ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΩ? ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΦΤΑΙΝΕ Ή ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΡΙΓΥΡΩ ΚΛΑΙΝΕ?

Μερικές σκέψεις για τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας (19 και 20 Οκτώβρη) και το ρόλο του ΚΚΕ.

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε μια άκρατη επίθεση κράτους και κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνία. Ο καπιταλισμός, νιώθοντας το θρόνο του να τρίζει εν μέσω της συστημικής κρίσης που οι ίδιες του οι αντιφάσεις αναπόφευκτα δημιουργούν, ρίχνει στο παιχνίδι όλα τα χαρτιά του. Σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση ψηφίζονται νόμοι που επιβάλουν τη λεηλασία των “δημόσιων” αγαθών, πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις, ακυρώνουν τις συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις εργασίας, κατακρεουργούν δικαιώματα κερδισμένα ύστερα από αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.

Στο πλάι όλων αυτών, η κρατική καταστολή έρχεται για να επιβάλει με ωμή βία και τρομοκρατία όσα δεν μπορεί να επιβάλει με την πειθώ η ρητορεία περί “εθνικής σωτηρίας”. Απέναντι στη χυδαία αυτή επίθεση, κοινωνικά κομμάτια δείχνουν να μην είναι διαθέσιμα να δεχθούν το βιασμό των ζωών τους έτσι εύκολα. Μια κλιμάκωση συνεχών κινητοποιήσεων με πολυήμερες απεργίες από κλαδικά σωματεία, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και άλλες πολύμορφες δράσεις οδήγησαν στη δεύτερη 48ωρη απεργία που πραγματοποιήθηκε ποτέ, από τη Μεταπολίτευση και μετά, αυτή των 19 και 20 Οκτώβρη. Την πρώτη ημέρα, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών εκφράζουν την οργή τους στους δρόμους της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων, ενώ δεν λείπουν και οι δυναμικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολείς. Όλος ο κόσμος δείχνει να περιμένει με μια απίστευτη ένταση τη δεύτερη ημέρα κινητοποιήσεων, όπου η συγκέντρωση διαδηλωτών αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη. Όλα αυτά μάταια όμως, αφού το ΚΚΕ είχε άλλη άποψη. Φρόντισε λοιπόν να αναλάβει το ρόλο του μπάτσου που τόσο καλά έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι κατέχει και να στοιχίσει από νωρίς τις κόκκινες διμοιρίες του, την ‘‘περίφημη’’ περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και της ΚΝΕ, οπλισμένες με καδρόνια και κράνη, τριγύρω από τη Βουλή. Το ‘‘Κόμμα του Λαού’’ προσκυνώντας για άλλη μια φορά το αστικό καθεστώς, προστάτεψε με ζήλο και αφοσίωση το κτήριο-σύμβολο του κράτους και την ίδια την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που τα μέλη του τόσο μελοδραματικά καταδίκαζαν σε δηλώσεις τους όλο το προηγούμενο διάστημα. ΚΝΑΤ και ΠΑΜίτες, αρχικά με τα ΜΑΤ να παρακολουθούν από απόσταση κι έπειτα σε αγαστή συνεργασία μαζί τους, επιτίθενται κατά διαδηλωτών που προσπαθούν να προσπεράσουν την περιφρούρησή τους και να προσεγγίσουν το κοινοβούλιο.

Οι συγκρούσεις με τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και αρκετά άτομα του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού κινήματος τα οποία αποφασίζουν να αντεπιτεθούν με ότι μέσα διαθέτουν, είναι σφοδρότατες και άνθρωποι τραυματίζονται εκατέρωθεν. Τα μέσα και οι τρόποι αντίστασης στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο δεν ιεραρχούνται και ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Αυτό που πρέπει να προσεχθεί είναι πως αυτά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λειτουργούν αποτρεπτικά για την υπόθεση του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού αγώνα και να παραπέμπουν σε λογικές κοινωνικού κανιβαλισμού, έστω και αν η χρήση τους είναι αμυντική ή ορθή. Οι σταλινικοί δεν διστάζουν να επιτεθούν και να τραυματίσουν και άοπλους διαδηλωτές, ακόμα και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, υποστηρίζοντας ουσιαστικά με πάθος ότι είναι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να διαδηλώσουν τη συγκεκριμένη ημέρα, γεγονός στο οποίο φαίνεται να συμφωνεί και η αστυνομία, αφού διέλυσε με χημικά όλες τις υπόλοιπες διαδηλώσεις πλην αυτής του ΠΑΜΕ.

Το συγκεκριμένο κόμμα έχει κι άλλες φορές στο παρελθόν δείξει ότι αποτελεί το τέλειο αριστερό δεκανίκι του κράτους σε καιρούς αστάθειας (από τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, την προβοκατορολογία το Νοέμβρη του 1973 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τη συγκυβέρνηση 1989, μέχρι την παράδοση συντρόφων στα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια συγκρούσεων για το Πολυτεχνείο το 1998, τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης και εύσημα από καθεστωτικές δεξιές εφημερίδες και κόμματα κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κ.α.), ενισχύοντας τον κατασταλτικό μηχανισμό του και προσπαθώντας να απομονώσει κοινωνικά τα αγωνιζόμενα κομμάτια που δεν ακολουθούν τη δική του γραμμή, τη γραμμή καπηλείας κάθε κινηματικής δραστηριότητας. Στην περίπτωση του Συντάγματος η κατάληψη του πάνω μέρους της πλατείας από το ΚΚΕ θα μπορούσε να είναι εσκεμμένη ούτως ώστε να προκληθούν συγκρούσεις με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση ανθρώπων που ήθελαν να εισβάλλουν εκείνη τη μέρα στο κοινοβούλιο εύκολα θα μπορούσε στη συνέχεια, όπως και έγινε, να αποπολιτικοποιηθεί από το Κόμμα και να μετατραπεί επικοινωνιακά σε μια σκοτεινή συνεργασία χρυσαυγιτών, καρατζαφερικών, αναρχικών και μπάτσων βγαλμένη από τα πιο παρανοϊκά σενάρια μιας ιδιότυπης, σταλινικού τύπου γκεμπελίστικης παραπληροφόρησης.

Για μας, στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο κάθε πολιτικό υποκείμενο επιλέγει την πλευρά του – και το με ποια πλευρά έχει επιλέξει η ηγεσία του ΚΚΕ να συνταχθεί είναι για μας ξεκάθαρο: με τον Εχθρό. Φυσικά και δεν εξισώνουμε τη βάση του κόμματος, όλους τους εργάτες και λοιπούς ανθρώπους που το στηρίζουν, με την ηγεσία του∙ όμως, από τη στιγμή που κάποιος ακολουθεί επιλογές τέτοιου είδους που τον φέρνουν αντιμέτωπο με τους κοινωνικούς αγώνες θα πρέπει να γνωρίζει ότι αναλαμβάνει, έστω άθελά του, την ευθύνη για τις επιλογές αυτές.

Μέσα σε όλα αυτά το απόγευμα της ίδιας μέρας αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός ο 53χρονος και στέλεχος του ΠΑΜΕ Δημήτρης Κοτσαρίδης, έπειτα από ανακοπή καρδιάς και όχι από τραύματα που δήθεν έφερε από τις συμπλοκές, όπως αμέσως έτρεξαν να διαδώσουν τα ΜΜΕ και οι δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων. Η ίδια η Α. Παπαρήγα μέσα από το βήμα της Βουλής και πλήρως εναρμονισμένη στον καινούριο της ρόλο, αυτόν της άτυπης υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ, κάνει λόγο για επιθέσεις αναρχοφασιστοειδών, αποκρύπτοντας την πραγματική αιτία θανάτου του 53χρονου. Αυτή δεν είναι άλλη από την ίδια την δολοφονική φύση του κράτους και της δημοκρατίας, της δημοκρατίας που για να συνεχίσει να υπάρχει, κατεβάζει στους δρόμους τους ένστολους δολοφόνους της, τα ΜΑΤ, αιματοκυλώντας κάθε διαδήλωση είτε πρόκειται για εκατοντάδες τραυματίες είτε δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση για το θάνατο ενός ανθρώπου.

ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!