικούς – που κινητοποιούνται και αγωνίζονται μέσα από τις φυλακές ενάντια σε μία τιμωρητική δομή φυλάκισης και τον κοινωνικό-θεσμικό μηχανισμό που τη στηρίζει.
Μία αυτονόητη στάση εντός του αντισοφρωνιστικού, αντικαπιταλιστικού και αντιπατριαρχικού κινήματος, είναι η άρνηση της δομής της οποίας είναι μέρος η φυλακή: του Κράτους. Αντιλαμβανόμαστε του Κράτος ως έναν οργανισμό που βρίσκεται πάνω από την κοινωνία με αφετηρία το μονοπώλιο της βίας και την άσκηση της εξουσίας, της οποίας η ιστορική λειτουργία είναι να διατηρεί τις συνθήκες καταπίεσης που επιτρέπουν σε μία κοινωνική ομάδα να εκμεταλλεύεται και να υποτάσσει τις άλλες, δηλαδή έναν οργανισμό που έχει ως πρωταρχικό σκοπό να διασφαλίσει τις συνθήκες της κυριαρχίας. Γι’ αυτό, ισχυριζόμαστε ότι η κριτική στην ύπαρξη των φυλακών, συνοδεύεται από μία βαθιά κριτική στην ύπαρξη του ίδιου του Κράτους.
Σύμφωνα με την αντιπατριαρχική μας οπτική, πιστεύουμε ότι η πατριαρχία δρα σε συμμαχία με το Κράτος και το κεφάλαιο. Εκφράζεται και αναπαράγεται στη φαλλοκρατική δικαιοσύνη και διαιωνίζεται δομικά μέσα στις φυλακές αντρών και γυναικών μέσα από τη ζωντανή και υλική άρνηση της ελευθερίας, την καθιέρωση εσωτερικών συστημάτων κυριαρχίας και βίας, την επικύρωση μιας κουλτούρας φόβου και βιασμού.
Τέλος, επισημαίνουμε και επιβεβαιώνουμε ότι, με το να οργανωθούμε γύρω από ένα συντονιστικό, συνεπάγεται τη διάρθρωση μιας δουλειάς για την ελευθερία των πολιτικών κρατουμένων, από ποικίλες και διαφορετικές ατομικότητες, συλλογικότητες και οργανώσεις, το οποίο σημαίνει ότι δεν μας διέπουν αξιωματικές γραμμές, στις οποίες πρέπει να υπακούν όλα τα μέλη του συντονιστικού με τρόπο αυστηρό. Ο ορισμός μιας αντισωφρονιστικής οπτικής εντός του συντονιστικού ανταποκρίνεται σε μία διαδικασία στοχασμού που μας έχει οδηγήσει στο να ορίσουμε όψεις που κατευθύνουν και οριοθετούν τα πολιτικά μας καθήκοντα στο πλαίσιο αυτής της κριτικής που αντανακλάται στα παραπάνω σημεία. Αυτό δε σημαίνει ότι, τα μέρη που αποτελούν το συντονιστικό, πρέπει να εκφράσουν ρητά την προσχώρηση τους σε μία αντισοφρωνιστική θέση ούτε ότι αυτός ο αυτοπροσδιορισμός μας καθορίζει τη διασύνδεση μας με άλλες συλλογικότητες και οργανώσεις που δε μοιράζονται την ίδια γραμμή. Ομοίως, είναι αναγκαίο να εκφράσουμε ότι με συγκεκριμένους όρους, αυτό σημαίνει το ότι δεν ενθαρρύνουμε ούτε στηρίζουμε τη φυλάκιση ως τρόπο απονομής δικαιοσύνης, δεν απαιτούμε φυλάκιση για δεσμοφύλακες ούτε για καταπιεστές και δεν εγείρουμε ούτε αναπαράγουμε συνθήματα ή ανακοινώσεις που ενδυναμώνουν το αστικό σύστημα δικαιοσύνης.