Ο λόγος για τον οποίο γράφεται αυτό το κείμενο αφορά στη διατήρηση της συλλογικής μνήμης σε επίπεδο πολιτικό και κατατεθειμένο δημόσια. Πρόκειται για έναν πολιτικό απολογισμό του σχήματός μας με ανιδιοτελή κίνητρα και με διάθεση αυτοκριτικής, καθώς και μια ευρύτερη τοποθέτησή μας επί των αυτόνομων σχημάτων, τις εμπειρίες αγώνα που έχουμε αποκομίσει έως και σήμερα και τα τεκταινόμενα που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε ανά καιρούς στην πόλη της Πάτρας. Θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη για τη διατήρηση και την ενίσχυση της αντίληψης συλλογικοποίησης σε αυτόνομα/ ελευθεριακά σχήματα, όπως επίσης και να καταδεικνύουμε κάθε αντίληψη που προσπαθεί να στρεβλώσει και να υποβιβάσει τις διαδικασίες μας αντί να λειτουργεί για την προώθηση του αγώνα.
Η δημιουργία και η εξελικτική πορεία των αυτόνομων σχημάτων
Για να περιγράψουμε τη διαδικασία δημιουργίας και εξέλιξης του αυτόνομου σχήματος αρχιτεκτονικής και των σχημάτων στην Πάτρα ευρύτερα, οφείλουμε μάλλον να περιγράψουμε την ευρύτερη κινηματική συνθήκη. Η περίοδος του 2010-2011 ήταν μια περίοδος ιδιαίτερα δυναμική για το κίνημα. Μαζικές απεργίες, καταλήψεις, συνεχείς διαδηλώσεις ήταν σχεδόν καθημερινή συνθήκη σε μία πρωτοφανή -για τα δεδομένα της περιόδου- επίθεση από μεριάς κράτους και κεφαλαίου. Ολοένα και μεγαλύτερες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, περαιτέρω εντατικοποίηση και αποστείρωση των σπουδών σε συνδυασμό με συνεχή καταστολή και μηδενική ανοχή συνθέτουν το πλαίσιο της περιόδου για την οποία μιλάμε.
Στην πόλη της Πάτρας, η πορεία του κινήματος ήταν ακριβώς η ίδια και αντικατοπτριζόταν σε όλες τις κινηματικές διαδικασίες. Έτσι, το 2011 στην πόλη της Πάτρας κάνουν την εμφάνισή τους μαζικά, μέσα στη συνθήκη που περιγράφηκε, τα αυτόνομα σχήματα, μαζί και το αυτόνομο σχήμα αρχιτεκτονικής. Συμμετείχαν δυναμικά στη μεγάλη τους πλειονότητα στις καταλήψεις του 2011 και για τουλάχιστον δύο χρόνια είχαν μεγάλη μαζικότητα με σημαντική συνεισφορά στο φοιτητικό κίνημα. Δημιούργησαν και συμμετείχαν σε πληθώρα κινητοποιήσεων, καταλήψεων και δράσεων εντός και εκτός των φοιτητικών συλλόγων, ενώ για κάποιο καιρό βρίσκονταν σε μη-μόνιμες διασχηματικές συνελεύσεις και παρήγαγαν περιστασιακά κοινό λόγο.
Ήδη μετά την εκκένωση του Παραρτήματος, τον Αύγουστο του 2013 (σημείο αναφοράς και για τα αυτόνομα σχήματα της Πάτρας), τα σχήματα άρχισαν να αποδυναμώνονται. Το γεγονός αυτό συμπίπτει, διόλου τυχαία, με τη γενικότερη ύφεση της δράσης του ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης και επισφραγίζει την πτωτική πορεία που θα ακολουθήσει. Μέσα στα χρόνια, λοιπόν, τα περισσότερα σχήματα διαλύθηκαν, άλλα αποδυναμώθηκαν λόγω έλλειψης δυναμικής, σε κάποιες περιπτώσεις η αποδυνάμωσή τους επήλθε έπειτα από την εμφάνιση των αυτόνομων πολιτικών ομάδων, ενώ όσα παρέμειναν ενεργά προσπάθησαν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος της γενικότερης ατόνησης των σχημάτων.
Ο μηχανισμός του πανεπιστημίου και ο ρόλος που επιτελεί
Ως αυτόνομο σχήμα αρχιτεκτονικής, έχουμε τοποθετηθεί δεκάδες φορές μέσα στα χρόνια σχετικά με τον ρόλο του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο για εμάς, λοιπόν, αποτελεί ένα ακόμη γρανάζι της αδηφάγου καπιταλιστικής μηχανής. Λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός, μεταφέροντας την άρχουσα ηθική που διαιωνίζει τις υπάρχουσες ταξικές ανισότητες και αναπαράγοντας τα αυριανά αφεντικά και τους αυριανούς εργάτες. Επιτελεί έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο κι αυτός έχει να κάνει με τη συμβολή του στην καπιταλιστική διαδικασία, αποτελώντας άμεσο ή/και έμμεσο πεδίο ανάπτυξης του κεφαλαίου. Ενώ παρουσιάζεται ως κοινωνική παροχή και ουδέτερος θεσμός που προσφέρει “αντικειμενική” ακαδημαϊκή γνώση, στην πραγματικότητα λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός του συστήματος. Αναπαράγει καπιταλιστικά ιδεολογήματα και σχέσεις εξουσίας και διαιωνίζει τους ταξικούς διαχωρισμούς.
Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε στο πανεπιστήμιο τη φάση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που διαφαίνεται από την εντατικοποίηση των σπουδών μας (εισαγωγή μαθημάτων-αλυσίδες, εισαγωγή ects κ.λπ.), την αποστείρωση του πανεπιστημίου (αξιολόγηση, συνεχής καθαρισμός των τοίχων, σεκιούριτι, μπάρες κ.λπ.) και την αύξηση του κόστους φοίτησης (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, βιβλία κ.ά.). Έρχεται στο προσκήνιο, λοιπόν, ένα πανεπιστήμιο καθαρό, ασφαλές και πλήρως ελεγχόμενο. Ένα πανεπιστήμιο που θα κοστίζει λίγα για το κράτος (απολύσεις, μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας) και θα ικανοποιεί όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα τις ανάγκες της αγοράς εργασίας (εξειδίκευση, ενδυνάμωση σχολών που έχουν σχέση με την αγορά εργασίας).
Η σχολή της αρχιτεκτονικής, προφανώς, δεν αποτελεί εξαίρεση. Στους ρυθμούς, μάλιστα, που επιβάλλει στο σήμερα η συνολική επαναρρύθμιση και εντατικοποίηση της εκπαίδευσης αλλά και η συστηματοποιημένη εξειδίκευση της γνώσης, η σχολή της αρχιτεκτονικής βρίσκεται πλήρως συμμορφούμενη με αυτούς. Ευρωπαϊκά στάνταρντς, συμμόρφωση με τα πρότυπα της αγοράς, όριο φοίτησης [ν+2], πιστωτικές μονάδες, μαθήματα αλυσίδες είναι κάποιες μόνο έννοιες και πρακτικές, για τους περισσότερους λογικές και αυτονόητες, κατοχυρωμένες νομικά δε, που πλαισιώνουν τη βίαιη αναδιάρθρωση που επιβάλλουν οι επιταγές του κεφαλαίου.
Η επιτακτικότητα αντίστασης και η παρέμβασή μας στο πανεπιστήμιο
Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η συνολική και συλλογική αντεπίθεση σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας μέσα από τη δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών αλληλοβοήθειας μεταξύ των καταπιεσμένων. Η παρέμβαση σε κάθε χώρο που δραστηριοποιούμαστε, στην προκείμενη περίπτωση το πανεπιστήμιο, είναι για εμάς αναγκαία και έχει ως στόχο τη δημιουργία πυρήνων αντίστασης στο εκμεταλλευτικό, καπιταλιστικό σύστημα.
Σε ένα φοιτητικό υποκείμενο, το οποίο είναι διαταξικό και η επίθεση μέσα σ’ αυτό εις βάρος των από τα κάτω είναι διαρκής και λυσσαλέα, εμείς οφείλουμε να ταχθούμε και να προωθήσουμε τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση προτάσσουμε την οργάνωση σε αυτόνομα/ ελευθεριακά σχήματα που δρούν συλλογικά και από τα κάτω. Δομές, δηλαδή, ταξικής συσπείρωσης των φοιτητών με αδιαμεσολάβητα και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.
H παρέμβαση στις γενικές συνελεύσεις οφείλει να είναι αυτονόητη για κάθε σχήμα. Τα χαρακτηριστικά των γενικών συνελεύσεων σήμερα (ανάθεση, γραφειοκρατία, αντιπροσώπευση, ιεραρχική δομή) αφομοιώνουν τον κόσμο στους μηχανισμούς του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, εμείς από τη μεριά μας παρεμβαίνουμε στις γενικές συνελεύσεις με σκοπό την πρόσδωση ριζοσπαστικών, αμεσοδημοκρατικών, αντιιεραρχικών χαρακτηριστικών στις προσπάθειες συλλογικοποίησης και συλλογικής ζύμωσης μέσα στον χώρο της σχολής και του πανεπιστημίου ευρύτερα. Οι γενικές συνελεύσεις, με όλες τις προβληματικές τους, αποτελούν ένα ακόμα εργαλείο όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, και ένα ακόμη πεδίο παρέμβασης για την υπεράσπιση των συμφερόντων των καταπιεσμένων.
Είναι σημαντικό για κάθε σχήμα, λοιπόν, να παρεμβαίνει σε αυτές, προσπαθώντας να προωθήσει τον δρόμο των δυναμικών διεκδικήσεων όσων μας ανήκουν. Οι γενικές συνελεύσεις αποτελούν ένα όπλο στα χέρια των φοιτητών, ένα όπλο συλλογικοποίησης απέναντι στην κυριαρχία, το οποίο έχει κατακτηθεί και έχει οδηγήσει πολλές φορές σε ριζοσπαστικό σημείο τον αγώνα ενάντια στην προσπάθεια επιβολής της κυριαρχίας στο πανεπιστήμιο. Είναι στο χέρι μας να περιθωριοποιήσουμε κάθε έναν που θέλει να μετατρέψει τη γενική συνέλευση σε μια γραφειοκρατική διαδικασία μικροπολιτικής.
Τέλος, σημαντικό ρόλο στην πορεία των σχημάτων παίζουν προφανώς και τα υποκείμενα που τα απαρτίζουν, καθώς η ανοιχτότητα της δομής μπορεί να περιλάβει ένα πλήθος κόσμου. Κατά καιρούς έχουμε βρεθεί μέσα στα σχήματα με διάφορες αντιλήψεις που δεν ενδιαφέρονταν ακριβώς για την ουσία του αγώνα. Αντιλήψεις που είχαν να κάνουν με την ένταξη στη γενικότερη ‘’φάση’’ κυρίως με όρους κοινωνικού γίγνεσθαι, γεγονός που φάνηκε καθαρά ύστερα από τις εκκενώσεις των καταλήψεων και την εξαφάνιση αρκετού κόσμου. Προφανώς, αυτό το γεγονός δεν μπαίνει από μια θέση καθαρότητας, αλλά από μια πρόθεση να σκιαγραφηθεί το υποκείμενο που αγωνίζεται και η περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησή του.
Πέρα από αυτό, ήρθαμε επίσης σε επαφή με αντιλήψεις ελιτίστικες και αυτοαναφορικές. Αυτές οι αντιλήψεις, υιοθετούσαν μια αντιμετώπιση για τα πράγματα έξω από το φοιτητικό υποκείμενο και στην ουσία τους δεν συμβάδιζαν καν με τη συμμετοχή σε δομές όπως τα αυτόνομα σχήματα. Αντιλήψεις που είτε υποδηλώνουν μια σύγχυση πολιτικών επιλογών είτε στρατηγικές επιλογές περί μαζικοποίησης της τάσης τους, στρέφοντας με αυτόν τον τρόπο την προσοχή από τα πραγματικά επίδικα του αγώνα. Τέτοιες αντιλήψεις και καταστάσεις μπορεί να αποτελέσουν τροχοπέδη για την παραπέρα ανάπτυξη του ριζοσπαστικού κινήματος ειδικά όταν υπάρχει έλλειψη συγκεκριμένου πλαισίου που διασφαλίζει τα χαρακτηριστικά μιας δομής.
Σε μεγάλο βαθμό, οι αντιλήψεις που προαναφέραμε αντικατοπτρίζονται στις θέσεις και στη στάση των αυτόνομων πολιτικών ομάδων. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ο καθένας να αγωνίζεται με τον τρόπο και τη μορφή οργάνωσης που θεωρεί, να προτάσσει οτιδήποτε αυτός αναγνωρίζει ως σημαντικό και να χαράσσει τη δική του πορεία αγώνα. Άλλωστε, η διεξοδικότητα και η αποτελεσματικότητα της μορφής και του τρόπου οργάνωσης που προτείνει το κάθε υποκείμενο θα φανεί μέσα στα χρόνια και από την έκβαση των αγώνων των από τα κάτω. Δε θα αναφέραμε, λοιπόν, στον απολογισμό μας τις αυτόνομες πολιτικές ομάδες και τον ρόλο που έπαιξαν, εάν δεν θεωρούσαμε ότι πηγάζουν από τις ίδιες αντιλήψεις που λειτούργησαν υπονομευτικά σε σχέση με τα σχήματα στην προσπάθεια τους να κερδίσουν χώρο στο Πανεπιστήμιο. Άλλα όσο ανοιχτοί είμαστε στην πολιτική διαπάλη και αλληλεπίδραση με διαφορετικές-από εμάς- αντιλήψεις μέσα στον καθημερινό αγώνα, τόσο κλειστοί είμαστε στην προσπάθεια επιβολής των περιεχομένων και των τρόπων οργάνωσης τους.
Κάποια γενικά συμπεράσματα
Το ζήτημα της αντίστασης απαιτεί επιμονή και υπομονή, αυτοκριτική επί της ουσίας και προπάντων οργάνωση. Αναγνωρίζοντας τα ζητήματα που προέκυψαν, τους τρόπους που τα διαχειριστήκαμε και τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε, μέσα από το πρίσμα της γενικοτερης συνθήκης που επικρατεί, είμαστε σε θέση να αντλήσουμε ορισμένα συμπεράσματα τόσο για τους επόμενους συντρόφους και συντρόφισσες που θα καλεστούν να δημιουργήσουν αντίστοιχες δομές στα Πανεπιστήμια, όσο και για εμάς τους ίδιους, αυτοκριτικά, αναλαμβάνοντας στην κλίμακα των ευθυνών το μέτρο που μας αναλογεί.
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή: από τις καταλήψεις του 2011, αναγνωρίζουμε το πόσο σημαντικό είναι να οργανωνόμαστε και να φτιάχνουμε τις δομές μας πριν μας προλάβουν τα γεγονότα. Να έχουμε, δηλαδή, τα οχήματα εκείνα του αγώνα που θα μας δίνουν τη δυνατότητα να οξύνουμε τις ταξικές αντιθέσεις καθημερινά και τη στιγμή της φανερής επίθεσης να προωθήσουμε τον δρόμο του αγώνα. Κι αυτό γιατί, το κράτος και το κεφάλαιο είναι τόσο οργανωμένα σε όλα τα πεδία που καθίσταται επιτακτική η εύρεση των τρόπων εκείνων ώστε να τα αντιπαλέψουμε δυναμικά και συνολικά.
Από την εξέλιξη των σχημάτων στην Πάτρα μέσα στα χρόνια, συνειδητοποιούμε τη σημασία ύπαρξης πολιτικού πλαισίου που θα διασφαλίζει τα χαρακτηριστικά του σχήματος και θα το διαφυλάσσει από οποιαδήποτε προσπάθεια αλλοίωσής τους. Το πλαίσιο εκείνο, δηλαδή, που θα στοιχειοθετεί τους όρους και τους τρόπους λειτουργίας αυτών των δομών, χωρίς αυτά να διακυβεύονται διαρκώς. Προφανώς, δεν μιλάμε για μια παγιωμένη γραφειοκρατική κατάσταση, αναγνωρίζοντας πως οι διαδικασίες και οι σχέσεις που δημιουργούνται είναι δυναμικές. Παρόλα αυτά, η διασφάλιση των χαρακτηριστικών μιας δομής αποτελεί ένα μέσο προστασίας της ίδιας της διαδικασίας καθώς την προφυλασσει από αντιλήψεις που μπορεί να εισβάλλουν με άλλους σκοπούς, ενώ παράλληλα αποφεύγεται η παρακώληση της λειτουργίας της δομής με τη διαρκή αναθεώρηση.
Από το αδιέξοδο μεμονωμένων αγώνων μέσα στις σχολές (π.χ. κατάληψη αρχιτεκτονικής για την αξιολόγηση το 2013) βλέπουμε την ανάγκη ύπαρξης ενός σταθερού δικτύου επικοινωνίας και χάραξης κοινής στρατηγικής μεταξύ των σχημάτων, τοπικά και πανελλαδικά. Μιλώντας σε τοπικό επίπεδο, ποτέ τα αυτόνομα σχήματα δεν κατάφεραν να συλλογικοποιήσουν ή να συνολικοπιήσουν έναν αγώνα που θα μπορούσε να αφορά κάποιο κεντρικό ζήτημα (π.χ. διαγραφές φοιτητών) ή ένα ζήτημα που υπάρχει σε όλες τις σχολές (π.χ. αξιολόγηση, εντατικοποίηση κ.λπ). Είναι ζητούμενο, για εμάς, να δημιουργούνται σταθερές δομές και διαδικασίες μεταξύ των σχημάτων που θα συνολικοποιούν και θα δίνουν νόημα (υπό την έννοια της απειλής προς το υπάρχον σύστημα) στους επιμέρους αγώνες και τις διαδικασίες. Δομές που θα συνενώνουν τη δραστηριότητα των σχημάτων και θα δίνουν τη δυνατότητα ανεμπόδιστης επικοινωνίας και συντονισμένης δράσης σε κεντρικό πεδίο.
Είναι αλήθεια πως έχουν γίνει συζητήσεις προς αυτή τη κατεύθυνση. Όταν, όμως, η ευκαιριακότητα υπερβαίνει τα πραγματικά ζητούμενα του αγώνα, τότε οποιαδήποτε κίνηση και πρόταση χωρίς ξεκάθαρο στόχο δεν μπορεί παρά να αποτελεί φούσκα. Είναι σημαντικό, κάθε ένας να θέτει βάσεις και προοπτικές στα σχήματα με ορίζοντα τον αγώνα και όχι την προσωπική ή συλλογική, προσωρινή (αναγκαστικά λόγω συγκεκριμένου χρόνου φοίτησης) παρουσία του καθενός σε αυτά. Είναι ζητούμενο να βρίσκουμε και να επανατοποθετούμε συνεχώς τους τρόπους εκείνους ώστε δυνητικά τα σχήματα να αποτελέσουν δυναμικές, σταθερές δομές του ταξικού αγώνα.
Ολοκληρώνοντας όσο πιο συμπυκνωμένα και κατανοητά μπορέσαμε έναν πολιτικό απολογισμό πέντε και πλέον χρόνων, συνειδητοποιούμε πως τα συμπεράσματα που εξάγουμε ίσως θεωρηθούν για πολλούς αυτονόητα για κόσμο που υπάρχει σε πολιτικές αυτοοργανωμένες διαδικασίες. Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα σχήματα στην Πάτρα δημιουργήθηκαν σχεδόν αυθόρμητα ώστε να απαντήσουν σε μία πρωτόγνωρη-για τα δεδομένα της περιόδου- επίθεση κράτους και κεφαλαίου στο Πανεπιστήμιο. Ποτέ τα σχήματα δεν μπόρεσαν να ορίσουν τα χαρακτηριστικά τους με ακρίβεια ώστε να αγωνίζονται με συνέπεια, να διασφαλίσουν τα χαρακτηριστικά τους, τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκαν και τους τρόπους παρέμβασής τους. Εμείς, από την πλευρά μας, θεωρούμε σημαντικό να καταθέσουμε όλα αυτά τα συμπεράσματα στα οποία καταλήξαμε μετά από πληθώρα κουβεντών στο εσωτερικό μας, όσο αυτονόητα κι αν φαίνονται. Θεωρούμε ότι ο χώρος του Πανεπιστημίου πρέπει να ειδωθεί από το ανταγωνιστικό κίνημα ως ένα σημαντικό πεδίο διαπάλης μέσα στον ευρύτερο ταξικό πόλεμο με το κράτος και το κεφάλαιο. Οφείλουμε να επενδύσουμε σε αυτό, να στήσουμε σοβαρές δομές, με διάρκεια και συνέπεια στο χρόνο.
Από την πλευρά μας, θα στηρίξουμε στο βαθμό που μπορούμε οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας δομών συλλογικοποίησης και σχημάτων με αντίστοιχους όρους. Γιατί η παρέμβαση σε κάθε χώρο που δραστηριοποιούμαστε, στην προκείμενη περίπτωση στο πανεπιστήμιο, είναι για εμάς αναγκαία σήμερα περισσότερο από ποτέ. Είναι στοίχημα να ενισχύσουμε τα αυτόνομα/ ελευθεριακά σχήματα στα Πανεπιστήμια με όρους αγωνιστικούς γιατί η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η συνολική και συλλογική αντεπίθεση σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας [γειτονιά, δουλειά, σχολείο, πανεπιστήμιο]. Αντιιεραρχικά και αδιαμεσολάβητα, με όπλο μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση να μπούμε σε μια διαδικασία αγώνα για την υπεράσπιση των ίδιων των ζωών μας απέναντι στα αφεντικά και στο κράτος, για την απελευθέρωσή μας.
Γιατί, η οργάνωση του αγώνα πρέπει να γίνει από εμάς τους ίδιους, ισότιμα και αντιιεραρχικά, με ένα πρόταγμα συνολικό ενάντια στην κυριαρχία, που να μην περιχαρακώνεται μόνο στο χώρο του πανεπιστημίου, αλλά να ενωθεί και με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια.
Γιατί, το εμπόδιο στα σχέδιά τους είμαστε ολοι εμείς που συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας, που επαναφέρουμε τα πραγματικά προτάγματα στο δρόμο και τις εστίες αγώνα, που παλεύουμε για την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας κι αλληλεγγύης.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝΟΜΑ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ
ΥΓ: Το σχήμα μας, όπως είπαμε, δημιουργήθηκε το 2011 μέσα από μια περίοδο καταλήψεων και έντονων κινηματικών διαδικασιών για το κόσμο που αγωνίζεται στα Πανεπιστήμια. Στόχος μας υπήρξε να δημιουργούμε, με κάθε ευκαιρία, εστίες αντίστασης που θα αποτελέσουν αναχώματα στα σχέδια της κυριαρχίας και να συσπειρώσουμε κόσμο γύρω από αδιαμεσολάβητους και από τα κάτω αγώνες. Δεν είχουμε καμία σχέση με εκλογές και παρατάξεις και η δράση μας δεν εστιάζεται μόνο στις θεσμικές διαδικασίες του συλλόγου. Η παρέμβασή μας στις γενικές συνελεύσεις αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια πρόσδοσης ριζοσπαστικών, αμεσοδημοκρατικών, αντιιεραρχικών χαρακτηριστικών στους αγώνες ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και όχι μόνο και μια προσπάθεια συλλογικοποίησης και συλλογικής ζύμωσης μέσα στον χώρο της σχολής και του πανεπιστημίου ευρύτερα.
Δυσήνιος Ίππος 