ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ
Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
Η πολιτική διαχείριση Σύριζα-Ανέλ συνεχίζει να βαθαίνει τους όρους εκμετάλλευσης σε ακόμα πιο διευρυμένα τμήματα του πληθυσμού σε πλήρη εναρμόνιση με τις υποδείξεις της αστικής τάξης, τον ντόπιων και διεθνών ελίτ και των υπερεθνικών μηχανισμών. Αφού πρώτα καλλιέργησε ψεύτικες ελπίδες περί εξωραϊσμού του συστήματος μέσω της ανάληψης κυβερνητικού ρόλου και συνέβαλε καθοριστικά στην αποδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων που είχαν αναπτυχθεί όλο το προηγούμενο διάστημα, υιοθέτησε στη συνέχεια την πάγια κρατική ατζέντα, επιβάλλοντας το μονόδρομο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Παράλληλα, επιχείρησε να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών κοινωνικής ειρήνης, εθνικής συμφιλίωσης και ταξικής συνεργασίας.
Ταυτόχρονα, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιδιώξεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, την πολιτική της Ε.Ε. και των προηγούμενων κυβερνήσεων, θέτει σε εφαρμογή διαρκώς νέους γύρους λεηλασίας απέναντι στην κοινωνία με όρους ακόμα πιο επαχθείς και σκληρότερους από το παρελθόν. Μέσα από την ψήφιση των μνημονίων και άλλων αντικοινωνικών μέτρων επιτίθεται σε κάθε κοινωνικό και εργατικό κεκτημένο, διευρύνοντας το οπλοστάσιο των αφεντικών, ενώ παράλληλα εγκαθιδρύεται ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας που βαπτίζεται για άλλη μια φορά «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμός» στη «νέα γλώσσα» του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Τα εργατικά «ατυχήματα», τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, ο διαρκής εκβιασμός της ανεργίας με στρατιές ανέργων και 
υποαπασχολούμενων που ζουν σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, οι απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα χαμηλά μεροκάματα και οι μισθοί πείνας, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και τα εξοντωτικά ωράρια είναι παράγοντες που συνθέτουν τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συμπληρώνεται από την απροκάλυπτη καταπάτηση οποιουδήποτε εργατικού και κοινωνικού κεκτημένου. Η μανιώδης επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού συμβάλει προς σ’ αυτή την κατεύθυνση, με πρόσφατα παραδείγματα αυτά του νέου νόμου για τις απεργίες, τις συλλήψεις εργαζομένων που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, τις διώξεις μελών του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, την απόλυση εργαζομένου στα Vicko γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του και τη στοχοποίηση εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τη δράση τους.
Στην τρέχουσα χρονική συγκυρία η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την έξοδο από τα μνημόνια, για το πέρασμα στην περίοδο της ανάπτυξης, για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» του κρατικού-καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της ζωής. Τα παραπάνω εντάσσονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει το μέχρι τώρα έργο της ως επιτυχημένο, φιλολαϊκό και προοδευτικό απέναντι στη δεξιά και ακροδεξιά εναλλακτική, εμφανιζόμενη έτσι ως η μόνη εγγυήτρια δύναμη για την πορεία της χώρας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η “έξοδος’’ αυτή σηματοδοτεί την είσοδο σε ένα νέο γύρο αντικοινωνικής επίθεσης από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. Πλέον, τα μνημονιακά μέτρα των προηγούμενων ετών και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, αποτελούν πάγιους και διαρκείς νόμους του κράτους. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ συνεχίζουν να διαφεντεύουν τη χώρα. Η συμφωνία τους με το ελληνικό κράτος για περαιτέρω όξυνση της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης σε βάθος δεκαετιών, η συνέχιση της επιτροπείας από υπερεθνικούς μηχανισμούς και η προσήλωση στην ικανοποίηση υψηλών οικονομικών στόχων προμηνύουν το πέρασμα σε αυτή τη νέα φάση επικαιροποιημένης λεηλασίας και αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, ολοένα και πιο βίαιης φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης και απρόσκοπτης καταστροφής του φυσικού κόσμου.
Στις 28 Νοεμβρίου έχει προκηρυχτεί 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία. Μια απεργία η οποία μετατράπηκε σε περιφερόμενο θίασο μέχρι να καταλήξει στη συγκεκριμένη ημερομηνία [έχει μεταφερθεί από τις 8 (ΠΑΜΕ) στις 14 και έπειτα στις 28 Νοεμβρίου]. Μια απεργία που η προκήρυξή της είναι αποτέλεσμα διάφορων παιχνιδιών και παζαριών μεταξύ των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ. Μια απεργία η οποία επιχειρείται να απαξιωθεί από τους ίδιους που έχει προκηρυχθεί. Έχει μεταφερθεί από τις 8 στις 14 και έπειτα στις 28, καθώς οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να καλέσουν σε ξεχωριστές απεργίες σε ένα διάστημα μόλις 15 ημερών, με μοναδικό στόχο την αποδυνάμωση και την απομαζικοποίησή τους.
Άλλωστε, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το τελευταίο διάστημα έχουν εφεύρει ένα νέο τρόπο για την απαξίωση της απεργίας, η οποία αποτελεί όπλο στα χέρια των εργατών. Από τις απεργίες πυροτεχνήματα περάσαμε στις απεργίες μαζί με τα αφεντικά μας. Συγκεκριμένα, στην κατεύθυνση της ταξικής συνδιαλλαγής και συνεργασίας με τα αφεντικά, έπειτα από την αντιδραστική πρωτοβουλία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, δημιουργήθηκε η “κοινωνική συμμαχία’’, ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων και αφεντικών. Αυτό δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως μια ξεκάθαρη επίθεση στην ίδια την απεργία, για να χτυπηθεί αυτό το όπλο που έχουν στα χέρια τους η κοινωνία και οι εργάτες. Η επιχείρηση απαξίωσης της απεργίας δεν είναι τυχαία. Έρχεται ως συνέχεια της επίθεσης που εξαπέλυσαν τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά με το νέο νομοσχέδιο, καθιστώντας την απεργία σχεδόν αδύνατο να κηρυχθεί από τα ταξικά σωματεία στη βάση.
Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε την ελπιδοφόρα διακλαδική και από τα κάτω απεργία της 1ης Νοεμβρίου. Η απεργία αυτή σε μια σειρά από κλάδους και επιχειρήσεις με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων σωματείων, ήταν αποτέλεσμα της οριζόντιας διεργασίας συντονισμού τους από τον Μάϊο. Ενός από τα κάτω οργανωμένου μετώπου προάσπισης εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων που ξεδιπλώνει αγωνιστικούς σχεδιασμούς χωρίς να επηρεάζεται από τους ελιγμούς και τα παζάρια των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια απεργία αρκετά διαφορετική από τις συνηθισμένες, που αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση ξεπεράσματος του γρεφειοκρατικού και υποταγμένου συνδικαλισμού και της δημιουργίας ενός μαχητικού συνδικαλισμού επικίνδυνου για την εργοδοσία και για το κράτος. Ενός συνδικαλισμού που θα θέτει στο επίκεντρο τις ανάγκες μας και τα συμφέροντα μας και θα αποτελεί ένα χρήσιμο όχημα για την οργάνωσης της αντίστασης και της διεκδίκησης μας. Αυτού, που στέκεται απέναντι στη λογική της “ταξικής συνεργασίας” -δηλαδή της ταξικής υποταγής- και των δήθεν κοινών συμφερόντων ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα αφεντικά. Δηλαδή τη λογική που δοκιμάζουν, ολοένα και πιο ξεδιάντροπα, να προωθήσουν το τελευταίο διάστημα οι γραφειοκρατικές, συνδικαλιστικές ηγεσίες με τη λεγόμενη “κοινωνική συμμαχία”. Κόντρα στην ανάθεση και μακριά από αυταπάτες για “λύσεις” που θα έρθουν από “ειδικούς” και “σωτήρες”, με την κοινή πεποίθηση ότι οι απεργίες αποκτούν δυναμική μέσα από την οργάνωση στη βάση. Μέσα από αυτοοργανωμένες δομές, με όλους τους εργαζομένους συμμέτοχους, ώστε να κάνουμε δική μας υπόθεση τη διασφάλιση του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα τους και η κατεύθυνσή τους να υπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα.
Απέναντι στην προσπάθεια απαξίωσης και απονοηματοδότησης της απεργίας να παλέψουμε έτσι ώστε η απεργία να γίνει ξανά ένα όπλο στα χέρια των εργατών. Απέναντι στην απαξίωση του συνδικαλισμού ως μια μορφή αγώνα, να παλέψουμε ώστε να τον κάνουμε ξανά επικίνδυνο. Απέναντι στη γενικευμένη τρομοκρατία και καταστολή, στις συνθήκες σκλαβιάς και εξαθλίωσης που επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά στους χώρους δουλειάς, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος της 
οργάνωσης των εργαζομένων, της αντίστασης, της διεκδίκησης και του κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες, γνωρίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους δρόμους. Με σωματεία βάσης και πρωτοβουλίες εργαζομένων να διαμορφώσουμε τον μαχητικού συνδικαλισμό της βάσης και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει, μακριά από τις συνδικαλιστικές ελίτ οι οποίες έχουν συμπληρωματικό ρόλο ως προς την εργοδοσία.
Παρόλο που αυτή η επιλογή μπορεί να φαντάζει δύσκολη, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει προοπτική στους αγώνες μας και να τους κάνει νικηφόρους, σπάζοντας το ευρύτερο κλίμα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Να συνδέσουμε τους επιμέρους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για μόνιμη και σταθερή εργασία, για καλύτερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της στέγασης, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για την προστασία της φύσης, με το συνολικό και επίκαιρο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”/Α.Π.Ο.
και συντρόφισσες-σύντροφοι
Δυσήνιος Ίππος 