Ως «πρωτοβουλία αναρχικών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και το θεσμό του εγκλεισμού» συνδιοργανώσαμε στο πλαίσιο ανοιχτής συνέλευσης καλεσμένης από τη «συνέλευση ενάντια στις φυλακές και τις ειδικές συνθήκες κράτησης» με άλλους συντρόφους/ισσες την πορεία της Πέμπτης 3 Ιουλίου ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και τις ειδικές συνθήκες κράτησης στην Πάτρα.
Στην προσυγκέντρωση ήρθαν μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για να συμμετάσχουν στην πορεία με δικό τους μπλοκ. Τότε, σύντροφοι που συμμετείχαν στη συνέλευση που καλούσε στην πορεία, χωρίς να υπάρξει κάποια σχετικά απόφαση ή έστω συνεννόηση επί τόπου μαζί μας, έθεσαν ζήτημα ότι το πολιτικό περιεχόμενο με το οποίο θα κατέβαινε η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είναι εχθρικό, με αποτέλεσμα να υπάρξει έντονος διαπληκτισμός μεταξύ τους και στο τέλος κάποιοι από τους συντρόφους να τους διώξουν (λεκτικά).
Ως πρωτοβουλία βρεθήκαμε εξ απροόπτου μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Προφανώς δεν υπήρχε το χρονικό περιθώριο να επεξεργαστούμε όσο θα θέλαμε το συμβάν, ωστόσο αποφασίσαμε να κρατήσουμε συλλογική στάση και να αποχωρήσουμε –εγκαταλείποντας παράλληλα και τις ευθύνες που είχαμε αναλάβει ως συνδιοργανωτές την πορείας–, εκτιμώντας πως εκείνη τη στιγμή βρεθήκαμε μπροστά σε έναν πολιτικό εκβιασμό. Αποφασίσαμε να τοποθετηθούμε δημόσια, γιατί όπως αποχωρήσαμε δημόσια από μια πορεία, έτσι πρέπει να εξηγήσουμε και τους λόγους της επιλογής μας αυτής.
Για μας ο δρόμος είναι ένα πεδίο που ενώνει το ευρύτερο κίνημα. Είναι ο χώρος όπου συναντιούνται διάφορα κομμάτια του κινήματος, όταν η πολιτική συγκυρία και συνθήκες μας ξεπερνούν και είναι τέτοιες που απαιτούν τη συσπείρωση και τη μαζικότητα όλων όσων κινούνται προς μια κατεύθυνση, παρά τις σημαντικές διαφοροποιήσεις σε επίπεδο πολιτικού λόγου και αντίληψης. Δεν θεωρούμε de facto εχθρική τη διαφοροποίηση απόψεων, ή τη μερικότητα (σύμφωνα με τη δική μας ανάλυση) της ανάλυσης άλλων πολιτικών χώρων της αριστεράς, απεναντίας θεωρούμε ότι η δυνατότητα συσπείρωσης σε κρίσιμες στιγμές ενδυναμώνει το κίνημα πολιτικά και στρατηγικά. Κάποια χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στον Ξένιο Δία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις εκκενώσεις των καταλήψεων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τρέφουμε αυταπάτες για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα της ρεφορμιστικής αριστεράς στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Καλλιεργώντας ελπίδες για «εξορθολογισμό» του καπιταλισμού μέσω ενδοσυστημικών-θεσμικών αλλαγών, αποπροσανατολίζουν και λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής δυναμικής. Ως αναρχικοί/ές στεκόμαστε κάθετα αντίθετοι/ες στις φυλακές, όπως και σε κάθε άλλο χώρο εγκλεισμού, ενώ θεωρούμε την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους μέσω της κοινωνικής επανάστασης ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός κόσμου αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας και πραγματικής δικαιοσύνης. Δεν σχετίζεται λοιπόν η αποχώρησή μας από την πορεία με κάποια υποτιθέμενη συμφωνία με την ανάλυση της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το ζήτημα των φυλακών (ούτε οποιουδήποτε άλλου πολιτικού χώρου βρισκόταν στη θέση της). Αποτελεί ζήτημα διατήρησης της δικής μας πολιτικής αξιοπρέπειας και σεβασμού του δικού μας αξιακού πλαισίου η απόφασή μας να αποχωρήσουμε από την πορεία μετά το συγκεκριμένο συμβάν.
Για μας οι απόψεις παλεύονται μέσα στο κίνημα και στους αγώνες, μέσα από την ιδεολογική και πολιτική πάλη που αναπτύσσεται στο εσωτερικό τους, η οποία καθορίζει, τελικά, και την κατεύθυνση που αυτοί θα πάρουν. Κατ’ επέκταση, και οι πολιτικές θέσεις/προτάσεις των αναρχικών αναδεικνύονται και υιοθετούνται ευρύτερα χάρη στη δυναμική και συνεχή παρέμβασή μας στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Η οικειοποίησή τους από μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα είναι καθοριστική για την επίτευξη του οράματός μας για την κοινωνική απελευθέρωση.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, θεωρούμε ότι κάθε πολιτικός χώρος μπορεί να κατεβαίνει σε ανοιχτά καλεσμένες πορείες και συγκεντρώσεις με το δικό του διακριτό λόγο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της πολιτικής του παρουσίας στο δρόμο. Προϋπόθεση αποτελεί κανένα μπλοκ της πορείας να μην εκφράζει αντιθετικό λόγο με το περιεχόμενο που δίνουν οι διοργανωτές, οι οποίοι φέρουν την ευθύνη του καλέσματος, και κανείς –άτομο ή μπλοκ– να μην ανατρέπει τα συμφωνημένα χαρακτηριστικά της πορείας. Όπως δεν θεωρούμε ότι θα μπορούσε κάποιος να μας διώξει σε τόσες πορείες που έχουμε κατέβει πίσω από τους διοργανωτές, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του δικού μας μπλοκ και εκφράζοντας διακριτά τον δικό μας πολιτικό λόγο, έτσι δεν πιστεύουμε πως έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να το πράξουμε όταν κάποιος άλλος πολιτικός χώρος έρχεται να συμμετάσχει σε μια καλεσμένη από μας διαδήλωση, από τη στιγμή που δεν έχει σκοπό να την καπελώσει ή να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά της, αλλά να την ενισχύσει μέσω της διακριτής του συμμετοχής σε αυτήν. Η εκδίωξη ενός μπλοκ σε μια τέτοια περίπτωση, πέρα από πολιτικά ξένη σε μας πρακτική, είναι και ασύμβατη με το δικό μας αξιακό κώδικα και με τον τρόπο που επιλέγουμε να κινούμαστε πολιτικά και στρατηγικά. Αναρωτιόμαστε αν αυτόκλητες ενέργειες αποκλεισμών και μη πολιτικές πρακτικές εφαρμογές τους, ενισχύουν πολιτικά τις συλλογικές μας δράσεις ή τελικά στρέφουν τα σκάγια τους ενάντια στο ίδιο το κίνημα.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να σταθούμε σε κάτι που θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό. Πιστεύουμε ότι η λογική των πολιτικών αποκλεισμών εισάγει το κοινωνικό και ταξικό κίνημα σε επικίνδυνες ατραπούς, από τις οποίες δύσκολα θα μπορέσει να βγει. Θα πρέπει κάθε συλλογικότητα, σύντροφος/ισσα και ευρύτερα κάθε συναγωνιστής/τρια να συναισθανθεί την κρισιμότητα των στιγμών και την ανάγκη ουσιαστικής πολιτικής κριτικής και αυτοκριτικής, ώστε να ξεπεραστούν οι όποιες αδιέξοδες αγκυλώσεις και αυτοαναφορικότητα και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση ενός πλατιού, μαζικού και μαχητικού κινήματος από τα κάτω, για την ανατροπή όχι μόνο των φυλακών και του εγκλεισμού αλλά συνολικά του κόσμου της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Πάτρα, 15 Ιουλίου 2014
πρωτοβουλία αναρχικών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και το θεσμό του εγκλεισμού
Δυσήνιος Ίππος 